Στη φίλη μου με αγάπη

Μέρες  σκέφτομαι τι να γράψω  για να  αποχαιρετήσω τη φίλη μου τη Χριστίνα. Οι λέξεις δεν μου έρχονται  και τα συναισθήματα μπερδεμένα. Λυπάμαι ή χαίρομαι που φεύγει;  Χαρμολύπη είναι η κατάλληλη λέξη. 

Δενόμαστε με κάποιους ανθρώπους ακόμη κι αν δεν είμαστε συνεχώς μαζί, δεν μένουμε στον ίδιο τόπο, αλλά δουλεύουμε μαζί, επικοινωνούμε και κάποια στιγμή νιώθουμε μετέωροι ανάμεσα στα συναισθήματα  μας όταν συνειδητοποιούμε ότι   την επόμενη χρονιά δεν θα είναι τίποτε ίδιο. Θα υπάρχει ένα κενό, η αίσθηση της απουσίας, διότι θα έχει μεσολαβήσει ένας αποχωρισμός.

Είναι της μοίρας πολλών εκπαιδευτικών να ζούνε συνεχείς αποχωρισμούς, να περιπλανώνται μέχρι να καταλήξουν να βρίσκονται κοντά σε εκείνους που αγαπάνε, στο σπίτι τους.

Τρία χρόνια στον ίδιο χώρο, η Χριστίνα έγινε ένας δικός μου άνθρωπος.

Νεοδιόριστη  εκείνη, με μετάθεση εγώ. Και για τις δυο καινούριο το περιβάλλον, άγνωστοι οι άνθρωποι. Μεγάλη η διαφορά ηλικίας αλλά και των χρόνων υπηρεσίας. Διαφορετικές ειδικότητες, φιλόλογος η μία, χημικός η άλλη. 

Τη Χριστίνα θα μπορούσα να την έχω και μαθήτρια αν δούλευα στο σχολείο της πόλης της. Η ωριμότητα και η πείρα από τη μια μεριά , ο ενθουσιασμός και ο αυθορμητισμός της νιότης από την άλλη.

 Ο πολύ μικρός χώρος του γραφείου βοηθάει καμιά φορά στην ανάπτυξη φιλικών σχέσεων, διότι συνυπάρχουμε , συζητάμε , γνωριζόμαστε καλύτερα.

Κουβεντούλα στα κενά, στα διαλείμματα, μαζί στις εφημερίες, πολλές φορές μας δόθηκε η δυνατότητα να γνωριστούμε καλύτερα.

   Κάπως έτσι λοιπόν βρέθηκα να  συμπαθώ τη Χριστίνα.  Η συμπάθεια που έγινε φιλία και όμορφη σχέση .

   Και να που μετά τις διακοπές του Πάσχα μαθαίνω ότι πήρε μετάθεση και φεύγει για την πατρίδα της. Δεν έδειξα τη στεναχώρια μου, διότι γνωρίζω πολύ καλά πόσο σημαντικό είναι αυτό για έναν εκπαιδευτικό.Αλλά το Χριστινάκι αντί να χαρεί στεναχωρέθηκε.Πρώτη φορά βλέπω άνθρωπο να στεναχωριέται  τόσο με τη μετάθεσή του.

   Χαίρομαι γιατί την κάναμε να νιώθει τόσο καλά , γιατί δεν αισθάνθηκε ούτε μία φορά ξένη, γιατί τα πρώτα της χρόνια στο σχολείο σημαδεύτηκαν από καθημερινές ευχάριστες στιγμές, γιατί την κάναμε να γελάει, γιατί την ενσωματώσαμε στην παρέα μας, γιατί τη θεωρούσαμε απαραίτητη στις συνάξεις μας και  στις εκδρομές. Χαίρομαι γιατί πολύ γρήγορα μετατέθηκε , γιατί δεν θα ταλαιπωρηθεί άλλο, γιατί θα μπορέσει να φτιάξει τη ζωή της χωρίς να υπάρχει μια οργανική θέση χιλιόμετρα μακριά.

Λυπάμαι που φεύγει όμως, δυστυχώς λυπάμαι. Δεν θα είναι ίδια η επόμενη χρονιά.

Θα μας λείψεις Χριστινάκι, αλλά σίγουρα θα είναι καλύτερα εκεί που θα πας. Και εμείς εδώ πάντα θα πίνουμε ένα ουζάκι στην υγειά σου στο γνωστό μας στέκι.

Επειδή ανάμεσα στα άλλα γνωρίζω ότι σου  αρέσει πολύ  η θάλασσα την οποία θα στερηθείς εκεί πάνω στο Αμύνταιο, που θα πας ,σου  χαρίζω  με αγάπη   
 μια " Θάλασσα"

και ένα μυστικό