Μελέτα, μα έχε άγρυπνα και ανοιχτά τα μάτια της ψυχής σου στη ζωή...

Δημήτρης Γληνός

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009

Μία διαφορετική προσέγγιση

Τα Αρχαία Ελληνικά δεν είναι και το αγαπημένο μάθημα των μαθητών (των περισσότερων). Δυστυχώς ή ευτυχώς είναι μεγάλο θέμα και χρειάζεται πολλή συζήτηση. Πάντα αισθάνομαι να βρίσκομαι στο εδώλιο και να απολογούμαι για την αξία του μαθήματος. Προσπαθώ να ξεφύγω από τα γραμματικοσυντακτικά, να τα δω μόνο ως μέσο προσέγγισης του κειμένου και όπου μπορώ να δώσω κάτι διαφορετικό. Λίγο ψάξιμο χρειάζεται και νομίζω ότι τα παιδιά δεν μένουν αδιάφορα. Έτσι στα Αρχαία Ελληνικά της Α΄Λυκείου και στην ενότητα που αφορά στις συνέπειες της ήττας των Αθηναίων στους Αιγός ποταμούς και στη επιβολή της Τυραννίας των Τριάκοντα σκέφτηκα να μιλήσω για πιο σύγχρονες εποχές και να επεκταθώ στη Χούντα του 1967 . Τη βοήθεια μου την έδωσε ένα ποίημα του Γιάννη Ρίτσου :
Γιάννης Ρίτσος: Επαναλήψεις Β΄

Μετά την ήττα

Ύστερα απ’ την πανωλεθρία των Αθηναίων στους Αιγός Ποταμούς,
και λίγο αργότερα
μετά την τελική μας ήττα , - πάνε πια οι ελεύθερες κουβέντες μας ,
πάει κι η Περίκλεια αίγλη,
η άνθηση των Τεχνών, τα Γυμναστήρια και τα Συμπόσια των σοφών μας. Τώρα
βαριά σιωπή στην Αγορά και κατήφεια, κι η ασυδοσία
των Τριάντα Τυράννων.
Τα πάντα (και τα πιο δικά μας) γίνονται ερήμην μας, χωρίς
καθόλου
τη δυνατότητα μιας κάποιας προσφυγής, μιας υπεράσπισης ή απολογίας,
μιας έστω τυπικής διαμαρτυρίας. Στη φωτιά τα χαρτιά και τα βιβλία μας
κι η τιμή της πατρίδας στα σκουπίδια. Κι αν γινόταν ποτέ να
μας επέτρεπαν
να φέρουμε για μάρτυρα κάποιον παλιό μας φίλο, αυτός δε θα
δεχόταν από φόβο
μήπως και πάθει τα δικά μας – με το δίκιο του ο άνθρωπος.
Γι’ αυτό
καλά είναι εδώ, - μπορεί και ν’ αποχτήσουμε μια νέα επαφή
με τη φύση
κοιτώντας πίσω από το σύρμα ένα κομμάτι θάλασσα , τις
πέτρες, τα χορτάρια,
ή κάποιο σύννεφο στο λιόγερμα, βαθύ, βιολετί, συγκινημένο. Κι
ίσως
μια μέρα να βρεθεί ένας νέος Κίμωνας, μυστικά οδηγημένος
από τον ίδιο αϊτό , να σκάψει και να βρει τη σιδερένια αιχμή απ’
το δόρυ μας,
σκουριασμένη, λιωμένη κι αυτήν, και να την κουβαλήσει επίσημα
σε πένθιμη ή δοξαστική πομπή, με μουσική και στεφάνια στην
Αθήνα.
Λέρος, 21-3-68
Έγινε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση , ξεσκονίσαμε λίγο τις ιστορικές γνώσεις που βρίσκονται μονίμως σε χειμερία νάρκη και θίξαμε διάφορα ζητήματα. Δεν είναι πάντως καθόλου αυτονόητο ότι τα παιδιά γνωρίζουν τι έγινε την 21η Απριλίου 1967 και τι επιπτώσεις είχε αυτό το γεγονός στην ελληνική κοινωνία.
Με πολύ ενδιαφέρον πάντως άκουσαν και τη μελοποίηση του ποιήματος από το Δήμο Μούτση

1 σχόλιο :

annboukou είπε...

Πολύ ωραία ιδέα Σοφία, και φέτος που το 2009 ανακηρύχθηκε από το υπουργείο πολιτισμού έτος Γιάννη Ρίτσου με τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του είναι και από άλλη πλευρά επίκαιρος ο συνδυασμός.