1
Αξίζει δεν αξίζει
στέλνω τις εκθέσεις μου σε χώρες που δε γίνανε ακόμα
προδίνω τις κινήσεις ενός ήλιου
που πέφτει την αυγή δίπλα στις μάντρες
επικυρώνοντας με φως
τις εκτελέσεις.
2
Η κάθε μου λέξη
αν την αγγίξεις με τη γλώσσα
θυμίζει πικραμύγδαλο.
Απ' την κάθε μου λέξη
λείπει ένα μεσημέρι με τα χέρια της μητέρας δίπλα στο ψωμί
και το φως που έσταζε απ' το παιδικό κουτάλι στην πετσέτα.
3
Η μόνη ξιφολόγχη μου
είταν το κρυφοκοίταγμα του φεγγαριού απ' τα σύννεφα.
Ίσως γι' αυτό δεν έγραψα ποτέ
στίχους τελεσίδικους σαν άντερα χυμένα
ίσως γι' αυτό εγκαταλείπουν ένας ένας τα χαρτιά μου
και τους ακούω στις κουβέντες όσων δεν με έχουνε διαβάσει.
Άη - Στράτης 1951
ΦΡΟΝΤΙΣΕ
Φρόντισε οι στίχοι σου να σπονδυλωθούν
με τις αρθρώσεις των σκληρών των συγκεκριμένων λέξεων.
Πάσχισε να' ναι προεκτάσεις της πραγματικότητας
όπως κάθε δάχτυλο είναι μια προέκταση στο δεξί του χέρι.
Έτσι μονάχα θα μπορέσουν σαν την παλάμη του γιατρού
να συνεφέρουν με χαστούκια
όσους λιποθύμησαν
μπροστά στο άδειο πρόσωπό τους.
ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ
Κι όμως δεν αυτοκτόνησα.
Είδατε ποτέ κανέναν έλατο να κατεβαίνει μοναχός του
στο πριονιστήριο;
Η θέση μας είναι μέσα δω σ' αυτό το δάσος
με τα κλαδιά κομμένα μισοκομμένους τους κορμούς
με τις ρίζες σφηνωμένες μες στις πέτρες
ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ
Για να κτίσουν μια καλύβα
παίρνουν κοκκινόχωμα νερό ζυμώνουμε τη λάσπη με τα πόδια
ρίχνοντας άχυρο τριμμένο για να δέσουν τα πλιθιά όταν
τ' αραδιάσουνε στον ήλιο.
Εμείς το μόνο που' χαμε είταν στάχτη αίμα και σκουριασμένο
συρματόπλεγμα.
Χρόνια και χρόνια τώρα πασχίζω να στεριώσω το μικρό πλιθί
μου μ' αυτά τα υλικά
χρόνια πασχίζουμε να χτίσουμε τον κόσμο
να τον μεταμορφώσουμε
ζυμώνουμε τη λάσπη και συνεχώς διαλύεται
απ' τις προλήψεις τις βροχές τις προδοσίες.
Είμαστε υπεύθυνοι για τα υλικά
για τις λιποψυχίες μας
είμαστε υπεύθυνοι για την επιμονή μας
να ζυμώνουμε ακόμα με τα γυμνά μας πόδια
τη στάχτη και το αίμα.
ΣΥΝΟΜΙΛΩ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ
(απόσπασμα)
Είναι η πορεία μας ελικοειδής κι ανοδική
περίπου τέτοια υποθέτω:
Θέση: Αστική δημοκρατία.
Αντίθεση: Δικτατορία του ενός
Σύνθεση: Δημοκρατία του συνόλου.
Κατά μιαν αντιστοιχία
βρισκόμαστε σε στάδιο μεταβατικό
κάτι σαν την εποχή των βασιλιάδων εκλερέ.
Σαν φωτισμένοι, πρέπει να φωτίζουν.
Αυτοτιτλοφορούνται το λοιπόν
μισθώνοντας με χρήμα και τιμές
τις γήινες ενσαρκώσεις της θείας Ιστορίας
rois soleils και άλλα τέτοια.
Αντικειμενικότεροι ας τους πούμε προβολείς που επιτηρούν μέσα
στη νύχτα
τα συρματοπλέγματα.
Τι γνώμη έχεις; Εμείς οι εγκλωβισμένοι σε τούτο το στρατόπεδο
δε θα πρέπει πρώτ' απ' όλα να βάλουμε φουρνέλο σ' αυτούς τους
προβολείς
αν είναι να πετύχει η απόδρασή μας;
Απ' το πρώτο γράμμα μου
άφησα και ληστεύτηκα μια επταετία.
Όχι πως με λήστεψε τούτη η φυλακή.
Από χίλιες τώρα κι άνω χιλιετίες
από κτήσεως της πρώτης κατοικήσιμης σπηλιάς
ληστεύουμε μονάχοι τη μικρή ζωή μας.
Όσο θ' αγωνιζόμαστε για ένα μέλλον πιο λαμπρό
και σε τούτο το κελί
και στο προαύλιο το μέγα του πλανήτη
και πέρα κει στους δρόμους των φεγγοβόλων άστρων
πάντα θα ληστευόμαστε.
Ποτέ δε θα μας μένει λίγη ώρα
ν' αφεθούμε ήρεμοι κι αυτάρκεις
να μας ταξιδέψει
φυσιολογικά
η ροή του χρόνου.
Θα υπερπηδούμε συνεχώς
θα υπερακοντίζουμε
ποτέ δε θα' μαστε εδώ - ποτέ μέσα στο σπίτι μας.
Ανεβοκατεβαίνουμε στη στενή σανίδα
και το τσουβάλι μάς λυγίζει τη ραχοκοκκαλιά
η μαύρη σκόνη εισχωρεί μαζί με τον ιδρώτα
μέσα στο κορμί μας.
Ιδρωκοπάμε ν' ανθρακεύσουμε το πλοίο
ένα πλοίο κολλημένο στα νερά που τα' πηξε τ' αλάτι
οι καρπουζόφλουδες κ' η τέφρα των νεκρών.
Κουβαλάμε συνεχώς όλο αναβάλλοντας
σαν τους μελλοθανάτους που ανάβουνε το τελευταίο τους τσιγάρο
και τραβώντας την κάθε ρουφηξιά
αναβάλλουν για την άλλη
ν' απολαύσουν
την πικράδα
του καπνού.
Χαμογελάς;
Ό,τι κι αν λες, εγώ θα συνεχίσω κουβαλώντας.
Αν έχεις μνήμη θα το νιώσεις τώρα δα που σου μιλώ
πως τούτη η ληστεία η αναβολή
κυκλοφορούσε κάποτε μες στις κατακόκκινες στις ζωντανές σου
φλέβες
και την είχες ονομάσει
όπως εγώ
όπως και άλλοι
αίμα.
Αν έχεις μνήμη θα θυμάσαι
πως τούτη η καρβουνόσκονη
διηθείται και σταλάζει
μέσα στην καρδιά μας.
Ο Αριστοτέλης Βασιλειάδης γεννήθηκε στις 24 Νοεμβρίου 1922 στην Πετρούπολη.Το 1928 ήρθε με την οικογένειά του στην Ελλάδα. Το 1942 αρχίζει τη δουλειά του μεταφραστή στου Γκοβόστη. Ο Γιάννης Ρίτσος του έδωσε το ψευδώνυμο Αλεξάνδρου.
Από μικρός είχε τάσεις ανεξαρτησίας, πνεύμα και χαρακτήρα ιδεολόγου που καθόρισαν την μετέπειτα στάση του. Συμμετείχε στην αντίσταση και είχε έντονη αντιφασιστική δράση.Οργανωμένος στο ΕΑΜ αρχικά , έρχεται αντιμέτωπος με το δίλημμα της στράτευσης και αποφασίζει να ακολουθήσει το δρόμο του μοναχικού αγωνιστή, φέροντας το στίγμα του αποσυνάγωγου σε εποχές πολύ δύσκολες. Αγωνίζεται μόνος του , δίπλα στην οργάνωση,που ανήκε, συμμετέχοντας ενεργά σε όλες τις εκδηλώσεις, διαδηλώσεις , μαθαίνοντας την κομματική γραμμή αλλά αποφασίζοντας μόνος του για τη συμμετοχή. Στα Δεκεμβριανά είχε αποφασίσει να μη συμμετέχει. Συνελήφθη όμως μαζί με τον πατέρα του από τους Άγγλους και οδηγήθηκαν στο στρατόπεδο Ελ Ντάμπα. Ως διαφωνών και ανέντακτος θα μπορούσε να αποφύγει τις άμεσες συνέπειες του εμφυλίου. Η πολιτική του ηθική όμως δεν του το επέτρεπε. Έτσι σε όλη του τη ζωή μπροστά στους αντιπάλους δήλωνε κομμουνιστής και στους κομμουνιστές ότι δεν ανήκε πουθενά. Αρνήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία . Φυγόστρατος και παράνομος κρυβόταν σε διάφορα σπίτια. Τον Ιούλιο του 1948 συνελήφθη και εκτοπίστηκε στο Μούδρο . Ήταν στην εξορία όταν διαφώνησε με την απόφαση της 4ης Ολομέλειας του ΚΚΕ και εκεί πήρε την απόφαση να απαλλαγεί από κάθε στράτευση αντιμετωπίζοντας την απομόνωση και την κατηγορία του ηττοπαθή από τους συντρόφους του. Το 1949 μεταφέρθηκε στη Μακρόνησο. Αρχικά υπέγραψε δήλωση, την οποία όμως ανακάλεσε παρατείνοντας την εξορία του για άλλα δύο χρόνια. Η οριστική ρήξη με την αριστερά ήρθε εξ αιτίας της διαφωνίας του σε θέματα ιδεολογίας και λογοτεχνίας. Απέρριψε την ιδεολογία χωρίς να υιοθετήσει κάποια άλλη , αρνούμενος συγχρόνως να διαχωρίσει τη θέση του για να απαλλαγεί από τις συνέπειες. Προτίμησε να παραταθεί η εξορία του. Απολύθηκε από τον Αη - Στράτη τον Οκτώβριο του 1951 με τη λήξη της διοικητικής εκτόπισης. Το Νοέμβριο του 1953 δικάστηκε από το Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών και καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια φυλάκιση στις Φυλακές Αβέρωφ " επί ανυποταξία εν επιστρατεύσει". Μεταφέρθηκε αργότερα στις Φυλακές της Αίγινας και στη Γυάρο. Παντού τον ακολουθούσε η οδυνηρή αίσθηση της απομόνωσης των συντρόφων του. Αυτό το θέμα κατέχει κεντρική θέση σε όλο το έργο του. Απολύθηκε το 1958.
Ο Άρης Αλεξάνδρου γεννήθηκε, έζησε και πέθανε εξόριστος , αλλά δεν υπήρξε φυγάς.
Οι σύντομες πληροφορίες από τη μονογραφία του Δημήτρη Ραυτόπουλου , Άρης Αλεξάνδρου. ο εξόριστος, εκδόσεις Σοκόλη, Αθήνα 2004,β' έκδοση συμπληρωμένη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου