Ένας αντάρτης περπατά στους δρόμους. Πέρασε διαγώνια την Ανεξαρτησίας κι απ΄την πύλη τ' Αρχιμαντρειού βρέθηκε να κοιτά την πόλη απ' τα υπερώα της Αγια - Τριάδας. Κ' η πόλη χύθηκε στους δρόμους να τον δει και δεν τον έβλεπε. Ψηλός κι αέτιος πετούσε απάνω απ' την ευθεία των ματιών. Ή διαλυμένος μες στο φως κόβοντας σαν λεπίδι την ανάσα των περαστικών αυτός κ' η γενειάδα του. Κ' ήταν στιγμές που σκύβαμε κεφάλι και κορμί να μη μάς πάρει η μπάλα. Έτσι ελικοδρομούσε αθέατος πιο χαμηλά και πιο ψηλά απ' τα όνειρα. Κ' ύστερα πάλι απ' τους σταυρούς της Περιβλέπτου κατηφόριζε αρχαγγελικός και μ' αλυσίδες αφανέρωτες απ' τη σπηλιά του Σκυλόσοφου γλίστρησε στη λίμνη για τ' αντικρυνά βουνά. Κ' εκεί ποια βάρκα τον περίμενε ποιας άγονης γραμμής το μονοπάτι πήρε κι αναλήφθηκε. Η ανάληψή του το πρωί συγκλόνισε και δίχασε την πόλη. Κι ο " Παρατηρητής του Μέλλοντος" την άλλη μέρα έγραφε: Δίσκος ιπτάμενος διέσχισε τους ουρανούς της πόλης μας. Πέρασε διαγώνια και τα λοιπά και τα λοιπά...Να ξεχαστεί να φιμωθεί να γίνει παραμύθι για τους εξωγήινους το φάντασμα του προγραμμένου.
Ποτέ σαν να μην απελευθερώθηκε αυτή η πόλη. Κι αυτός ο δρόμος τι μυστηριώδης τι διπρόσωπος. Από τη μια μεριά τα εμπορικά μακρόστενα. Μέσα μορφές της δυναστείας και κυρίες μπαινοβγαίνοντας με κρινολίνα. Κ' έξω καρότσες του παλιού καιρού σταματημένες πριν απ' την κατάρρευση. Μορφές του απομεσήμερου έτοιμες για ανάληψη. Μα απέναντι βασανισμένα σώματα σε σιωπηλή ταλάντευση. Χρώμα γαλβανισμένου δίσκου και τροχού που στρέφει κατακόκκινος κι αόρατα σφυριά σ' όλες τις πόρτες. Κορμιά γυμνά των χαλκουργών σκυμμένα απάνω από την πίσσα. Κι ο γιος του Πελλερέν μ' ένα ζικ - ζακ πέρασε ανάμεσα και χάθηκε. Πίσω του ράγισε η εποχή και στ' άνοιγμα του δρόμου φάνηκε η πομπή. Και κορυφαία της πομπής η άναρχη τρεμάμενη μορφή της Ευτυχίας Πρίντζου.
Γιάννης Δάλλας , από τη συλλογή Το τίμημα, Κείμενα, Αθήνα 1981.
Το διάβασα στην επιλογή κειμένων Μια πόλη στη λογοτεχνία , Γιάννενα, σε επιμέλεια Χριστόφορου Μηλιώνη, που εξέδωσε το Μεταίχμιο το 2002.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου