Αυτός ο τόπος...

 

Αυτός ο τόπος που μας ματώνει

κι αυτός ο αέρας που μας φαρμακώνει,

με μια σημαία μάς έχει ντύσει

μιας ξένης χώρας που έχει χρόνια σβήσει.

Αυτός ο τόπος που έχει ανοίξει

βαθειά πηγάδια και πικρά να πνίξει,

αυτός ο τόπος, αυτό το χώμα

και πεθαμένους δεν μας θέλει ακόμα.

Ποιος είμαι κι ήρθα

χωρίς ελπίδα

με μια πατρίδα

σαν την νυχτερίδα

και κυματίζω σαν μια σημαία

μπροστά στην Κίρκη

και στον Οδυσσέα;

Αυτός ο τόπος που έχει ανοίξει

βαθειά πηγάδια και πικρά να πνίξει,

αυτός ο τόπος, αυτό το χώμα

και πεθαμένους δεν μας θέλει ακόμα.

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδη

Δίσκος:Δελτίο Καιρού

Άι, Ρόζα Λούξεμπουργκ...

Μπλουζάκι χίπικο και παντελόνι τζιν
και στην καρδιά ζωγραφισμένος ο Γκεβάρα.
Στα πορνοστάσια με ουίσκι και με τζιν
παίζουν αλέγκρο την καρδιά μου σε κιθάρα.

Άι, Ρόζα Λούξεμπουργκ, τι σου ’χω φυλαγμένα, 
πάνω στο κάρρο σ’ είδα στα εννιακόσια εφτά.
Εγώ τότε κοιμόμουνα στο φως τού εικοσιένα
κι εξήντα χρόνια αργότερα σε βρήκα στα χαρτιά.

Φυλλάδες κίτρινες και πράσινη χολή, 
τα νιάτα σου, τα νιάτα μου κι οι εμπόροι.
Χρυσό πουλάκι δίχως το κλουβί
για σένα κάνουν τον Αγώνα οι τζογαδόροι.

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδη
Δίσκος: Τροπάρια για φονιάδες

Σαν σήμερα το 1919 δολοφονήθηκε η Ρόζα Λούξεμπουργκ, η κόκκινη Ρόζα.

Της θάλασσας τα μάγια

Ώρες ατέλειωτες τη θάλασσα κοιτάζεις
και τ’ άγρια κύματα να σκάνε στην ακτή.
Σαν του χειμώνα τα πουλιά χρώματα αλλάζεις
κι εγώ στους κύκλους των ματιών σου έχω κλειστεί.

Άλλος γυρεύει άγκυρα κι άλλος πανί, 
ότι προσμέναμε δεν λέει να φανεί.
Η νύχτα μάγισσα γριά χαμογελάει, 
νησιά κοράλλια μας πουλάει.

Ποιος άλλαξε του χρόνου τη ροή, 
ποιος έλυσε της θάλασσας τα μάγια;
Μη μου αρνηθείς αυτή την εκδρομή, 
κι ας είναι να γυρίσουμε ναυάγια.

Άλλος γυρεύει βάλσαμο κι άλλος πληγή, 
ειν’ οι αλήθειες όσοι οι άνθρωποι στη γη.
Η νύχτα μάγισσα γριά χαμογελάει, 
νησιά κοράλλια μας πουλάει.

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ερμηνεία: Μανώλης Μητσιάς

Ο Θάνος πάει στα καράβια

του Γιώργου Β. Μονεμβασίτη

                                              Ο Θάνος Μικρούτσικος με τον Γ.Β. Μονεμβασίτη

Οκτώβρης του 1983 ήταν, θυμάμαι. Το τηλέφωνο χτυπούσε επίμονα. Σήκωσα το ακουστικό και άκουσα από την άλλη άκρη της γραμμής τη χαρακτηριστική και προσφιλή φωνή του Γιάννη Πετρίδη. Μετά το καλημέρισμα μου είπε: «Γιώργο, έχω ένα ιδιαίτερο και ενδιαφέρον θέμα για το περιοδικό. Νομίζω ότι είσαι ο μόνος που μπορείς να το χειριστείς σωστά. Ο Θάνος Μικρούτσικος κυκλοφόρησε μόλις δυο διαφορετικούς δίσκους. Και τους κυκλοφόρησε την ίδια μέρα. Οπωσδήποτε ελληνική πρωτοτυπία και πιστεύω και παγκόσμια. (σ.σ. ήταν όντως παγκόσμια, όπως διαπιστώσαμε αργότερα με τον Γιάννη. Ο σπουδαίος Bruce Springsteen τόλμησε κάτι ανάλογο, σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα, ωστόσο, όταν εξέδωσε την ίδια μέρα, 31η Μαρτίου 1992, τα δισκογραφήματά του Human Tuch και Lucky Town). Σου στέλνω τους δίσκους του Μικρούτσικου, άκουσέ τους και κανόνισε να τον συναντήσεις για να μάθεις το πως και το τι. Γράψε το τηλέφωνό του».
Όταν παρέλαβα τους δίσκους και τους άκουσα κατάλαβα τι εννοούσε ο Γιάννης. Ήταν δυο δίσκοι όχι μόνον διαφορετικοί μεταξύ τους, αλλά διαφορετικοί και από αυτούς που είχαν ήδη καταξιώσει τον Θάνο. Ο Γέρος της Αλεξάνδρειας/Ιχνογραφία ήταν το όνομα του πρώτου, Αραπιά για λίγο πάψε να χτυπάς με το σπαθί το όνομα του δεύτερου. Και οι δύο με την ετικέτα της CBS. Με τον πρώτο μας δίδαξε, εκτός των άλλων, ότι ο ατραγούδιστος Καβάφης τραγουδιέται, με τον δεύτερο, εκτός των άλλων, ότι ένα τραγούδι, το «Κακόηθες μελάνωμα», μπορεί στη συναυλιακή του μορφή να μεταμορφωθεί μέσω των αυτοσχεδιασμών συναρπαστικά. Τούτο το τελευταίο συνέχισε να το διδάσκει σε όλες τις αλησμόνητες συναυλίες του, χωρίς, όμως, να κάνει κατάχρηση του αυτοσχεδιασμού, καθιστώντας τον αυτοσκοπό. Ταυτόχρονα σε όσους είχαμε παρακολουθήσει την μέχρι τότε πορεία αυτού του σπουδαίου Ιανού της ελληνικής μουσικής (λόγιες συνθέσεις και λαϊκά τραγούδια), τα δυο ηχογραφήματα του 1983, αποκάλυπταν και έναν τρίτο ... μέσο δρόμο. Για αυτόν ο ίδιος ο Θάνος είχε επινοήσει τον όρο «έργα ενδιάμεσου χώρου».

Σύντομα τηλεφώνησα στον Θάνο: «Καλημέρα, ο κύριος Μικρούτσικος;» «Ναι, ο ίδιος» ήταν η απάντηση. «Γιώργος Μονεμβασίτης ονομάζομαι, ασχολούμαι δημοσιογραφικά με τη μουσική και θα ήθελα...» Δεν με άφησε να συνεχίσω «Βρε μπαγάσα, εσύ δεν είσαι;» Τον διαβεβαίωσα ότι ήμουν εγώ και συνέχισε: «Διαβάζω αυτά που γράφεις, ακούω τις εκπομπές σου στο Τρίτο και ήμουν σίγουρος ότι ήσουνα εσύ, ο παλιός μου συμμαθητής! Είχα και εγώ σκοπό να επικοινωνήσω μαζί σου και να κανονίσουμε συνάντηση. Λέγε, τι έχεις να κάνεις τώρα. Αν δεν έχεις κάτι σοβαρό, έλα αμέσως». Ήταν πρωί, δεν είχα κάτι το επείγον, κίνησα για να τον συναντήσω στη διεύθυνση που μου έδωσε – στα Βριλήσσια έμενε τότε.
Στη διαδρομή σκεφτόμουν τη γνωριμία μας. Φθινόπωρο του 1962. Είχα έλθει στην Αθήνα από το Γύθειο για να παρακολουθήσω μαθήματα πρακτικής κατεύθυνσης στο γυμνάσιο, μια και τμήμα πρακτικό στη γενέτειρά μου δεν υπήρχε. Έμενα στα Πατήσια και γράφτηκα στην έκτη τάξη του 8ου Γυμνασίου, που βρισκόταν στην οδό Νικοπόλεως. Ιστορικό, εμβληματικό Γυμνάσιο, το πολυπληθέστερο τότε της χώρας. Η έκτη τάξη πρακτικού –ήταν οκτατάξια, ακόμη τότε κατ’ όνομα τα γυμνάσια– στην οποία φοίτησα είχε, αν θυμάμαι καλά, οκτώ τμήματα! Η κατάταξη  των μαθητών σε αυτά ήταν, φυσικά, αλφαβητική. Οι πρωτευουσιάνοι μαθητές σνόμπαραν κατά κάποιο τρόπο τους νεοφερμένους επαρχιώτες. Έτσι τα επαρχιωτάκια κάναμε παρέα περισσότερο μεταξύ μας. Τότε λοιπόν γνωρίστηκα με τον Θάνο, μια και είμαστε στο ίδιο τμήμα: Μικρούτσικος, Μονεμβασίτης, αλφαβητικά είπαμε. Είμαστε και συνομήλικοι, δυο περίπου μήνες μεγαλύτερός του εγώ. Είχε έλθει από την Πάτρα εκείνη την εποχή και έμενε στην Κυψέλη. Η παρέα μας περιοριζόταν στα διαλείμματα γιατί τότε μαθήματα, φροντιστήρια ... Που να περισσέψει χρόνος... Υπήρξε, ωστόσο, ένα περιστατικό, από το οποίο διαπιστώσαμε ότι η μουσική ήταν κοινή μας αγάπη.
Σε ένα από τα διαγωνίσματα του Φεβρουαρίου το τμήμα μας είχε τοποθετηθεί στην αίθουσα τελετών του Γυμνασίου, για να καθόμαστε πιο αραιά. Καθώς ο καθηγητής με τα θέματα είχε καθυστερήσει, ο Θάνος ανέβηκε στη σκηνή και εξερευνώντας την ανακάλυψε πίσω από κάτι κουρτίνες ένα όρθιο πιάνο. Κάθισε σε μια καρέκλα και άρχισε να παίζει. Ακούγοντάς τον όρμησα στη σκηνή στάθηκα δίπλα στο πιάνο και τον άκουγα μαγεμένος. Τον διέκοψε ο καθηγητής που ήρθε με τα θέματα, μας επέπληξε μάλιστα που είχαμε ανεβεί στη σκηνή χωρίς άδεια. Έκτοτε μιλούσαμε με το Θάνο σε κάθε ευκαιρία για μουσική. Ήρθε το καλοκαίρι, χωρίσαμε. Δεν ξανανταμώσαμε, όμως, τον Σεπτέμβρη, μια και καθώς η αδελφή μου είχε πετύχει στην Αρχιτεκτονική μετακομίσαμε στα Εξάρχεια ώστε να είναι πιο κοντά στη σχολή της και εγώ πιο κοντά στο φροντιστήριο. Στου Σαββαΐδη, στην Πλατεία Κάνιγκος είχα γραφτεί, το δε νέο μου Γυμνάσιο ήταν το 5ο, στην οδό Τσαμαδού, απ’ όπου και πήρα απολυτήριο. Ο Θάνος συνέχισε στο 8ο κι έτσι χαθήκαμε. Στο Πανεπιστήμιο ο Θάνος, στο Πολυτεχνείο εγώ, οι φοιτητικές διαδρομές μας δεν συναντήθηκαν. Τον θυμόμουνα, όμως, και όταν άρχισε να γίνεται γνωστός ήμουν σίγουρος ότι ήταν αυτός. Όταν μάλιστα έμαθα ότι είμαστε συνομήλικοι, έπαψαν και οι όποιες ελάχιστες αμφιβολίες. Ήθελα να τον συναντήσω, δεν έτυχε όμως. Είχα παρακολουθήσει κάποια συναυλία του με πρωτοποριακά έργα, θυμάμαι, πριν το τέλος της δεκαετίας 1970-80, στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, υποχρεώθηκα, όμως, να φύγω λίγο πριν το τέλος της γιατί κάπου με περίμεναν κι έτσι δεν τον συνάντησα.

Όταν έφτασα στο διαμέρισμά του στα Βριλήσσια, λίγο πριν το μεσημέρι ήταν, με υποδέχτηκε με αγκαλιές και φιλιά, σαν να μην είχε περάσει τόσος χρόνος. Είκοσι ολάκερα χρόνια ήταν αυτά. Γνώρισα εκεί και τη γλυκύτατη Ειρήνη. Την κουβέντα μας για όλα όσα είχαν συμβεί στον καθένα μας τα είκοσι αυτά χρόνια, αλλά και για το χτες, το σήμερα και το αύριο της μουσικής, διέκοψε το μεσημεριανό γεύμα και το βραδινό δείπνο! Έφυγα τελικά περασμένα μεσάνυχτα, χωρίς να έχουμε πει κουβέντα για εκείνα που υπήρξαν αφορμή για τη συνάντησή μας!!! Ξαναπήγα για το σκοπό αυτό μετά λίγες μέρες. Έφυγα, όμως, εκείνο το βράδι με το μυαλό και την ψυχή γεμάτα και στα χέρια πολύτιμο δώρο ένα δίσκο που ο Θάνος αγαπούσε ιδιαίτερα, γι’ αυτό τον διάλεξε και μου τον προσέφερε, με τρυφερή αφιέρωση για το ξαναντάμωμά μας. Ήταν το ξεχωριστό έργο του Ευριπίδης IV.

Έκτοτε δεν ξανανταμώσαμε απλώς πολλές φορές. Συνοδοιπορήσαμε σε πολλά όμορφα κι ωραία. Τυχερός νοιώθω για αυτά. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι αναμνήσεις μου από αυτόν τελειώνουν εδώ.

Ο Θάνος ήταν ένας αντιεξουσιαστής που έγινε εξουσία. Όχι με την πολιτική έννοια του όρου. Εξουσίασε με τη μουσική του. Αλλά και σε όποια θέση πολιτικής ή πολιτιστικής εξουσίας βρέθηκε προσέφερε τα μέγιστα με τις ιδέες, την αποφασιστικότητα και το δυναμισμό του. Ας αναλογιστούμε μόνο το ΕΚΕΒΙ, κρίμα που δεν υπάρχει πια, και τη θέσπιση της μονιμότητας των μουσικών των κρατικών συνόλων που «υπέγραψε» ως υπουργός Πολιτισμού, επιλύοντας θέματα που χρόνιζαν.

Η προσφορά του στη μουσική μέσα από το έργο του είναι πραγματικά δυσμέτρητη. Θα μπορούσε κανείς να γράφει γι’ αυτήν και η γραφή του τελειωμό να μην έχει. Από τα τόσα επισημαίνω δυο σημαντικά θέματα, στα οποία δεν γίνονται ιδιαίτερες αναφορές.
Ο Θάνος έδωσε την πιο πειστική απάντηση στο ερώτημα για την αναγκαιότητα μελοποίησης της ποίησης. Ο Ρίτσος, ο Καβάφης και ο Καββαδίας το πιστοποιούν. Ο Θάνος απενοχοποίησε το ζεϊμπέκικο και το τσιφτετέλι, μετατρέποντάς τα από χορούς της πίστας σε ρυθμούς με συναυλιακή υπόσταση («Ερωτικό» – Άλκης Αλκαίος, «Πίστα από φώσφορο» – Λίνα Νικολακοπούλου).

Ο Θάνος έφυγε. Όλοι ξέρουμε λίγο-πολύ που πήγε μια και το δήλωνε συχνά: Πήγε στα καράβια. Καλό ταξίδι να ‘χεις φίλε κι αδελφέ μου. Σε ευχαριστούμε, σε ευγνωμονούμε, για τα πολλά που μας δίδαξες, για τα πολλά που μας χάρισες.

Υ.Γ. Ένα από τα πολλά που μας ένωναν με τον Θάνο ήταν η αγάπη μας για τις γάτες.

Αναδημοσίευση από το μηνιαίο περιοδικό Χάρτης, τεύχος 13, Ιανουάριος 2020

Θάνος Μικρούτσικος 7

Ένα μικρό βιβλίο -cd, εργασία όπως ήθελε να το ονομάζει ο Θάνος Μικρούτσικος, με τον σημαδιακό τίτλο 7, είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη το 2010. Μαζί του ο Γιώργος Λαζόγκας με 7 πίνακες και ο ποιητής Γιώργος Κακουλίδης με 7 ποιήματα. Στο cd 7 μουσικές συνθέσεις για τις οποίες γράφει ο Θάνος Μικρούτσικος :
" Ο αυτοσχεδιασμός - όταν είναι επιτυχημένος - είναι ένα γοητευτικό ταξίδι που σε οδηγεί σε κόσμους μαγικούς. Σε σχέση με μια απολύτως καθορισμένη μουσική σύνθεση, το απρόβλεπτο είναι εκείνο που καθορίζει το τελικό αποτέλεσμα. Αλλά πρέπει όλοι οι συμμετέχοντες, πέρα από τις ικανότητές τους, να έχουν τη δυνατότητα να αφομοιώνουν ο καθένας το παίξιμο και τις ιδέες του άλλου. Τότε όλοι αυτομάτως όλοι αυτομάτως είναι συνδημιουργοί..."
Συνδημιουργοί ο Νίκος Τουλιάτος, ο Γιώργος Φακανάς , ο Τάκης Φαραζής και o David Lynch.
Όσο για τον αριθμό 7:

7 μέρες της βδομάδας γεμάτες μουσική
7 μέρες της βδομάδας δεν μου φτάνουν
για την οικογένειά μου που πληθαίνει
7 γίγαντες έλεγα στο γιο μου φυσάνε δυνατά
για να γυρνάει η γη
7 δρασκελιές όλος ο κόσμος μου
7 κι άλλα 7 τα σκαλοπάτια από το σπίτι
στο καταφύγιο της μουσικής μου
7 και οι συνωμότες αυτής της δουλειάς: 
ο Τουλιάτος, ο Φακανάς,ο Lynch, ο Λαζόγκας,
 ο Κακουλίδης κι ο Γαβριηλίδης.
Κι ύστερα είναι εκείνος ο στίχος του Blake,
 εμμονή μέσα στις ατέλειωτες ποιητικές εμμονές μου:

Γέρασα στην Αγάπη απ' το Εφτά
ως το Εφτά φορές Εφτά
Κι είπα στην Κόλαση να με λυτρώσει
απ' του Ουρανού τα Αγαθά.

Σ' αυτόν το βάρβαρο κόσμο, στον οποίο μετεβλήθη εντός μου και ο ρυθμός του κόσμου, τραβερσωμένοι ας πάμε.
                                                                Θάνος Στ. Μικρούτσικος

Όσοι με τον Χάρο γίναν φίλοι...Καντάτα για το Θάνο Μικρούτσικο

Οι μουσικές του θα μας ταξιδεύουν ως το Σταυρό του Νότου, αρμενίζοντας στην Πιο όμορφη θάλασσα, θα ακονίζουν τη μνήμη μας με μια Καντάτα για τη Μακρόνησο, θα μας ξεσηκώνουν για να γίνει μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο, η οργή του λαού , μέχρι η Γη να γίνει κόκκινη, θα μας θυμίζουν πάντα ότι ο  φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον , θα βρίσκουμε απάγκιο Στου αιώνα την παράγκα, θα επιβάλλουμε Εμπάργκο  στη  Δίκοπη ζωή μέχρι  να φθάσουμε στις Γραμμές των Οριζόντων έχοντας σύντροφό μας τον Φτωχό Β.Β
Η μνήμη νικάει το θάνατο στους αιώνες των αιώνων...

...δεν είναι η σιωπή φωνή φωνή είναι μόνο η φωνή.

Θέλουνε μια καινούρια αρχή
λένε δε θα μιλήσουν τώρα
δεν τους σηκώνει η εποχή
θα βγουν όταν περάσει η μπόρα.

Κλείνονται μες στα σπίτια τους
τα λένε μόνο μεταξύ τους
αλλού τρέχουν τα νοίκια τους
κι αλλού χρωστάνε την ψυχή τους.

Έρχονται μάχες μη δειλιάσεις
γίνε ο δρόμος να περάσεις
δεν είναι η σιωπή φωνή
φωνή είναι μόνο η φωνή.

Έχουμε ακόμα λίγους γύρους
να μας περάσουν για τρελούς
να σκοτωθούμε από φίλους
ν` αγκαλιαστούμε με εχθρούς.

Έρχονται μάχες μη δειλιάσεις
γίνε ο δρόμος να περάσεις
δεν είναι η σιωπή φωνή
φωνή είναι μόνο η φωνή.

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου

Ερμηνεία: Θάνος Μικρούτσικος

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Ξέχασες κείνο το σκοπό που λέγανε οι Χιλιάνοι άγιε Νικόλα φύλαγε κι αγιά θαλασσινή...

Ήταν εκείνη τη νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης
το κύμα η πλώρη εκέρδιζεν οργιά με την οργιά
σ’ έστειλε ο πρώτος τα νερά να πας για να γραδάρεις
μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαριά

Ξέχασες κείνο το σκοπό που λέγανε οι Χιλιάνοι
άγιε Νικόλα φύλαγε κι αγιά θαλασσινή
τυφλό κορίτσι σ’ οδηγάει παιδί του Μοντιλιάνι
που τ’ αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί

Απάνω στο γιατάκι σου φίδι νωθρό κοιμάται
και φέρνει βόλτες ψάχνοντας τα ρούχα σου η μαϊμού
εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται
σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού

Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη
πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου είπες σ’ αγαπώ
αύριο σαν τότε και χωρίς χρυσάφι στο μανίκι
μάταια θα ψάχνεις το στρατί που πάει για το Ντεπό

Ποίηση: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ερμηνεία: Γιάννης Κούτρας
Ο Σταυρός του Νότου (1979)

Τσε Γκεβάρα ...γέψου μαζί μας το φιλί της ουτοπίας

Από την κορφή του Κιλιμάντζαρο σε κράζω
Τσε, ξεχασμένε στα βουνά της Βολιβίας.
Τα χρόνια όλα της φωτιάς ξαναμοιράζω,
γέψου μαζί μας το φιλί της ουτοπίας.

Τα εικοσάχρονα παιδιά που γεννηθήκαν
την ώρα που έμπαινε ο Φιντέλ μεσ' στην Αβάνα,
στο Ογκαντέν χιλιάδες τώρα πέφτουν
από τα Κουβανέζικα αεροπλάνα

Όμως μην κάθεσαι νεκρός μέσα στα χιόνια
κι έχεις στα μάτια σου μια μάσκα απορίας,
αν εσύ βιάστηκες ή άργησαν τα χρόνια,
έλα ξανά στο ραντεβού της Ιστορίας.

"Τσε Γκεβάρα", Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος, Στίχοι: Φώντας Λάδης. Ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδη. Δίσκος: Τραγούδια της Λευτεριάς (1978).

Να μην ξεχάσουμε και το μνημείο του Ντικ - ναι, ναι, του σκύλου μας του Ντικ,..

Παγκόσμια μέρα των ζώων σήμερα και στο νου έρχεται εκείνος ο σκύλος , ο Ντικ, "που τον σκοτώσαν οι χωροφυλάκοι γιατί αγάπαγε πολύ τους εξορίστους". Τον παρέδωσε στην αιωνιότητα ο Γιάννης Ρίτσος 

Ο ΝΤΙΚ

Η πέτρα σταυρωμένη απ' τον άνεμο -
ο άνεμος, η σιγαλιά -
δεν ακούγεται τίποτα
μόνο το καρδιοχτύπι της πέτρας
κι η πέτρα της καρδιάς που δουλεύεται
με το θυμό και με τον πόνο
βαριά, σιγά και σταθερά.

Μπόλικη πέτρα
μπόλικη καρδιά
να χτίσουμε τις αυριανές μας φάμπρικες
τα λαϊκά μέγαρα
τα κόκκινα στάδια
και το μεγάλο μνημείο των ηρώων της Επανάστασης.

Να μην ξεχάσουμε και το μνημείο του Ντικ -
ναι, ναι, του σκύλου μας του Ντικ,
της ομάδας του Μούδρου,
που τον σκοτώσαν οι χωροφυλάκοι
γιατί αγάπαγε πολύ τους εξορίστους.

Ένα μνημείο για τον Ντικ-
ένας πέτρινος σκύλος
με φαρδιά καπούλια,
με δυό σταγόνες αφοσίωση στα μάτια
μ' ανασηκωμένο το πάνω του χείλι
δείχνοντας το ζερβί του δόντι
έτοιμος να δαγκάσει
τον αστράγαλο της νύχτας
ή τη σκιά του χωροφύλακα
ή τη στενόμακρη παύση του κλεφτοφάναρου
πούβαζε μια πλάκα σιωπή
ανάμεσα στα λόγια και στα χέρια μας.

Να μην ξεχάσουμε, σύντροφοι, τον Ντικ,
το φίλο μας τον Ντικ
που γαύγιζε τις νύχτες στην αυλόπορτα άντικρυ στη θάλασσα
κι αποκοιμιόταν τα χαράματα
στα γυμνά πόδια της Λευτεριάς
με τη χρυσόμυγα του αυγερινού
πάνω στο στυλωμένο αυτί του.

Τώρα ο Ντικ κοιμάται στη Λήμνο
δείχνοντας πάντα το ζερβί του δόντι.

Μπορεί μεθαύριο να τον ακούσουμε πάλι
να γαυγίζει χαρούμενος σε μια διαδήλωση
περνοδιαβαίνοντας κάτου απ' τις σημαίες μας
έχοντας κρεμασμένη στο ζερβί του δόντι
μια μικρή πινακίδα "κάτω οι τύραννοι".

Είταν καλός ο Ντικ -
να μην ξεχάσουμε, σύντροφοι που σκοτώθηκε στις γραμμές μας
το φίλο μας τον Ντικ που τον σκότωσαν
γιατί αγάπαγε πολύ τους συντρόφους μας.

Γιάννης Ρίτσος Πέτρινος Χρόνος - Μακρονησιώτικα, Κέδρος, Αθήνα 1976, 4η έκδοση

...και διαφύλαξε τη μνήμη του ο Θάνος Μικρούτσικος με τη μουσική του και τις συγκλονιστικές ερμηνείες των Σάκη Μπουλά και Μαρίας Δημητριάδη.

"Τον περισσότερο καιρό σωπαίνεις στο τζάμι το θαμπό της οικουμένης κοιτάς αυτά που δεν καταλαβαίνεις κι ούτε που ξέρεις τι και πώς..."

Τον περισσότερο καιρό σωπαίνεις
στο τζάμι το θαμπό της οικουμένης
κοιτάς αυτά που δεν καταλαβαίνεις
κι ούτε που ξέρεις τι και πώς

Βλέπεις θεάματα πληρώνεις φόρους
επιθυμώντας μ' όλους τους πόρους
να ζεις μονάχα με δικούς σου όρους
και να 'σαι ο ίδιος σου πομπός

Άκου κοινό !
Λάθος προφίλ του ανθρώπου ο νους
δεν αντέχει κόσμους αληθινούς
κόλαση υπάρχει μονάχα για τους ζωντανούς

Τα μανιφέστα του καιρού σου μίλα
κίτρινα λόγια με σινέ ξεφτίλα
πουλάει η μοναξιά χιλιάδες φύλλα
όταν ποζάρει στο φακό

Γλυκιά ακίνητη θολή νιρβάνα
δεν έχεις έρωτες μα έχεις πλάνα
έχεις οθόνη μα δεν έχεις μάνα
ούτε ένα χέρι φιλικό

Άκου κοινό !
Λάθος προφίλ του ανθρώπου ο νους
δεν αντέχει κόσμους αληθινούς
κόλαση υπάρχει μονάχα για τους ζωντανούς

Τον περισσότερο καιρό σωπαίνεις
στο τζάμι το θαμπό της οικουμένης
κοιτάς αυτά που δεν καταλαβαίνεις
κι ούτε που ξέρεις τι και πώς

Γλυκιά ακίνητη θολή νιρβάνα
δεν έχεις έρωτες μα έχεις πλάνα
έχεις οθόνη μα δεν έχεις μάνα
ούτε ένα χέρι φιλικό

 "ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ" ( 1992 )

Μουσική - Θάνος Μικρούτσικος

Στίχοι - Κώστας Τριπολίτης

Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας

Χωριάτη της Φουέντε Οβεχούνα εκεί στην Καστίλια που η ελπίδα σου πέθανε εκεί στην Καστίλια με νέα δεσμά τη φτώχεια σου αλυσοδένουνε...

Άκου τι λέει ο αγέρας
Στα χωράφια της Φουέντε Οβεχούνα
Είναι οι βασιλιάδες της Καστίλιας
Τι ψιθυρίζουνε οι έρημοι δρόμοι του χωριού
Ο Φερδινάνδος και η Ισαβέλλα
Και εκείνη η ανατριχίλα
Στα φύλλα της πορτοκαλιάς
Άκου τι λέει
Είναι βασιλιάδες

Χωριάτη της Φουέντε Οβεχούνα
Εκεί στην Καστίλια
Που η ελπίδα σου πέθανε
Εκεί στην Καστίλια
Με νέα δεσμά
Τη φτώχια σου αλυσοδένουνε

Χωριάτη της Φουέντε Οβεχούνα
Χωριάτη της Φουέντε Οβεχούνα
Σκυφτός πάνω στη γη σου θε να μείνεις
Γιατί και τούτοι βασιλιάδες είναι
Οι νέοι βασιλιάδες της Καστίλιας.

 Στίχοι: Γιώργος Μιχαηλίδης
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

Ένα τραγούδι για τον Κομαντάντε Τσε Γκεβάρα

Οι γερόντοι

Δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη,
ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη,
κι ένα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τους
που δε σηκώνει τ' άδικο...

Και τώρα κάθονται εδώ στη Μακρόνησο
στο άνοιγμα του τσαντιριού, αγνάντια στη θάλασσα,
σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας,
με τα νύχια μπηγμένα στην πέτρα. Δε μιλάνε.

Κοιτάνε πέρα την αντιφεγγιά της Αθήνας,
κοιτάνε τον ποταμό του Ιορδάνη,
σφίγγοντας μια πέτρα στη χωματένια φούχτα τους,
σφίγγοντας μες στα μάτια τους τα σκάγια των άστρων,
σφίγγοντας μες στο φυλλοκάρδι τους μια δυνατή σιωπή,
εκείνη τη σιωπή που γίνεται πριν από τ' αστροπελέκι.

Ποίηση: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Ερμηνεία : Μαρία Δημητριάδη
«Καντάτα για την Μακρόνησο»

Το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον. Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.(Αντί σχολίου)

 

Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον
καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει.
Τι κρύβει μέσ' στα δόντια του το ξέρω,
καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.

Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
και χάνονται βαθιά στα περασμένα.
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν,
μα όχι και το μίσος του για μένα.

Το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον.
Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.

Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος
που λούζεται στον ήλιο και στ' αγέρι,
το κουρασμένο βήμα του το ξέρω
και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.

Μα πάλι θέ ν' απλώσει σα χολέρα
πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου,
και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα
αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.

Στίχοι:Φώντας Λάδης
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

Ο Γενάρης του 1904

Το 2013 έχει ανακηρυχθεί  "Έτος Κ.Π.Καβάφη" με αφορμή τη συμπλήρωση  150 χρόνων από τη γέννηση του.

Ο Γενάρης του 1904

A οι νύχτες του Γενάρη αυτουνού,
που κάθομαι και ξαναπλάττω με τον νου
εκείνες τες στιγμές και σ’ ανταμώνω,
κι ακούω τα λόγια μας τα τελευταία κι ακούω τα πρώτα.

Aπελπισμένες νύχτες του Γενάρη αυτουνού,
σαν φεύγ’ η οπτασία και μ’ αφήνει μόνο.
Πώς φεύγει και διαλύεται βιαστική —
πάνε τα δένδρα, πάνε οι δρόμοι, πάν’ τα σπίτια, πάν’ τα φώτα·
σβήνει και χάνετ’ η μορφή σου η ερωτική. 

(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) 

Επίσημος Δικτυακός Τόπος Του Αρχείου Καβάφη

Δυο διαφορετικές φωνές ερμηνεύουν το ποίημα που μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος

Ο Κώστας Θωμαίδης

και ο Γιώργος Μεράντζας

Η φωτογραφία από εδώ

Ιχνογραφία

Α'
Τυχαίο να 'ναι λες
Που μόνο ο Κανένας γύρισε στην Ιθάκη;

Γιατί δεν είναι ο νους για να θυμάται
Ούτε η μνήμη που κλοτσάει τον πεθαμένο
Μέχρι μετέωρα να κινείται το σκουλήκι
Άλλο μη βρίσκοντας τροφή από κρέας
Ούτε έχει ο θάνατος ποδάρια να στεριώσει
Και δε θυμάται ακόμα το όνομά του
Που έχουν συνήθειο και του δίνουν οι άνθρωποι
Φτέρνα για να κατέχει δρόμους
Μάτια να κρίνει το σωστό και το άδικο.

Β'
Γι' αυτό ρωτάω να πεις για το σκυλί
από χαρά να πέθανε ή πίκρα
χρόνια που πρόσμενε και πήγανε χαράμι
να φτάσει ο Ξένος απ' την Τροία
κι όμως που γνώριζε τους δρόμους του σπιτιού του
σημάδια απ' το κορμί της Πηνελόπης.

Γ'
Πες τους μη ρίξουν φόλα στο σκυλί δε θα κερδίσουν
φτάνει ν' ανοίξεις τα παντζούρια το πρωί
κι ακούς των πεθαμένων το έγια μόλα
ή ακούς την πολιτεία να σηκώνεται
αφήνοντας
κενό ένα σχήμα στο σεντόνι
και χύνεται το γάλα ή ο καφές
γιατί η μητέρα παγιδεύτηκε στο κάδρο.

Θα φορεθεί πολύ το σάβανο εφέτος.


Δ'
Γνωρίζω τώρα το φόβο, όχι
τον ήχο του νομίσματος στο ξύλινο τραπέζι
την τρέλα της σταλαγματιάς στο νεροχύτη την περιττή μελαγχολία καθώς
ανοίγεις και διαβάζεις γράμματα παλιά
μα έχεις ξεχάσει τη γραφή και την ανάγνωση
και σε ζαλίζει το άπειρο κενό του όμικρον
και ο ρηχός βυθός του ωμέγα.




Δ'
Τώρα
δεν έχει χέρια να μαζέψουν την ελιά
δεν είναι χέρια να τρυγήσουν το αμπέλι
έχει όμως χέρια επιδέξια στο βίδωμα
ξεβίδωμα της μηχανής
δάχτυλα που γνωρίζουνε τα μυστικά της
όπως ποτέ δε γνώρισαν το σώμα της γυναίκας
σπαρμένο ρίζα από τριχίτσα
κι ελιά χρωματισμένη από κάστανο.

Μα το μηχανισμό ποιος τον κατέχει;

Γιατί σαν τ' άλογα που χλιμιντρίζουν
τον κίνδυνο να φτάνει νιώθοντας
όμοια της κάμαράς μου τα έπιπλα
μετακινούνται αλαφιασμένα
και παίρνουν θέσεις ασυνάρτητες.

Ε'
Όνειρο πρώτο

Ξάπλα στο φαλακρό τοπίο του έρωτα
με την αιχμή του μαχαιριού μου τραβηγμένη
απ' την αιχμή του
καθώς ο ήλιος στάζει στο μυαλό
κι η τρέλα χασμουριέται
πίσω απ' την πρόφαση της σκέψης
κι ο ίσκιος γίνεται κηλίδα κάτω από το πέλμα
και βαριανασαίνει.

Βλέπω το μάτι του νεκρού
κόκκινο απ' την αγρύπνια του ύπνου
και τ' όνειρο με οσμή καμένης σάρκας.

ΣΤ'
Όνειρο δεύτερο

Κι άντρας λεβέντης ανέβηκε στον άμβωνα πως θα μιλήσει και διάκρινες στο στόμα του μπαμπάκι· αυτό που βάζουνε στους πεθαμένους κίτρινο από τσιγάρο κι επάνω και στις άκρες στο μπαμπάκι στάλες αίμα που έζεχνε σκουλήκι και φλέβα μαύρη που έλεγες βαλσαμωμένη το σκοτάδι. Λοιπόν και άρχισε

η φλόγα
σάρκα της φωτιάς
άμα αποχτήσει συνείδηση
του οστού της
θα λυπηθεί το ξύλο

Θα παγώσει.

Ζ'
Κι ο ποιητής
κολλάει στη λαβωμένη λέξη
ρουφάει το σκοτωμένο αίμα

βδέλλα.

Η'
Καθένα κι άλλο φως τον δυναστεύει

Κι ένας από το πλήθος που άκουγε του σβούριξε μαχαίρι μεθυσμένο

όχι αίμα
μ' από τον ίλιγγο του άδειου
διασχίζοντας
να βρει το σπλάχνο.

Και το πουλί που ήτανε στον άμβωνα με ανοιγμένα τα φτερά για ν' ακουμπάει το ευαγγέλιο πέταξε ξαφνικά και είπαν μερικοί είναι η ψυχή του σκοτωμένου. Κι αυτός με το μαχαίρι στο λαιμό και με πληγές που άνοιξαν παλιές της Αλβανίας κι ακόμα πιο παλιές θαλασσινές και σιγά μουγκρίζοντας διέσχισε το πλήθος κι επάνω στον αϊτό αργά ξεψύχησε. Κι αφού τον σπάραξαν βρήκανε την καρδιά του σκουριασμένη αγάπη τα χείλια σάπια από σιωπή και πήραν να τον θάψουνε και φτιάξανε πομπή κι ενώ όλοι πήγαιναν στον ίδιο τάφο καθένας άλλον είχε για νεκρό του.

Ποίηση: Κώστα Παπαγεωργίου, Συλλογή "Ιχνογραφία" (1975)
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Δίσκος: Ο Γέρος της Αλεξάνδρειας - Ιχνογραφία

Ερμηνεία: Γιώργος Μεράντζας, Σάκης Μπουλάς

Διαμπερές τραύμα

Σε χαμηλά ποτάμια μιας πατρίδας σκοτεινής
με ταξιδεύεις δίχως μπούσουλα κι αέρα
και σαν γεφύρι κάποιας Αρτας μακρινής
στοιχειώνεις τη ζωή μου νύχτα-μέρα.

Σε κενοτάφια σε θάβουνε πατρίδα
με αποφθέγματα ανδρών επιφανών,
παίζουν στην πλάτη σου ακόμα μια παρτίδα,
παίζουν υπέρ βωμών, βωμών και εστιών.

Τρέχεις, Ελλάδα, με κομμένη την ανάσα,
ανάβεις φλας αριστερά και βγαίνεις δεξιά μου,
απ' τα σκυλάδικα γλιστράς στη Μαλακάσα
κι η Εθνική οδός μια ματωμένη επωδός,
τραύμα διαμπερές στη μοναξιά μου.

Σε κενοτάφιο σε θάβουνε πατρίδα
με αποφθέγματα ανδρών επιφανών,
παίζουν στην πλάτη σου ακόμα μια παρτίδα,
παίζουν υπέρ βωμών, βωμών και εστιών.

Ερμηνεία: Γιώργος Μεράντζας
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Στίχοι: Κώστας Λαχάς
Από τα Ανέκδοτα τραγούδια

Στο Σαντιάγκο, στης σφαγής τα χρόνια, πέσαν πολλοί και πού να βρεις ονόματα

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΟΠΕΡΑΤΕΡ
Δίσκος: Πολιτικά Τραγούδια (1975)
Τραγούδι: Μαρία Δημητριάδη
Μουσική Θάνου Μικρούτσικου, σε ποίηση Βολφ Μπίρμαν (μετάφραση Δημοσθένη Κούρτοβικ)

"Στο Σαντιάγκο, στης σφαγής τα χρόνια, πέσαν πολλοί
και πού να βρεις ονόματα
Και με μια λέξη -- να ποια είναι η Χιλή -
κάποιος που ταινία γυρίζει τη σκηνή του φόνου του

Αχ,
η δύναμη βγαίνει απ' τις γροθιές
κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα -
από στόμια βγαίνει η δύναμη
κι όχι από τα στόματα

Σύντροφοι γνωστό αυτό -
ήταν, είναι, και μένει αληθινό.
Κι αυτή είναι η πικρή αλήθεια της Unidad Popular

Αυτό το φιλμ μάθημα ας μας γίνει.
Είδα τη δουλειά των στρατιωτών
το μακέλεμα
Είδα σκηνές που όλοι γνωρίζουν
- το λαό να τρέχει στο λιθόστρωτο
για να σωθεί

Και τα τουφέκια να σαρώνουνε τους δρόμους
και προλετάριους να ξαπλώνονται νεκροί
είδα τις σφαίρες να ξεσκίζουν τα παιδιά
και τις γυναίκες να ρίχνονται πάνω στους νεκρούς

Αχ,
η δύναμη βγαίνει απ' τις γροθιές
κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα -
από στόμια βγαίνει η δύναμη
κι όχι από τα στόματα

Σύντροφοι γνωστό αυτό -
ήταν, είναι, και μένει αληθινό.
Κι αυτή είναι η πικρή αλήθεια της Unidad Popular

Κούκος μονός σ ένα ταμπλό τον πόνο ξόρκισα, χρόνια πληρώνω και χρωστώ και ας λες πως ξόφλησα...

Ένα email που πήρα σήμερα πολύ πρωί  από μια καλή μου φίλη  έγραφε:
"αλκης αλκαιος το ψευδώνυμο  του ποιητή από την Πάργα που σπούδαζε νομική στην Αθήνα όμως τον σακάτεψε από το ξύλο η χούντα του Παπαδόπουλου και σήμερα τον φροντίζουν στην Πάργα οι στενοί του συγγενείς. Ισως κάποια φορά κάνεις και γι’ αυτόν κάποια ανάρτηση ……και αν όχι  ίσως σου αρέσουν τα ακούσματα  " και με παρέπεμψε στο http://vorioionio.blogspot.gr/2012/07/blog-post_04.html όπου υπάρχουν δύο βίντεο στα οποία μιλάει  ο Θάνος Μικρούτσικος για τον Άλκη Αλκαίο



 Πολλές πληροφορίες δεν γνωρίζω. Ούτε και βρήκα κάτι ιδιαίτερο για τη ζωή του. Σεμνός και με πολύ περιορισμένες εμφανίσεις.  Οι στίχοι του όμως πάντα με συγκινούσαν, γιατί τους χαρακτηρίζει η ποιότητα της γραφής και η ποιητικότητα. 



Στου έρωτα το πρώτο αχ καράβι κέντησα

πήρα το δρόμο του Σεβάχ τον κόσμο αρμένισα.
Μαργαριτάρι και λωτός ήσουν στο Μόλυβο,
μια στο βυθό να σε ζητώ και μια στον Όλυμπο.


Στο Τάζ Μαχάλ και στο Ντεπό άγκυρα έριξα,
στη γέφυρα των στεναγμών τα δάκρυα μέτρησα.
Στη αγκαλιά μιας ξωτικιάς αποκοιμήθηκα,
ήπια νερό της λησμονιάς και σε θυμήθηκα.


Δωσ μου το ρίγος το παλιό
δίχως καμώματα,
κι αν θα μαι λίγος θα χαθώ
τα ξημερώματα.


Ηρθε μια άνοιξη πικρή και μαραζιάρικη
και στην εξέδρα τη χλομή λόγοι δεκάρικοι.
Ξενυχτισμένες διαδρομές που πήγαν άδικα,
για να κλειστούν στα ρετιρέ και στα τρελάδικα.


Κούκος μονός σ ένα ταμπλό τον πόνο ξόρκισα,
χρόνια πληρώνω και χρωστώ και ας λες πως ξόφλησα.
Βγάλε τα μαύρα σου γυαλιά να δω τη θάλασσα,
άλλαξα μέτρα και στάγμα, καημό δεν άλλαξα.



Στιχοι:Αλκης Αλκαιος
Μουσικη:Θανος Μικρουτσικος






Αυτό το βράδυ μη μ' αφήνεις μόνο 
Σ' ένα ναρκοπέδιο γυμνό 
Αυτό το βράδυ που σε πίνω και στεγνώνω 
ή θα σωθώ ή θα χαθώ 


Μείνε ακόμα λίγο 
Μέχρι που να ξεφύγω 
Και κράτησέ με αν θες 
Όσο κρατάει ένας καφές 
Μείνε ακόμα λίγο 
Μέχρι που να ξεφύγω 
Κι ύστερα πες μου γεια 
Και πως θα 'ρθεις ξανά 


Αυτό το βράδυ μη μ' αφήνεις μόνο 
Το μυαλό μου πάει στο κακό 
Αυτό το βράδυ παρηγόρα μου τον πόνο 
Ξεγέλασέ με αγάπη σαν μωρό 


Μείνε ακόμα λίγο 
Μέχρι που να ξεφύγω 
Και κρατησέ με αν θες 
Όσο κρατάει ένας καφές 

Μείνε ακόμα λίγο

Μέχρι που να ξεφύγω

Κι ύστερα πες μου γεια

Και πως θα 'ρθεις ξανά

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος 




Μπρος στον καθρέφτη το πρωί το πρόσωπό σου,
μυρίζει νύχτα, νικοτίνη και αλκοόλ.
Όλοι σου λένε δεν προσέχεις τον εαυτό σου,
πρέπει να κάνεις ένα ιατρικό κοντρόλ.


Κανονικά χτυπάς τη κάρτα στη δουλειά σου,
μια μηχανή σε πρακτορεύει εφτά με τρεις.
Δε σε χωράει το μεσημέρι η φωλιά σου,
και κατεβαίνεις στο λιμάνι να σωθείς.


Στάζουνε σούρουπο στα ντοκ οι ναυτεργάτες,
συνωστισμός στα καφενεία και ερημιά.
Περνάνε δίπλα σου αθίγγανοι διαβάτες,
και μια σκιά γράφει στον τοίχο μοναξιά.


Δίνουν παράσταση το βράδι οι θεατρίνοι,
σ’ ένα κοινό φανταστικό.
Και εσύ σαλπάρεις με το πλοίο του Φελίνι,
σε σκοτεινό ωκεανό.



Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Θεοδόσης






Η νύχτα είναι μαγική
πέφτει στον ουρανό ένα αστέρι
μια μυστική θα κάνω ευχή
(Αλίκη τι κρατάς στο χέρι)


Ένας διαβάτης προσπερνά
κι απ το τραγούδι του μαντεύεις
πόσο τρελά την αγαπά
(Αλίκη πού να ταξιδεύεις)


Τρέχει η σελήνη η μικρή
μες στους αιθέρες σαν ελάφι
δρόμο να κάνει έχει μακρύ
(Αλίκη δώσ μου το ξυράφι·)
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Η νύχτα φεύγει μοναχή
κι ο ραγισμένος μας καθρέφτης
σού λέει με παγερή φωνή
Αλίκη στο κενό μην πέφτεις



Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ερμηνεία: Κώστας Κάραλης




Η ανάρτηση αφιερωμένη στην  καλή μου φίλη την Έλσα .