πού να πρωταρμενίσεις;
Ζαφείρια εκεί, σμαράγδια εδώ
και πίσω από τις φυλλωσιές,
- έλατα, πεύκα, κέδρα, οξυές, -
το πρόσωπο του πόντου, αστραφτερό!
Του δάσους ο λικνιστικός,
την έγνια σου κοιμίζει, ο ραψωδός!
Κι η ραθυμιά κι ο αναπαμός
παλμός σου γίνεται απαλός.
Έτσι, γερτός
στην πρωτομάνα γη,
στήνεις αυτί στη μυστική φωνή,
που ανιστορά το μύθο
της ύπαρξης σου,
κι όπως πέφτει η σιγαλιά,
νιώθεις να γίνεσαι ένα
με το δέντρο, με το λίθο.
Κι απ' την αυγή
ως το σύθαμπο,
με το τζιτζίκι,
πίνεις δροσιά και τραγουδάς
κι είναι η ψυχή σου
μελίσσι, σ' ανθισμένο επάνω ρείκι.
Ένας μικρός θεός, που ξεκινάς
στη συντροφιά του Πάνα,
να γίνεις ένα με το δέντρο,
με το λίθο,
να σμίξεις με τη γη,
την πρωτομάνα,
στης ύπαρξης σου
τον πανάρχαιο μύθο.
Σοφία Μαυροειδή - Παπαδάκη, Ελλάδα. Συλλογή ποιημάτων Λουλούδι της τέφρας, Μαυρίδης, Αθήνα 1966
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου