Θέλω να υπάρχω
Μισώ το λάκκο μου φθονώ την ακαμψία
την όμορφη νεκρώσιμη ακολουθία
μισώ την ορατή μυθολογία· τους παπάδες
τη λεχτική τους αθανασία
τους χλοερούς τόπους ψαλτικής αναψύξεως
τρομαχτικά ψέματα
δεν εννοώ να πεθάνω δεν ταιριάζει σε μένα
θα σκίσω τα επιθανάτια σεντόνια
θαν τη δαγκώσω άγρια την άγνωστη νοσοκόμα
τους αμέριμνους γιατρούς
θα ουρλιάξω απόγνωση που δεν ερωτεύτηκε ποτέ της
απόκριση
θ' αναστατώσω το νοσοκομείο
πλην αν πεθάνω ξαφνικά μονάχος μου στο σπίτι
θες η καρδιά θες άχραντο επεισόδιο.
Να μην ξεχάσω όμως κι ας την εύχομαι ο έρμος
την άμυνα της αφασίας
όταν το σώμα μένει μόνο του φευγατίζοντας
την επικατάρατη συνείδηση.
Θρίαμβος ανωριμότητας που με κατατρύχει!
Νίκος Καρούζος από τα Ποιήματα Β' (1979 - 1991) στο Χερουβείμ Αρουραίος. Ο ποιητής Νίκος Καρούζος( 1926 - 1990). Εισαγωγή -Ανθολόγηση Γιάννης Πατίλης. Ίδρυμα Τάκης Σινόπουλος - Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2017
" Για τον Καρούζο ο θάνατος και η αγωνία του από πολύ νωρίς έχει πάψει να είναι(αν ήταν ποτέ) συμβάν ψυχολογικό, λαμβάνοντας την περιωπή πνευματικού γεγονότος με μεταφυσικές προεκτάσεις, που τροποποιεί το νόημα της ζωής
Τι θα έκανα τις πράξεις μου
αν δεν υπήρχε ο θάνατος
προίκα πολύτιμη της ανθρώπινης ύπαρξης, ασύλληπτη για το νου του ανθρώπου:
Εκεί που μοιάζει το μυαλό μ' ένα σύνολο
ξερνώντας δυό και τρεις φορές όλα τ' αθροίσματα
προικίζει θαλερός ο θάνατος τον άνθρωπο
και κάνει την ποίησή του μια διαρκή σπουδή θανάτου(...)
Από πλευράς ποιητικής διαχείρισης του άγχους θανάτου ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι σχετικά πολλές εικόνες φαντασίας του τέλους που εμφανίζονται στο ώριμο έργο του της δεκαετίας του '80 και αποσκοπούν στην ανακουφιστική οικείωση της αποτρόπαιης εικόνας του, εκφράζοντας ταυτόχρονα την ενδόμυχη ευχή του γράφοντος για ένα σύντομο και ανώδυνο τέλος, όπως εξομολογήθηκε και σε συνέντευξή του το 1986: "Εγώ, την ώρα που θα πεθαίνω, θα' θελα να είμαι σε αφασία...να μην έχω συνείδηση, αυτό εύχομαι..." (Από την Εισαγωγή)
Πέθανε στις 28 Σεπτεμβρίου του 1990 αντιμετωπίζοντας προβλήματα υγείας
πώς θα' μουνα αλήθεια μέσ'
στην κάσα μου
το τι γέλιο θα πέσει κάτω
απ' το καπάκι της
με κείνα τα υπέροχα νεκρώσιμα...
1 σχόλιο :
Ωραιότατος Καρούζος.
Κοίτα τι μου θύμισε:
ΘΕΡΙΝΗ ΚΩΜΩΔΙΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
σ’ ένα νεκροταφείο
καίγοντας ο ήλιος μεσημεριάτικα.
Παπάδες από δω κι από κει ρασοκούρελα
με πετραχήλια κρεμαστά εργαλεία
ίσως όμως θα ’λεγα φίδια κρεμάμενα πίτα
με ομπρέλες παμπάλαιες
άλλος ομπρέλα μοβ άλλος σταχτιά κι ο άλλος
από χαλασμένο κρόκο.
Μισογουργούριζαν τρισάγια οι τρισάθλιοι
σε κάποιονε τάφο αιωρήθηκε αγέρινα σκάλωσε
ένα πεντακοσάρικο
σε κάτι πάλλευκους
γλαδίολους (ήτανε αδέξιος)
ο συγγενής (τεθλιμμένος)
αλλά τι πειράζει
σκύψιμο χάρμα κι ο γέροντας ιερέας
το χαϊδολόγησε ως την τσέπη.
Γυναίκες πλέναν μάρμαρα και πλέναν τα τζαμάκια
σε τεθνεώτων φωτογραφίες.
ολάκερη η ζωή παρούσα μ’ ανάλαφρα σφουγγάρια
σε κουβάδες.
Γυναίκες τρομερά γενετήσιες το κλάμα τους
παραλίγο να με λυγίσει
μα ευτυχώς
δεν έβγαλα ούτε στιγμή τα βαθυγάλανα γυαλιά μου.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ, Αντισεισμικός τάφος.
Δημοσίευση σχολίου