Χλωμή μπλε κουκκίδα

Κάποτε  το χωριό μου ήταν μικρό , τα σπίτια χαμηλά με αυλές , δέντρα και λουλούδια. Οι γειτονιές γεμάτες από  γυναίκες που κάθονταν στα ασπρισμένα πεζούλια και κουβέντιαζαν κάνοντας πάντα κάποιο εργόχειρο. Παιδιά εμείς παίζαμε μέχρι αργά τα καλοκαίρια. Τα βράδια όμως κατάκοπα από το παιxνίδι ξαπλώναμε στις ταράτσες των σπιτιών μας και χαζεύαμε τα άστρα.

 Τι όμορφες που ήταν οι έναστρες νύχτες. Ψάχναμε τα αστέρια στον ουρανό. Έμαθα να ξεχωρίζω αρκετά. Την Μεγάλη Άρκτο, τη Μικρή Άρκτο, τον Πολικό Αστέρα, τον Ωρίωνα, την Πούλια , αλλά και τον Γαλαξία. Μια μικρή μορφή ευτυχίας.

Η συνήθεια αυτή με ακολουθεί ακόμη. Δεν κοιμάμαι βέβαια στην ταράτσα τώρα πια, αλλά μου αρέσει τις αφέγγαρες νύχτες- όχι μόνο του καλοκαιριού - να κάθομαι στην αυλή και να χαζεύω τον ουρανό. Παρατηρώντας τα δισεκατομμύρια άστρα σκέφτομαι την μηδαμινότητα του ανθρώπου . Τι είναι ο άνθρωπος ; Ένα μόριο μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος. Νομίζει ότι είναι κυρίαρχος και καταστρέφει συνεχώς τις άλλες μορφές ζωής, ολόκληρη τη Γη , το σπίτι του.

Αν και δεν ήμουν καλή μαθήτρια στη Φυσική , ανακάλυψα χρόνια αργότερα τη γοητεία της Αστροφυσικής και της Αστρονομίας μέσα από εξαιρετικά βιβλία γραμμένα από μεγάλους επιστήμονες για απλούς ανθρώπους. Με βοήθησαν να δω  διαφορετικά  τη σχέση μου με τους ανθρώπους , με τον εαυτό μου , με τη Φύση.

Η ματιά μου έπαψε να είναι ανθρωποκεντρική. Έγινε κοσμοκεντρική. Αυτό σημαίνει ότι έμαθα να σέβομαι ο,τιδήποτε με περιβάλλει. Ο άνθρωπος είναι μέρος του όλου , του σύμπαντος, της Γης. Δεν είναι μόνος του , δεν είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Είναι ένας κρίκος στην συμπαντική αλυσίδα και ίσως ο πιο αδύναμος.

Όλα αυτά τα θυμήθηκα απόψε εξ αιτίας ενός βίντεο που μου έστειλε μια καλή μου φίλη.