Στις 14 Ιουλίου 1993 τα μηχανήματα ,που έσκαβαν για τη διάνοιξη του δρόμου στο Κεφαλοχώρι Θεσπρωτίας, στις πλαγιές της Μουργκάνας, έφεραν στην επιφάνεια έναν οικογενειακό κιβωτιόσχημο τάφο της ελληνιστικής περιόδου .
Ο οικογενειακός τάφος στη Θεσπρωτία άρχισε να χρησιμοποιείται πριν το 200π.Χ.και συνεχίστηκε και 100 χρόνια μετά. Ο τάφος ήταν φτιαγμένος από κάθετες πλάκες και περιείχε έξι ταφές- καύσεις , πέντε σε πήλινα αγγεία και μία σε λίθινη τεφροδόχο. Επίσης περιείχε πλούσια κτερίσματα, πήλινα αγγεία χρυσά νεκρικά στεφάνια, σκουλαρήκια , αιχμές δοράτων και σιδερένια εγχειρίδια.
3 σχόλια :
Στην άκρη του δρόμου... τι μου θύμισες...
http://educandus.blogspot.com/2008/09/4.html
Τώρα ζω στην Ηγουμενίτσα, έτσι ανακάλυψα και το ιστολόγιό σου. Θα χαιρόμουν πολύ αν βρισκόμασταν να τα πούμε από κοντά.
Εργάζομαι κι εγώ με παιδιά κι όταν έμαθα πού τοποθετήθηκα νόμισα για μια στιγμή πως μπορεί να είμαστε στον ίδιο χώρο. Απ' όσα είχα διαβάσει στο ιστολόγιό σου. Αλλά τα δικά μου "ζουζούνια" είναι ακόμη μικρά. Κάποια έχουν και αδερφάκια σε σας. Κάποια στιγμή θα έρθουν εκεί και τα ίδια. Θα ήθελα λοιπόν αν το επιθυμείς μια συνεργασία κι όχι μόνο να πιούμε καφεδάκι. Μπορείς να γνωρίσεις τα "ζουζούνια" μου εδώ:
http://tetartakia.blogspot.com/
Eίσαι η κυρία που μου έστειλε χαιρετίσματα με τα παιδιά αλλά που δεν ήξεραν να με πληροφορήσουν από που με γνώριζες. Χαίρομαι. Τα σχολεία μας είναι σχεδόν δίπλα. Εγώ περνώ πολύ συχνά απ'έξω πηγαίνοντας για δουλειές στο κέντρο. Δεν μένω στην Ηγουμενίτσα. Την Τρίτη το πρωί θα είσαι στο σχολείο; Λέω να περάσω από'κει.
Ναι, σου είχα στείλει χαιρετίσματα. Πάει αρκετός καιρός τώρα...
Την Τρίτη θα είμαι στο σχολείο ως τις 12.30. Από τις 9 ως τις 10 έχω κενό. Συνήθως το περνάω έξω από τα κάγκελα, στην είσοδο, λόγω τσιγάρου... Το επόμενο διάλειμμά μας είναι στις 11.30 - 11.45.
Χάρηκα πάρα πολύ που απάντησες. Στενοχωρήθηκα που δε μένεις Ηγουμενίτσα... Αλλά έστω και έτσι ελπίζω να καταφέρουμε να τα πούμε. Μου αρέσει η θάλασσα και είναι ο τόπος μου η Θεσπρωτία. Αλλά - το ξέρεις καλύτερα από μένα - υπάρχει ένα τεράστιο κενό σ' αυτό που λέγεται πολιτιστική ζωή. Και μόνο κάποιες μονάδες ανθρώπων αναπληρώνουν με το δικό τους δυναμικό την τρομακτική έλλειψη.
Η ιστορία με τους μετανάστες μου έδωσε τουλάχιστον την ευκαιρία να εντοπίσω κάποιους απ' αυτούς. Κι ευχαριστώ που αναδημοσίευσες το κείμενο από το Εντουκάντους...
Αλλά και για το σχόλιο στα Τεταρτάκια.
Αν βρεις χρόνο πέρνα κι από αυτό εδώ το ιστολόγιο:
http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.com/
Είναι η άλλη μεγάλη αγάπη της ζωής μου. Η φιλοσοφία του Δημήτρη Λιαντίνη.
Δημοσίευση σχολίου