Ήρθε το δώρο των ωρών. Μου είχε διψάσει πια η ψυχή
για τούτο το σταχτί το φως της υγρασίας, το ξεμονάχιασμα
στα δέντρα του περιβολιού· κι είχε διψάσει το κορμί τον πόθο
να βαδίζει στα πεσμένα πρώτα φύλλα σε υγρή γης·
και τη θολούρα τ’ ουρανού, και τη μουντάδα των συννέφων,
και το αλλαγμένο μεσημέρι, που φωτάει σαν πρώτη αυγή.
Tάκης Παπατσώνης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου