Μελέτα, μα έχε άγρυπνα και ανοιχτά τα μάτια της ψυχής σου στη ζωή...

Δημήτρης Γληνός

Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

Ηπειρώτικο τραγούδι, μοιρολόι μου



 Ο ήχος του γλυκός και παιχνιδιάρικος, μακρόσυρτος και παραπονιάρικος.
Μαγεία κι όνειρο, πόνος και  καημός, κλάμα κι αναστεναγμός .
Έκφραση της  χαράς και της λύπης, του έρωτα και του θανάτου, του ανταμώματος  και του αποχωρισμού. 

Κι αν τύχει και σταθεί  δίπλα του  μια γνήσια φωνή τότε απογειώνεται η στιγμή και το συναίσθημα.
Άραγε από ποια βάθη αναδύεται τούτη η φωνή;  Ποιες μνήμες κουβαλάει; Ποιους  αγαπημένους θρηνεί;

Ένταση ψυχής, έκφραση προσώπου, κίνηση σώματος. Δύναμη και πάθος. Πόθος και οδύνη.
Αγαλλίαση  και  πέταγμα .
Άγγιγμα ψυχής.



Ηπειρώτικο κλαρίνο, ηπειρώτικο τραγούδι, μοιρολόι  , μονοφωνικό , πολυφωνικό.
Ξεσηκωμός του μέσα κόσμου. Ανατριχίλα.
Πώς  " σηκώνεται " , "γυρίζεται" και" κλώθεται " το τραγούδι;
Και  εκείνα τα ωωωχ και αχ ωχ ωχ που μοιάζουν με κραυγή , με κλάμα, με βαθύ αναστεναγμό. Λαρυγγισμοί.  Και το "κλώσιμο" να κρατιέται από το ίσο.
Ξέσπασμα. Μνήμες, τόποι και άνθρωποι, μορφές αγαπημένες, μορφές χαμένες  αναδύονται  , έρχονται και κάθονται δίπλα σου. Αισθάνεσαι την αύρα τους, τον αέρα τους. Νιώθεις πόνο , αλλά έναν πόνο λυτρωτικό , καθαρτικό.


Άγνωστο  το άκουσμα για πολλά χρόνια. Η μύηση αργή και δύσκολη, γιατί το  αυθεντικό  και το γνήσιο ήταν κρυμμένο .  Η ανακάλυψη , η αποκάλυψη, η προσέγγιση  απαιτούσαν σεβασμό , γιατί τα βιώματα και τα ακούσματα ήταν διαφορετικά.



Χρόνια  τώρα ζώντας  δίπλα στους ανθρώπους αυτής της γης, άκουγα  τα βάσανά τους , τους καημούς τους, τα όνειρα της ζωής τους που δεν μπόρεσαν να βγουν αληθινά .  Έτσι  μπόρεσα να νιώσω λίγο από αυτό που νιώθουν όταν ακούν το κλαρίνο να εξιστορεί τη ζωή τους  με δάκρυ ή με γέλιο και μια φωνή να βγάζει το μέσα της κόσμο με το τραγούδι της.







1 σχόλιο :

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Το βαθύ παράπονο της ψυχής ενός κόσμου που παρά τη σκληρότητα και τις αντιξοότητες του αγώνα της επιβίωσης κατόρθωσε και κράτησε την ευαισθησία του.
Αυτό μας περιέγραψες με λόγο και ήχο Σοφία. Να είσαι πάντα καλά...