Ψυχή

     Μεγάλα  φτερά  σε στενό πέρασμα. Κτυπούν στη χαμηλή οροφή της στενής και σκοτεινής σήραγγας. Ένας διαπεραστικός πόνος  τρυπάει όλο το σώμα. Προσπαθεί να ξεφύγει, αγκομαχά, θέλει  να πετάξει. Δεν μπορεί. Πέφτει πάνω στις σκοτεινές πλευρές, πληγώνεται, ο πόνος μεγαλώνει, το σφίξιμο είναι πνιγηρό. Οι κινήσεις αργές, οι ρυθμοί  αδύναμοι, οι παλμοί  της καρδιάς γρήγοροι . Αποτυχαίνει , πέφτει, σηκώνεται, ξαναπέφτει, σέρνεται , ματώνει, πονάει, απελπίζεται. Δεν εγκαταλείπει. Νιώθει   τον αέρα να λιγοστεύει και το αίσθημα του εγκλωβισμού το κυριεύει. Παίρνει βαθιές ανάσες , οι ώρες κυλούν αργά, βασανιστικά. Ψάχνει απεγνωσμένα ένα σημάδι εξόδου, το φως. Το σφίξιμο στο στήθος μεγαλώνει, γιγαντώνεται, δεν μπορεί να ανασάνει, πνίγεται. Στροβιλίζεται  και βυθίζεται . Ο χώρος μια μαύρη τρύπα το μαγνητίζει και το τραβά μέσα του. Ο χρόνος αργός , υψώνει τείχος ψηλό και αδιαπέραστο, η μοναξιά απλώνει τα πλοκάμια της , τελειώνει. Κι  όμως τα φτερά του κινούνται ακόμη. Πιέζει προς τα πάνω, να σηκωθεί λίγο . Σηκώνεται, σέρνεται, αλλά δεν εγκαταλείπει. Κάπου μακριά θολοβλέπει μια φωτεινή κηλίδα. Τα μάτια του το ξεγελούν ή είναι  φως; Χαμηλοπετάει. Η φωτεινή κηλίδα μεγαλώνει. Η ανάσα βαριά από την προσπάθεια, λίγο ακόμη, λίγο ακόμη και νιώθει ένα δροσερό, αέρινο χάδι στο πρόσωπό του. Γεμίζει αέρα τα πνευμόνια του και παίρνει δύναμη. Τα φτερά είναι τραυματισμένα, ματωμένα  αλλά βρίσκει τη δύναμη να τα ανοίξει  πιο πολύ, παίρνει ύψος και πετάει αργά αλλά σταθερά. Ισορροπεί. Τα μάτια του βλέπουν μόνο το φως, η καρδιά του πάλλεται από ζωή. Το σκοτάδι ολοένα υποχωρεί. Το πέταγμα ψηλώνει, το φως μεγαλώνει γίνεται γαλακτερό, ακτινωτό, λευκοκίτρινο, καταβροχθίζει το σκοτάδι. Πιο γρήγορα πιο γρήγορα να βγει έξω, στο γαλανό ουρανό, στον καθαρό αέρα, να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει να πετάξει ψηλά πολύ ψηλά ...