Εκείνο το εγκαταλειμμένο σπίτι
Μένει ξάγρυπνο τις νύχτες και τραγουδάει.
Έντομα και ερπετά το κατοικούν και πληθαίνουν
Εξασφαλίζοντας του μια μοναξιά μεγάλη
Σαν τη λευτεριά ή την αγάπη σ' άλλους καιρούς.
Την ημέρα οργανώνει την άμυνά του
Γνωρίζοντας πως όπου νάναι θα φανεί ο ξένος.
Πρώτα τα σκαλοπάτια θα ξυπνήσουν τρομαγμένα
Τα παράθυρα, οι πόρτες θα σφαλίσουν αθόρυβα
Κι όταν φτάσει η στιγμή μια ανάσα πριν απ' τη νίκη
Θα σωριαστεί με πάταγο, παρασέρνοντάς τον.
Τάσος Πορφύρης, Το εγκαταλειμμένο σπίτι, Ποιήματα, Θεσμός, Αθήνα 1968
4 σχόλια :
Πολύ ωραίο το ποίημα του Κόρφη, Σοφία.
Μου θύμισε με κάποιον τρόπο αυτό:
ιστ'
Πέρασα τη ζωή μου όλη να κοιτάζω αυτό το σπίτι
Τις σκοτεινές κλειστές του πόρτες
Τις ατέλειωτες σειρές παράθυρα
Και πίσω από τα τζάμια και τις μισοδιάφανες κουρτίνες
Τους ίσκιους που άλλοτε θαρρείς χορεύουν
Στον ήχο μουσικής αόρατης
Κι άλλοτε πάλι σαν να σμίγουν μέσα στη σιωπή
Ερωτικά ή θανάσιμα
Ίσκιοι που άλλοτε αυξαίνουν γίνονται αμέτρητοι
Κι άλλοτε λιγοστεύουν λες και θα χαθούν
Πίσω απ’ τα τζάμια πίσω απ’ τις κουρτίνες
Ετούτου του σπιτιού που το κοιτάζω
Μια ολόκληρη ζωή κι ακόμα
Δεν είδα ούτε έναν άνθρωπο να μπαίνει
Ούτε έναν άνθρωπο να βγαίνει
ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ
Διόρθωση:
Το ποίημα του Τάσου Πορφύρη εννοούσα και όχι βέβαια του Κόρφη.
Εκ παραδρομής και λόγω κεκτημένης ταχύτητας την έκανα την πατάτα μου.
Σε φιλώ ελπίζοντας στη μεγαλοψυχία σου.
Υπέροχο!
Καλημέρα Rosa Mund
Ε, δεν έγινε και κάτι τραγικό! Μην αγχώνεσαι. Άλλωστε το διόρθωσες.
Ωραίος και ο Χιόνης.
Ευχαριστώ.
Υ.Γ Θυμήθηκα τα γενέθλια σου στις 17 Νοέμβρη, αλλά δεν ξέρω πού να στείλω τις ευχές μου.
Χρόνια σου πολλά , έστω και ετεροχρονισμένα!
Δημοσίευση σχολίου