Fred Hatt, Light
Είναι τρύπια τα χέρια μου».
Ενώ
τον ουρανό που ήταν πάνω μου εσύ μου τον έφερνες.
Κ’ η πολιτεία ήταν όμορφη εκείνο το βράδυ.
Κι’ όλα είχαν όψη τρυφερή και ήρεμη. Κ’ η βροχή
σαν ένα διάφανο έπεφτε φως` αραιή, απαλή,
σαν καλωσύνη σε λουλούδια. Βαθιά στην καρδιά μου
σιγοψιχάλιζε ένα φως σαν στριμμένο μετάξι.
Μα περπατούσαμε σιγά στο δρόμο, γιατί εσύ,
κρατούσες κάτι σαν γρανίτη ή βαρύ φως. Γιατ’ είχες
εσύ τα χέρια σου γιομάτα. Τόσο, που
μόλις εσήκωνες το βάρος. Μόλις που μπορούσες
να ορίζεις το βήμα σου.
Γιατ’ είχες τα χέρια σου
φορτωμένα με πέτρες κομμένες απ’ το
λατομείο του ήλιου.
Απ’ αύριο
θ’ αρχίζω να χτίζω.
Νικηφόρος Βρεττάκος, Το βάθος του κόσμου (1961)
2 σχόλια :
Κάθε φορά που μπαίνω στο μπλογκ σου μου δίνεις πολύ μεγάλη χαρά, όταν βλέπω να παρουσιάζεις όλα τα αγαπημένα μου ποιήματα.
Τα κοιτάζω, τα ξανά ξαναδιαβάζω, συγκινούμαι (έχω γίνει, μου φαίνεται, αυτό που πάντοτε μισούσα: γλυκανάλατη!)
και δεν έχω να πω λέξη.
Άσχετα αν με κατακλύζουν, όπως τώρα, άπειροι σχετικοί στίχοι (του Γκανά, του Αργύρη Χιόνη, του Ρίτσου, του Σεφέρη, του Ντύλαν Τόμας και... και ... και...)
TAKE MY HAND- RENE AUBRY
http://www.youtube.com/watch?v=q8G2B-MhzSY
Χαίρομαι που εξακολουθείς να βρίσκεις κάτι ενδιαφέρον στο blog μου και να νιώθεις χαρά και συγκίνηση με τους στίχους των ποιημάτων. Γλυκανάλατη; Δεν νομίζω.Γιατί το αντιμετωπίζεις έτσι;
Πολύ όμορφο ο τραγούδι. Μου αρέσει και ο Rene Aubry.
Ευχαριστώ
Να' σαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου