Αν πεθάνω άσε το μπαλκόνι ανοιχτό...

Και τώρα τι να πει και τι να γράψει κανείς για τον Γιάννη Πουλόπουλο; Αγέραστος μέσα από τα τόσα πολλά και καλά τραγούδια που συντρόφευσαν τη νεότητά μας και εξακολουθούν να μας γοητεύουν, να μας συγκινούν  και να τα σιγοτραγουδάμε σαν και την πρώτη μέρα που τα ακούσαμε. Με τη φωνή του συνδέσαμε τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, τις χαρές, τις απογοητεύσεις, τους χωρισμούς και τους αποχωρισμούς. Σχηματίσαμε τον κόσμο μας στα τέλη της δεκαετίας του 60 και τη δεκαετία του 70. Μικρά παιδιά που γίναμε έφηβοι. Αυτή η φωνή με την μοναδικά βελούδινη αίσθηση που άγγιζε - αγγίζει ακόμη - τις χορδές της καρδιάς μας.
Από το ραδιόφωνο όλα τα ακούσματα σε εποχές που όλα τα άλλα μέσα ήταν πολυτέλεια. Θυμάμαι που τσακωνόμασταν με τις φίλες μου γιατί είχαμε χωριστεί στις Πουλοπουλικές και στις άλλες που άκουγαν άλλους τραγουδιστές εκείνη την εποχή. Μέχρι και με τη φωνή του Νίκου Ξανθόπουλου, που την ακούγαμε στις ελληνικές ταινίες, συγκρίναμε τη φωνή του και προσπαθούσαμε να επιχειρηματολογήσουμε την προτίμησή μας στη φωνή του Πουλόπουλου. Τι να πρωτοθυμηθώ; Υπήρχε πάρτι που να μην τελειώνει με τον Πουλόπουλο; Υπήρχε μαθητική ή φοιτητική παρέα που να μην " πιάσει" έστω και ένα τραγούδι με τον Πουλόπουλο; 
Νιώθω σαν  κάτι να κατέρρευσε μέσα μου στην είδηση του θανάτου του Γιάννη Πουλόπουλου. Ίσως γιατί σιγά σιγά φεύγει μια ολόκληρη εποχή μαζί με ό,τι έχουμε αγαπήσει. Οι παλιές γειτονιές, τα σπίτια με τις αυλές και τα λουλούδια,οι δρόμοι και οι πλατείες, οι παρέες, το ραδιοφωνάκι , οι φίλοι, οι εικόνες, τα συναισθήματα.

Έπεφτε βαθιά σιωπή 

Στη φτωχιά μας την αυλή

Το δάκρυ μας σταλιά σταλιά

Μαύρο πουλάρι
πού πας τον νεκρό σου καβαλάρη;

Παιδί μου, ώρα σου καλή!