... και το σκοτάδι το πλουτίζει ένα σμαράγδι...

ΕΝΑ ΠΑΣΧΑ

Ω μακαρία νυχτιά μέσα στο χρόνο,
ξεμονάχιασμα ψυχών στη φυλακή
την πρώτη του Όρθρου και πλουτισμός
των κρεμασμένων άστρων, λες και θέλουν,
πριν σβήσουν σε άχνες εωθινές, να δείξουν
πόσες δυνάμεις ξαγρυπνάν για μας.

Συμμαζωχτόν, εκεί δα, στη ρίζα της ελιάς,
ένα δέος το σαλίγκαρο πριν την ώρα ξυπνά
και τεντώνει τα κέρατα με αδημονία
να εξακριβώσει, τι παραλλάζει απόψε.

Τέτοια γαλήνη, τέτοια απανεμιά.

Μονάχα αν καταπόθηκε με μιάς 
για πάντα η καταβόθρα του θανάτου
θα εξηγιόταν η μαγεύτρα αυτή νυχτιά.

Φαντάσου κι' αν κανένας μέγας Θεός,
κρατώντας σύνεργα της παντοδυναμίας Του,
βάλθηκε, κινημένος από συμπόνια,
τα έγκατα της μαυρίλας να τρυπήσει,
να καταργήσει αυτόν τον Τρωγλοδύτη
που μας θερίζει ωμά χιλιάδες χρόνους.

Στα θάμνα έπεσε ο Βέγας!

Να, η Πυγολαμπίδα,
και το σκοτάδι το πλουτίζει ένα σμαράγδι.
Πώς κύλησε στο μαύρο χάος, πυρήνας
μιας δημιουργίας η σιωπηλή αναγάλλια
με τα πλουμίδια της, μικρούλα λυχνία.

Ένα νεράκι κελαρύζει λίγο πιο πέρα
κι' έρχεται, σαν να επιλέχτη ο κέλαδός του
στο νύχτιο αυτό τόπον της παρηγόριας·

αλλά και μιαν ανευωδιά, σαν πρώιμου ρόδου,
άτονα μύρα, έτσι δειλά, αναδίνει,
κι' ένας παλμός σταχτής φτεροκοπά
το νυχτοπούλι, συντροφιά κι' αυτό κρατώντας.

Όσο για τ' άλλα, όλα σωπαίνουν· το αεράκι
δεν ήρθε· ανασασμός άλλος, κανείς,
εξόν τα λίγα αυτά ιερά στοιχεία
δεν ξαλαφρώνει κανένα βαρύ στήθος.

Όλα είναι ακόμη φοβισμένη ευδαιμονία.

Όλα είναι ακόμη θάμπος κι' έκσταση.

Όλα είναι καλωσύνη και ξεκούραση.

                                              Τάκης Παπατσώνης
Γιώργος Κ. Καραβασίλης, Πάσχα των Ελλήνων. Μικρή Ποιητική Ανθολογία, Εκδόσεις Δελφίνι, Αθήνα 1993

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!