Πριν λίγο παρακολουθούσα στην ΕΤ1 ένα αφιέρωμα στο Γιάννη Ρίτσο με έργα Θεοδωράκη, που έγινε στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών στο Ηρώδειο . Συγκινητικό και ελπιδοφόρο το γεγονός ότι μέσα την πολιτιστιστική παρακμή ( και τη γενικότερη) της εποχής μας το θέατρο ήταν κατάμεστο . Υπάρχουν Έλληνες που εξακολουθούν να μαγεύονται από την ποίηση του Ρίτσου και από τη μουσική του Θεοδωράκη, και μάλιστα "Ρωμιοσύνη", "Επιτάφιο" και " Τα δεκαοχτώ Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας", που πάρα πολλοί θεωρούν ότι δεν ταιριάζουν στην εποχή μας. Και πως να σχολιάσω το γεγονός ότι το θέατρο όλο σηκώθηκε όρθιο , συμμετέχοντας και καταχειροκροτώντας τον Θεοδωράκη; Παρά την ηλικία του το πάθος δεν φαίνεται να τον εγκαταλείπει, πραγματικός ογκόλιθος!!
Η Ελλάδα που αντιστέκεται! Κάτι είναι κι αυτό.
