Ο Καραγκιόζης και οι Βάτραχοι του Αριστοφάνη

"Όταν ο Καραγκιόζης αποφάσισε να παίξει τους "Βάτραχους" του Αριστοφάνη, πήρε και διάβασε το πρωτότυπο κείμενο. Εκεί, ο θεός Διόνυσος βάζει τους δύο μεγάλους τραγικούς, τον Αισχύλο και τον Ευρυπίδη, να διαγωνιστούν στην ποιητική τέχνη, για να πάρει το νικητή από τον Άδη στον Απάνω Κόσμο. Αλλά ο Καραγκιόζης που είναι πάντα παιχνιδιάρης και του αρέσει να κάνει το δικό του, άλλαξε το πρωτότυπο. Έτσι ο Διόνυσος έγινε υπουργός, ο Αισχύλος έγινε Αισχυλάκης και μερικούς πόντους ψηλότερος, κι ο Ευρυπίδης έγινε Ευρυπιδάκις και μερικά κιλά βαρύτερος. Μ' αυτόν τον τρόπο έφερε τα πράγματα στα μέτρα του ο πονηρός. Ο μουσικός μπήκε γρήγορα στο νόημα κι έγραψε τραγούδια που να ταιριάζουν στους κανόνες αυτού του παιχνιδιού. Και ο τραγουδιστής, που τραγουδάει ο ίδιος και τα οχτώ τραγούδια, είχε ιδέες και δούλεψε σκληρά γι' αυτές. Όσο για τον ανεπανάληπτο Σπαθάρη, αυτός πια, γνωρίζοντας καλά τι θέλει ο Καραγκιόζης, έβαλε όλη τη μεγάλη τέχνη του κι έκανε θαύματα...Τώρα, τι έχει μείνει από τον Αριστοφάνη και τι έχει προσθέσει ο Καραγκιόζης, δεν είναι σε θέση να το πει ούτε ο ίδιος. Επειδή όμως άρχισε να ψιθυρίζεται ότι το δίσκο τον έκανε, μόνο και μόνο για να σατιρίσει δύο συνθέτες, με παρακάλεσε να διευκρινίσω πως κάθε ομοιότητα μ' αυτούς τους δύο συνθέτες είναι τυχαία και πως το έργο μόνο για το κέφι του το έκανε ο άνθρωπος και για να διασκεδάσει ο κόσμος. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού."                                                                                          Γιώργος Παυριανός

"...Στους Βατράχους, τώρα, τι; Παράδοση νεότερη αριστοφάνεια, με δόκιμες αναγωγές σε τρέχουσες καταστάσεις ως μετείκασμα των ανάλογων αρχαίων, με μιαν εξάρχουσα ποιητική διάσταση του κειμένου, τη συνειδητότητα της οποίας νομίζω οφείλουμε πάνω από όλους, μεταφραστές, σκηνοθέτες και ηθοποιούς, μοναδικά στον Μάνο Χατζιδάκι και στο δικό του ονειρικό αριστοφάνειο όραμα. Ήθελε ο Παυριανός να βάλουμε να διαγωνιστούν δύο πρόσωπα της τότε πραγματικότητάς μας. Έτσι κι αλλιώς, στην Ελλάδα του αιώνιου διχαστικού αταβισμού, πάντα πλακώνονται δύο. Αν όχι τα πρόσωπα τα ίδια, οπωσδήποτε πολυπληθείς μερίδες οπαδών τους, εξ ου και η αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία μέχρι που είχε φτάσει να επινοήσει τον οστρακισμό.
Αλλά ποιοι; Ο Μητσοτάκης και ο Παπανδρέου; Ο Ελύτης και ο Ρίτσος; Λέω, και παίρνω μια σημαντική μερίδα της ευθύνης πάνω μου, λόγω ιδιότητας: ο Μίκης Αισχυλάκης, ο Μάνος Ευριπιδάκις. Ο Χατζιδάκις εκστασιάζεται με την ιδέα. Λέει όμως: "Ευτυχώς που στο έργο νικάει ο Αισχύλος. Διότι, ως οικοδεσπότης, εγώ, δεν νοείται να είμαι και ο νικητής. Αν νικούσε ο Ευριπίδης, δεν θα το επέτρεπα. Είμαστε τυχεροί, λοιπόν, που τη μάχη θα κερδίσει ο κύριος Θεοδωράκης!"..."
                                                                                       Δημήτρης Λέκκας

 παίζει ο Ευγένιος Σπαθάρης 

 κείμενα Γιώργου Παυριανού 

 μουσική Δημήτρης Λέκκας

 τραγουδάει ο Νίκος Δημητράτος
Παίχτηκε  στο Τρίτο Πρόγραμμα και σε δύο παραστάσεις, στις 12 και 14 Δεκεμβρίου του 1978 στον Υμηττό και στην Ηλιούπολη. Το 1980 κυκλοφόρησε σε δίσκο.