Το τελευταίο κουδούνι...

 Winslow Homer (1836-1910), Ένα σχολείο του χωριού (Αγροτικό σχολείο). 1871. St. Luis Art Museum.

 Γηράσκομεν διδάσκοντες αεί
μέσα σε κρύες αίθουσες
μ' αυθάδικην ηχώ
    τυμπάνου αλαλάζοντος
Εμείς γηράσκομεν αεί
διδάσκοντες αυτούς
που είναι πάντα νέοι
- ένα ποτάμι που διαρκώς
                       αλλάζει τα νερά του -
Κι από τ' αυτιά μας
           όλο ξεμακραίνει η βουή
καθώς εμείς διδάσκοντες
                      γηράσκομεν αεί
καρτερικά προσμένοντας
         να μας σαρώσει
         η τριακονταπενταετής
         ευδόκιμος υπηρεσία
Τασούλα  Καραγεωργίου, Fragmentum αριθμός 53
( Ήτοι λόγος ποιητικός περί Παιδείας), Πλέθρον, 1986

H. Edw. Lamson (1841-1919), Ένα σχολείο του χωριού (Αγροτικό σχολείο). 1890. Πινακοθήκη Τέχνης του Πανεπιστημίου του Γέηλ (Yale University Art Gallery).

Δεν ήταν πολύς καιρός που είχα τελειώσει το Πανεπιστήμιο και ούτε καλά καλά 24 χρονών δεν ήμουν όταν πρωτοδιάβηκα την πόρτα ενός μεγάλου Τεχνικού Λυκείου για να δουλέψω ως ωρομίσθια. Από τη σχολή στη σχολική αίθουσα με μαθητές μόλις λίγα χρόνια μικρότερους μου. Θυμάμαι ότι  ήταν πολύ δύσκολο να βρίσκομαι στο γραφείο των καθηγητών και προτιμούσα να είμαι στην αυλή με τους μαθητές. Από τότε πέρασαν τριανταδύο σχεδόν χρόνια και η διαδρομή έφτασε στο τέλος της. Σαν αέρας ήταν και πέρασαν, όμως όταν τα αναλογίζομαι  κλείνουν μέσα τους πολλή κούραση, άγχος , αγωνία και κυρίως δρόμους με ατελείωτα χιλιόμετρα.
Τι να θυμηθώ και τι να ξεχάσω. Δεν ήταν εύκολα χρόνια. Όμως προτιμώ να κρατήσω τις όμορφες στιγμές, τις μοναδικές εμπειρίες που μου  πρόσφεραν οι συνάδελφοι και οι μαθητές των είκοσι και πλέον σχολείων που υπηρέτησα.Εκπαιδευτικός της τάξης πάντα προσπάθησα να προσφέρω ό,τι και όπως μπορούσα σε συνθήκες δύσκολες. Δεν ξέρω τι κατάφερα. Αυτό το αφήνω να το αξιολογήσουν οι μαθητές που συνεργάστηκα μαζί τους όλα αυτά τα χρόνια.
Αποχαιρετώ με ανάμεικτα συναισθήματα τη σχολική τάξη και την εκπαίδευση , αλλά όχι την παιδεία και την προσπάθεια για συνεχή μάθηση και μόρφωση.
Ιδιαίτερη αναφορά και ξεχωριστές ευχαριστίες βγαλμένες μέσα από την καρδιά μου  σε όλους τους συναδέλφους μου, έναν προς έναν, του 3ου Γυμνασίου Ηγουμενίτσας στο οποίο υπηρέτησα τα τελευταία επτά χρόνια και με τύλιξαν με την αγάπη τους. Το σχολείο αυτό μετά από χρόνια περιπλανήσεων υπήρξε για μένα ένα  ήρεμο λιμάνι , μου πρόσφερε μια αγκαλιά και ένα όμορφο  και ζεστό περιβάλλον.
Το τελευταίο μεγάλο ευχαριστώ ανήκει στους μαθητές μου  για όλες τις στιγμές που ζήσαμε μαζί , τη γνώση που μου μετέδωσαν και πάνω από όλα για την συμπάθεια και την αγάπη που μου πρόσφεραν.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

 ***

1)Το  ποίημα βρίσκεται στο βιβλίο Να μαθαίνω γράμματα, Το σχολείο στη Νεοελληνική Λογοτεχνία. Εισαγωγή και επιλογή κειμένων Κώστας Ακρίβος, Μεταίχμιο 2003
2) Οι πίνακες δανεισμένοι από το εξαιρετικό ιστολόγιο της συναδέλφου Άννας Αγγελοπούλου