Πάντοτε με βάραινε μια αόριστη ενοχή, σα να' χα κλείσει την πόρτα μου σ' έναν άγγελο
ή παραπλανήσει ένα παιδί - κατά τα άλλα η οικογένειά μου, από τις πιο ευυπόληπτες,
διατηρούσε όλες τις μεγαλοαστικές συνήθειες
μόνο που το σπίτι δε χωρούσε τόσες μικρότητες κι είχαμε κι ένα
άλλο στην εξοχή.
Ύστερα ο πατέρας πτώχευσε, όλα άλλαξαν, ο αδελφός μου άρχισε
να στέλνει μοχθηρά ανώνυμα γράμματα κι εγώ ερωτεύτηκα
την Ιβηρική χερσόνησο
εξάλλου τι άλλο είναι ο κόσμος από εκείνη τη μεγάλη υπόσχεση
τι άλλο η αμαρτία απ' το να μην αγαπάς τον εαυτό σου
τι άλλο η ανωνυμία από το να ζήσεις αγνός και να φύγεις αγνότερος
ή όταν γύριζα απ' τις περιπέτειές μου στο άγνωστο έφερνα πάντα
σαν έπαθλο
την ωραία άγνοια του κόσμου
και συχνά μ' έβρισκε άγρυπνο το πρωί να χρωματίζω
χάρτινα πουλιά
και να περιμένω να κελαηδήσουν. Ένας αλκοολικός του ονείρου
σ' έναν ύπνο από χιόνι.
Τάσος Λειβαδίτης , Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα (1987), Ποίηση [τ.3], Κέδρος 2003, 6η έκδοση
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου