Έχω ένα δέντρο μέσα μου

 Έχω ένα δέντρο μέσα μου
Που το φυτό του το κουβάλησα απ' τον ήλιο, 
Ψάρια φωτιάς τα φύλλα του λικνίζονται
Σαν τα πουλιά οι καρποί του κελαϊδάνε.

Οι ναύτες του διαστημόπλοιου αποβιβαστήκανε
Από πολύ καιρό στο μέσα μου άστρο
Προσταγές διόλου ή καυχησιές, προσευχές τίποτα
Μιλούν τη γλώσσα που έχω ακούσει στα όνειρά μου.

Έχω μιαν άσπρη  στράτα μέσα μου
Μερμήγκια, μ' έναν κόκκο στάρι, τη διαβαίνουν
Αμάξια με γιορταστικές φωνές ολόγιομα
Μα η στράτα αυτή δεν είναι για τις νεκροφόρες.

Ασάλευτος ο χρόνος μένει μέσα μου
Σαν ένα ευωδιαστό κόκκινο ρόδο
Ας τον λογιάζουν για Παρασκευή κι αύριο για Σάββατο
Εμένα ας με ξεχνούν, κι αν λίγος ή πολύς μού μένει
Καθόλου δε με μέλλει.
                                                                  Ναζίμ Χικμέτ

Στις 3 Ιουνίου του 1963 φεύγει από τη ζωή "  ο πιο άμεσος και συναισθηματικός  ποιητής του καιρού μας, ο Χικμέτ, ο αγαπημένος μας Ναζίμ με " τα γαλάζια μάτια" , τα κάπως αόριστα λυπημένα μέσα στη ζωντάνια του προσώπου του, μέσα στην ανεπιφύλακτη και σχεδόν παιδική εγκαρδιότητα του γέλιου του" 
" ...η ποίηση του Χικμέτ ....θα μείνει για πάντα , τέλεια στα δικά της μέτρα, ουσιαστικά κοινωνική, βαθιά ανθρώπινη, θαυμαστά απέριττη, ανεξάντλητη πηγή συγκινήσεων και ευγενικό δίδαγμα της ευθύνης του ποιητή μπροστά στην εποχή του και τον κόσμο" . 
Τα λόγια αυτά είναι ένα μικρό μόνο απόσπασμα από τις Παρατηρήσεις στο έργο  του Ναζίμ Χικμέτ που γράφει ο Γιάννης Ρίτσος  τον Ιούνιο του 1963 έχοντας πληροφορηθεί το θάνατο του ποιητή.

Ναζίμ Χικμέτ, Ποιήματα, πρόλογος και απόδοση Γιάννη Ρίτσου, Κέδρος 2006, 22η έκδοση