την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.
Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ
Πηγή
4 σχόλια :
Ναι, ναι, ναι!
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ for ever.
Hμέρα ποίησης σήμερα (και κάθε μέρα), σου στέλνω την εξαιρετική απαγγελία του ποιήματος:
http://www.youtube.com/watch?v=KWd0_uMN_xc
Να και λίγοι στίχοι στο ίδιο πνεύμα, του φίλου μας:
ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
όπως αυτά που δεν σκεφτήκαμε
που δεν προλάβαμε
που δεν τολμήσαμε ποτέ
όπως η συντέλεια του μαύρου
στο κόκκινο επιβάλλεται
και στο σπαρακτικά βαθύ γαλάζιο
όπως το πλοίο βυθίζεται αύτανδρο
και παραδίδονται στο τίποτα
μνήμη μαζί κι ελπίδα
έτσι το χέρι μου υψώνεται στον ουρανό
βουβά
απελπισμένα
τελεσίδικα
ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ
κ.κ.
Σε ευχαριστώ. Πολύ όμορφο και το ποίημα του Τόλη Νικηφόρου.
Να' σαι καλά
Η Κατερίνα Αγγελάκη αγγίζει την ψυχή μας.Είναι ειλικρινής, απλός άνθρωπος και σπουδαία ποιήτρια.Βλέπω με συγκίνηση Σοφία ότι έχουμε κοινά ενδιαφέροντα.Οι επιλογές σου θα μπορούσαν να ήταν και δικές μου.Σε ευχαριστώ, Αθηνά.
Χαίρομαι για την ταύτιση επιλογών Αθηνά.
Δημοσίευση σχολίου