" Όταν το ρήμα εκτοπίζεται
και άρχουν παντού τα επίθετα,
θετά παιδιά της συμμορφώσεως
και του διακοσμημένου ψεύδους,
τέλματα εκτείνονται εκεί όπου ο σπόρος
έπιπτε ως σπέρμα.
Ανδρέας Εμπειρίκος, Οκτάνα
Το " δραπετεύω" έχει ανάψει τσιγάρο και προσπαθεί να συνεννοηθεί με το " ίπταμαι". Λίγο πιο κει η παρέα των διανοούμενων` το διοπτροφόρο " συνειδέναι " παρακολουθεί αμίλητο τη διαφωνία του
" ανιχνεύω " και του " γίγνεσθαι " καθώς σχολιάζουν τη συμπεριφορά των επιθέτων στην επιστήμη και την πολιτική.
Τα ρήματα τα αγαπούσε από μικρός. Τα φανταζόταν να κάνουν παρέα, να αλληλοεπηρεάζονται, να συναντώνται κάθε τόσο στο πάρτυ του " απολαμβάνω".
Το" πρέπει" ερχόταν καλοχτενισμένο και με σιδερωμένο παντελόνι πάντοτε.
Το " μαθαίνω " χόρευε μπλουζ με το " διδάσκομαι" , ενώ το " ζω " αγνοούσε το κακομαθημένο " έχω " και κοίταζε, συνήθως προς τη μεριά του " ερωτεύομαι ".
Όσο για το " είναι" αυτό περιφερόταν μ' ένα ποτό στο χέρι - παρ' ότι έπινε ελάχιστα` συνήθιζε να διεισδύει στην παρέα του " διερωτώμαι" και του " αμφβισβητώ ", διατηρώντας μονίμως το αφοριστικό του στυλάκι και τη μισαλλοδοξία του.
Τα ουσιαστικά σπανίως έκαναν την εμφάνισή τους, αν εξαιρέσεις την πάντοτε μακιγιαρισμένη
" αλήθεια " που ερχόταν ως νόμιμη σύζυγος του καθηλωτικού " είναι ". Τα επίθετα δεν τα προσκαλούσε κανείς.
Είχε πάντοτε αυτή την κρυφή αδυναμία στα ρήματα. Τα ένιωθε να αποκτούν μια απτικότητα` του ερχόταν, μερικές φορές, να τα πιάσει. Κι ήταν κι αυτή η ικανότητά τους να κινούνται με άνεση στα μονοπάτια του χρόνου, είτε νοηματοδοτώντας το " τώρα " είτε φέρνοντας στο προσκήνιο τις μνήμες είτε και περιγράφοντας τα μέλλοντα να συμβούν.
Μεγαλώνοντας διατήρησε τις αδυναμίες του. Γιατί αν τα ουσιαστικά ταξινομούν τον Κόσμο και τα επίθετα τον κρίνουν, τα ρήματα έχουν αναλάβει τις δοσοληψίες μαζί του. Κι αυτό ακριβώς τον συγκινεί. Τώρα πια που μεγάλωσε έχει καταλάβει ότι το ρήμα είναι εκείνο που " υφαίνει το γίγνεσθαι " μέσα στο Σύμπαν των πράξεων και των σκέψεων, των ποιημάτων και των εκδοχών, εκπροσωπώντας τα ανοίγματα προς τις διεργασίες και τις μεταβολές.
Όταν ενηλικιώθηκε ανακάλυψε " όντα " που μικρός δεν τα είχε ποτέ φανταστεί. Το
" προσάπτω " και το " σφετερίζομαι ", το " υπαινίσσομαι " και το " εκποιώ " ήταν συναναστροφές της ωριμότητας. Οι παλιοί του βέβαια, γνώριμοι, όπως το " φεύγω",
το " μυρίζω ", το " κατεβαίνω " , παρέμεναν αναλλοίωτοι.
Άργησε να το καταλάβει. Τα ρήματα δεν είναι όντα που καθημερινά γερνούν όπως εκείνος. Συνεχίζουν με την ίδια πάντα όρεξη να συχνάζουν σε πάρτυ.
( Από το εξαιρετικό βιβλίο του Αντρέα Ι. Κασέτα,
Η Άρκτος, η Πρέσπα , η Παρασκευή, Εκδ. Κάτοπτρο,1992)
2 σχόλια :
Εκπληκτικά ενδιαφέρον κείμενο.
Πέρα από το ότι είναι έξοχα διατυπωμένο μου αρέσει τρελά και η ιδέα του.
Να γιατί:
Υπήρξε μια εποχή που είχα αποφασίσει να αποφεύγω εντελώς τα επίθετα (από απλή αντιπάθεια στα κοσμητικά που έβρισκα παντού).
Με αυτή τη δέσμευση γράφοντας ανακάλυψα ότι το αποτέλεσμα ήταν αξιοπρόσεκτο.
Συνάδει κατά κάποιον τρόπο και η οπτική του σημερινού κειμένου, που έχει μόνο καμιά δεκαριά επίθετα και μετοχές, που κι αυτά θα μπορούσαν να λείπουν -αν γραφόταν σύμφωνα με το σκεπτικό μου.
Τι σου λέω τώρα...
Ως άτομο πιστεύω στα "ουσιαστικά" γενικώς αλλά και στα ρήματα (για να υπάρξω!)
Μου έρχεται στο νου ο Σεφέρης:
Δεν θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά,
να μου δοθεί ετούτη η χάρη.
Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές
που σιγά – σιγά βουλιάζει
Και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ
που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπο της...
(Πρόσεξες ότι το ποίημα δεν έχει επίθετα;)
κ.κ.
Μου άρεσε ο συμβολισμός που κρύβεται κάτω από τα ρήματα. Ενδιαφέρουσα άποψη πάντως. Νομίζω ότι θα είναι δύσκολο να προσπαθήσει να γράψει κανείς χωρίς επίθετα. Ίσως και όχι.
Δεν ξέρω.
Καλή είναι και η αναδρομή σε παλιά βιβλία. Όλο κάτι ενδιαφέρον υπάρχει που δεν το σημειώνουμε πάντα την εποχή που το διαβάζουμε.
Δημοσίευση σχολίου