Μελέτα, μα έχε άγρυπνα και ανοιχτά τα μάτια της ψυχής σου στη ζωή...

Δημήτρης Γληνός

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Η Ακαδημία Αθηνών βραβεύει τον Μιχάλη Γκανά

Με αφορμή τη βράβευση του ηπειρώτη ποιητή Μιχάλη Γκανά από την Ακαδημία Αθηνών για το σύνολο του έργου του , ένα ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε στο 9ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και στο 1ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας και  τιμήθηκε με το δεύτερο βραβείο και το Βραβείο Καλύτερης Φωτογραφίας.

"Με λίγο φώς στους ώμους" Μιχάλης Γκανάς from Αντίφωνο (antifono.gr) on Vimeo

Σχετικό αφιέρωμα είχα κάνει παλιότερα  

Ο Άγιος Βασίλης σε jazz εκδοχή























Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

Μια βόλτα στα χιόνια

Η Ολύτσικα χιονισμένη
Άγρια άλογα στον αυχένα Αγίου Νικολάου Δωδώνης

Καρυδιές
Κατηφορίζοντας για τη Δωδώνη από τον παλιό δρόμο με θέα την Ολύτσικα

Sam Rivers

Πέθανε ο σαξοφωνίστας Σαμ Ρίβερς
Ενας από τους γίγαντες της free jazz, έπαιξε με την Μπίλι Χόλιντεϊ και τον Μάιλς Ντέιβις
 
 
 
 




Ο αμερικανός σαξοφωνίστας Σαμ Ρίβερς, ένας από τους γίγαντες της free jazz, πέθανε από πνευμονία σε ηλικία 88 ετών στο Ορλάντο της Φλόριντα (νοτιοανατολικά), ανακοίνωσε η οικογένειά του.

Γεννημένος στην Οκλαχόμα (κέντρο) σε μια οικογένεια μουσικών, ο Σαμ Ρίβερς είχε αγκαλιάσει το κύμα της be-bop στη δεκαετία του 50 και έπαιξε με την Μπίλι Χόλιντεϊ, πριν συναντηθεί με τον Μάιλς Ντέιβις το 1964 και παίξει στο live Αλμπουμ του, "Miles in Tokyo", την ίδια χρονιά.

Κυκλοφόρησε πολλά επαναστατικά άλμπουμ με την εταιρεία Blue Note, συμπεριλαμβανομένου του "Fuchia Swing Song", και έπαιξε με τον μπασίστα Ντέιβ Χόλαντ και τον ντράμερ Τόνι Ουίλιαμς.

Στη δεκαετία του '70, αποφάσισε να ανοίξει με την Μπέα, τη σύζυγό του, τις πόρτες του λόφτ του στη Νέα Υόρκη σε άλλους καλλιτέχνες. Το ονόμασε Studio Rivbea, και έγινε τόπος συνάντησης για τους μουσικούς και τους λάτρεις της τζαζ. Την επόμενη δεκαετία, παίζει για τέσσερα χρόνια στο συγκρότημα United Nations του Ντίζι Γκιλέσπι, και εγκαθίσταται στο Ορλάντο, όπου φέρνει πολλά μεγάλα ταλέντα για να δημιουργήσει τη δική του μεγάλη μπάντα.

«Στα μάτια μου, ο πατέρας μου ήταν σε διακοπές ολόκληρη τη ζωή του», δήλωσε η κόρη του και ιμπρεσάριος Μονίκ Ρίβερς Ουίλιαμς στην εφημερίδα Orlando Sentinal, επιβεβαιώνοντας την Δευτέρα το θάνατο του πατέρα της.

«Μου έλεγε συχνά: "Εργάζομαι, αλλά απολαμβάνω κάθε λεπτό". Η λέξη σύνταξη δεν περιλαμβανόταν στο λεξιλόγιο του», πρόσθεσε η Μονίκ Ρίβερς.(Πηγή:To Βήμα)











Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Φώτης Κόντογλου, Παραμονή Χριστούγεννα




Η Εγνατία ....της ταλαιπωρίας μας.

Σοβαρός λόγος μας ανάγκασε  το βράδυ της Πέμπτης, κατά τις δέκα, να ταξιδέψουμε για Θεσσαλονίκη. Ήδη χιόνιζε από το προηγούμενο βράδυ αλλά δεν φανταζόμαστε τι θα συναντούσαμε, αφού θεωρούμε αυτονόητο ότι η Εγνατία δεν κλείνει.  Ξεκινήσαμε και μέχρι το Μέτσοβο δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα χιονόπτωσης παρά μόνο πολύ δυνατών ανέμων, όπως άλλωστε ανακοίνωναν και οι φωτεινές πινακίδες στο δρόμο. Μετά το Μέτσοβο άρχισε η χιονόπτωση  και στο οδόστρωμα σχηματιζόταν λεπτό στρώμα χιονιού που πάγωνε εξ αιτίας της χαμηλής θερμοκρασίας αλλά δεν αντιμετωπίσαμε κανένα άλλο πρόβλημα. Φτάνοντας όμως στην περιοχή των Γρεβενών κάτι είχε αρχίσει να μην πηγαίνει καλά. Πολλές νταλίκες σταματημένες στη δεξιά μεριά του δρόμου και ορισμένα Ι.Χ. Η τροχαία είχε απαγορεύσει τη διέλευση των νταλικών αλλά τα Ι.Χ που είχαν αλυσίδες τα εξέτρεπε
σε παρακαμπτήριο δρόμο. Η ώρα ήταν έντεκα περίπου. Δεν γινόταν να γυρίσουμε πίσω` έπρεπε οπωσδήποτε να φτάσουμε Θεσσαλονίκη. Αποφασίζουμε να βάλουμε αλυσίδες και να πάμε από την παράκαμψη. Τι παράκαμψη ήταν αυτή! Χωρίς καμία βοηθητική σήμανση , με πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες προχωρούμε , φτάνουμε στη πολύ χιονισμένη πόλη των Γρεβενών , τη διασχίζουμε, βγαίνουμε και συναντούμε πάλι την τροχαία . Οι οδηγίες λένε ότι πρέπει μέσα από χωριά να φτάσουμε Κοζάνη. Και εδώ αρχίζει η οδύσσεια. Επαναλαμβάνω ότι δεν υπήρχε καμία βοηθητική σήμανση . Παγωμένος αέρας , συνεχής χιονόπτωση , ερημιά και σκοτεινιά , μέχρι να βρούμε το πρώτο χωριό. Πόρος, Κνίδη, Πυλωροί, Αιανή , Κοζάνη (που Κοζάνη ακούγαμε και Κοζάνη δεν βλέπαμε). Η μόνη βοήθεια τα περιπολικά της τροχαίας και της συνοριακής που βρίσκονταν σε ορισμένες σημαντικές διασταυρώσεις και έδιναν οδηγίες.
( Οφείλω να αναγνωρίσω την πολύ σημαντική βοήθεια της τροχαίας και των συνοριακών. Αν δεν βρίσκονταν κι αυτοί εκεί μέσα στην παγωμένη ερημιά δεν ξέρω πού θα μας έβγαζαν οι δρόμοι.). Μετά από πέντε ώρες,( δηλαδή στις τέσσερις το πρωί ,)  βγάλαμε τις αλυσίδες και κατορθώσαμε να βγούμε στον Πολύμυλο και από εκεί στην Εγνατία και αφού ήδη είχαμε αντιμετωπίσει και τα περιβόητα ανεμοσούρια(φοβερό φαινόμενο, που εγώ δεν είχα ξαναδεί. Ο δυνατός αέρας σηκώνει το χιόνι και το διασπείρει παντού, δημιουργώντας και πολύ μεγάλο πρόβλημα στο δρόμο. Νομίζεις ότι βρίσκεσαι μέσα σε χιονοθύελλα ενώ δεν χιονίζει). Από αυτό το σημείο μέχρι τη Βέροια υπήρχε πολύ πυκνή ομίχλη και ισχυρή χιονόπτωση. Ο δρόμος καλυμμένος με χιόνι. Σιγά σιγά κατορθώσαμε κατά τις έξι και μισή να φτάσουμε στη Θεσσαλονίκη.
Το άγχος μας ήταν πώς θα γυρίσουμε. Φεύγουμε κατά τις δέκα το πρωί από Θεσσαλονίκη και μέχρι τον Πολύμυλο κανένα πρόβλημα. Παράκαμψη πάλι για Κοζάνη και βρισκόμαστε δύο ώρες καθηλωμένοι στην  Κοζάνη , δεκάδες αυτοκίνητα, περιμένοντας να ανοίξουν το δρόμο , ο οποίος έκλεινε από τα ανεμοσούρια.




Μετά από δύο ώρες κατορθώσαμε να διασχίσουμε τα τέσσερα χιλιόμετρα  που χρειάζονταν για να βγούμε στην Εγνατία. Αυτό το κομμάτι είναι πάλι κλειστό.


Γιάννενα- Θεσσαλονίκη οκτώ ώρες. Θεσσαλονίκη- Γιάννενα έξι ώρες. Πολύ ωραία!! Αλλά τα διόδια βιάστηκαν να τα βάλουν για να έχουν ,λέει, χρήματα για τη συντήρηση του δρόμου!!! Ποια συντήρηση; (Βέβαια στην επιστροφή και φαντάζομαι μετά την κατακραυγή , σήκωσαν τις μπάρες στον Πολύμυλο και στο Μαλακάσι)
Ανευθυνότητα, ανοργανωσιά, προχειρότητα, παντελής έλλειψη ενημέρωσης, απουσία της Εγνατία Α.Ε από παντού. Δεν υπήρχε πουθενά καμία ανακοίνωση , καμία προειδοποίηση και η ενημέρωση στην ιστοσελίδά της έγινε χθές αργά. Κατά τα άλλα έχουμε δρόμο που μας ενώνει με την Ευρώπη και στο πρώτο χιόνι ή δυνατή βροχή μονίμως παρουσιάζει τεράστιο πρόβλημα(να θυμηθούμε ότι πέρυσι είχε κλείσει η Εγνατία στον κόμβο Πεδινής για έναν ολόκληρο μήνα , λόγω των πλημμυρών).
Τα φαινόμενα πάντως δεν ήταν ακραία, αλλά φυσιολογικά για την περιοχή και για την εποχή . Η Εγνατία Α.Ε δεν ενήργησε έγκαιρα μολονότι είχε προειδοποιηθεί για το κύμα κακοκαιρίας. Και φανταστείτε να ιδιωτικοποιηθεί πλήρως, τι έχει να γίνει.
Να δούμε σ' αυτή τη χώρα τι άλλο μας περιμένει. Πίσω ολοταχώς!

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Το μήνυμα των Χριστουγέννων

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να 'ρθούνε, να βρουν συντροφιά.

Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος, του κόσμου αδερφός.

Να βρούνε γωνιά ν' ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα 'ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.

( Τάσος Λειβαδίτης)


 

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Δημήτρης Ροντήρης , ένας μεγάλος θεατράνθρωπος

 Τριάντα χρόνια από το θάνατο του μεγάλου σκηνοθέτη Δημήτρη Ροντήρη συμπληρώνονται σήμερα. 20 Δεκεμβρίου 1981 ήταν η μέρα που πέθανε. Μεγάλος σκηνοθέτης του ελληνικού θεάτρου.  Ανάμεσα στα άλλα σημαντικά που καθιέρωσε του οφείλουμε και τις παραστάσεις αρχαίου δράματος στα ανοικτά αρχαία θέατρα.

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Άνθος του γιαλού

Οι εξαιρετικές αναρτήσεις που κάνει ο λογομνήμων για τον Παπαδιαμάντη με παρασύρουν. Ανάμεσα στα τόσα  διηγήματα του Παπαδιαμάντη εκείνο που αγαπώ περισσότερο είναι το
" Άνθος του γιαλού", γιατί κυριαρχεί το ποιητικό και παραμυθιακό στοιχείο. Μέσα στο διήγημα , ο Παπαδιαμάντης αφηγείται με τη φωνή ενός γέροντα νησιώτη την ιστορία της Λελούδως που ο έρωτας της για το βασιλόπουλο και η προσμονή της να γυρίσει από τον πόλεμο και να την παντρευτεί την ημέρα που θα γεννηθεί ο Χριστός την καθηλώνουν στο γιαλό μέχρι που γίνεται λουλούδι . Και το βασιλόπουλο , αιχμάλωτο και ανήμπορο , γίνεται σπίθα και φωτιά για να μπορέσει να είναι κοντά στην αγαπημένη του την ημέρα των Χριστουγέννων.
 Υποβλητική ατμόσφαιρα δεμένη με τη μαγεία της έναστρης νύχτας και τα μυστήρια του ουρανού . Συνδυασμός του θρύλου της Λελούδως με τη νύχτα των Χριστουγέννων αλλά και με την ελαφρότητα ή την καθαρότητα εκείνων που μπορούν και  βλέπουν τα περίεργο φαινόμενο. Και συνειρμικά  σκέφτομαι τους στίχους του Σολωμού από τους " Ελεύθερους Πολιορκημένους" εξ αιτίας της μυστηριακής ατμόσφαιρας, του αλαφροϊσκιωτου και της φεγγαροντυμένης.

"Έξ' αναβρύζει κ' η ζωή σ' ΄γη, σ' ουρανό, σε κύμα.
Αλλά στης λίμνης το νερό, π' ακίνητο 'ναι κι άσπρο,
ακίνητ' όπου κι αν ιδείς και κάτασπρ' ως τον πάτο,
με μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ' η πεταλούδα,
πούχ' ευωδίσει τς' ύπνους της μέσα στον άγριο κρίνο.
Αλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τι 'δες.

Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!
Χωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε,
ουδ' όσο κάν' η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,
γύρου σε κάτι ατάραχο, π'ασπρίζει μες τη λίμνη,
μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι
κι όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του."

Ο Στρατής Πασχάλης έχει περιλάβει το διήγημα αυτό στο βιβλίο που επιμελήθηκε με τίτλο
" Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης Σκοτεινά Παραμύθια" Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2001 , όπου κάνει και μια πολύ ενδιαφέρουσα εισαγωγή για το " σκοτεινό και παραμυθένιο Παπαδιαμάντη ".

Ἄνθος τοῦ γιαλοῦ (1906)
"Ἐπὶ πολλὰς νύκτας κατὰ συνέχειαν ἔβλεπεν ὁ Μάνος τοῦ Κορωνιοῦ, ἐκεῖ ὅπου ἔδενε τὴν βάρκαν του κάθε βράδυ, κοντὰ στὰ Κοτρώνια τοῦ ἀνατολικοῦ γιαλοῦ, ἀνάμεσα εἰς δυὸ ὑψηλοὺς βράχους καὶ κάτω ἀπὸ ἕνα παλαιὸν ἐρημόσπιτον κατηρειπωμένον, - ἐκεῖ ἔστρωνε συνήθως τὴν κάπαν ἐπάνω στὴν πλώρην τῆς βάρκας, κ᾿ ἐκοιμᾶτο χορευτὸν καὶ νανουρισμένον ὕπνον, τρεῖς σπιθαμὲς ὑψηλότερ᾿ ἀπὸ τὸ κῦμα, θεωρῶν τὰ ἄστρα, καὶ μελετῶν τὴν Πούλιαν καὶ ὅλα τὰ μυστήρια τοῦ οὐρανοῦ - ἔβλεπε, λέγω, ἀνοικτὰ εἰς τὸ πέλαγος, ἔξω ἀπὸ τὰ δυὸ ἀνθισμένα νησάκια, τὰ φυλάττοντα ὡς σκοποὶ τὸ στόμιον τοῦ λιμένος, ἓν μελαγχολικὸν φῶς - κανδήλι, φανόν, λαμπάδα, ἢ ἄστρον πεσμένον - νὰ τρεμοφέγγῃ, ἐκεῖ μακράν, εἰς τὸ βάθος τῆς μελανωμένης εἰκόνος, ἐπιπολῆς εἰς τὸ κῦμα, καὶ νὰ στέκῃ ἐπὶ ὥρας, φαινόμενον ὡς νὰ ἔπλεε, καὶ μένον ἀκίνητον.
Ὁ Μάνος τοῦ Κορωνιοῦ, λεμβοῦχος ψαράς, ἦτον ἀδύνατος στὰ μυαλὰ ὅπως καὶ πᾶς θνητός. Ἀρκετὸν ἦτο ἤδη ὁποὺ ἔδενε τὴν βάρκαν του κάθε βράδυ ἐκεῖ, δίπλα εἰς τοὺς δυὸ μαυρισμένους βράχους, κάτω ἀπὸ τὸ ἐρημόσπιτον ἐκεῖνο, τ᾿ ὁλόρθον ἄψυχον φάντασμα, τὸ ὁποῖον εἶχε τὴν φήμην, ὅτι ἦτο στοιχειωμένον. Ἐκαλεῖτο κοινῶς «τῆς Λουλούδως τὸ Καλύβι». Διατί; Κανεὶς δὲν ἤξευρεν. Ἤ, ἂν ὑπῆρχον ὀλίγα γραΐδια «λαδικά», ἢ καὶ δυὸ τρεῖς γέροι, γνωρίζοντες τὰς παλαιὰς ἱστορίας τοῦ τόπου, ὁ Μάνος δὲν ἔτυχεν εὐκαιρίας νὰ τοὺς ἐρωτήση.
Ἔβλεπε, βραδιὲς τώρα, τὸ παράδοξον ἐκεῖνο μεμακρυσμένον φῶς νὰ τρέμῃ καὶ νὰ φέγγῃ ἐκεῖ εἰς τὸ πέλαγος, ἐνῷ ἤξευρεν, ὅτι δὲν ἦτο ἐκεῖ κανεὶς φάρος. Ἡ Κυβέρνησις δὲν εἶχε φροντίσει δι᾿ αὐτὰ τὰ πράγματα εἰς τὰ μικρὰ μέρη, τὰ μὴ ἔχοντα ἰσχυροὺς βουλευτάς.
Τί, λοιπόν, ἦτο τὸ φῶς ἐκεῖνο; Ἠσθάνετο ἐπιθυμίαν, ἐπειδὴ σχεδὸν καθημερινῶς ἐπέρνα μὲ τὴν βάρκα του ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ πέραμα, ἀνάμεσα εἰς τὰ δυὸ χλοερὰ νησάκια, καὶ δὲν ἔβλεπε κανὲν ἴχνος ἐκεῖ τὴν ἡμέραν, τὸ ὁποῖον νὰ ἐξηγῇ τὴν παρουσίαν τοῦ φωτὸς τὴν νύκτα, νὰ πλεύση τὰ μεσάνυχτα, διακόπτων τὸν μακάριον ὕπνον του, καὶ τοὺς ρεμβασμούς του πρὸς τ᾿ ἄστρα καὶ τὴν Πούλιαν, νὰ φθάση ἕως ἐκεῖ, νὰ ἰδῆ τί εἶναι, καί, ἐν ἀνάγκῃ, νὰ τὸ κυνηγήση τὸ μυστηριῶδες ἐκεῖνο φέγγος. Ὅθεν ὁ Μάνος, ἐπειδὴ ἦτο ἀσθενὴς ἄνθρωπος, καθὼς εἴπομεν, νέος εἰκοσαετής, ἐκάλεσεν ἐπίκουρον καὶ τὸν Γιαλὴν τῆς Φαφάνας, δέκα ἔτη μεγαλύτερόν του, ἀφοῦ τοῦ διηγήθη τὸ νυκτερινὸν ὅραμά του, διὰ νὰ τοῦ κάμῃ συντροφιὰν εἰς τὴν ἀσυνήθη ἐκδρομήν.

Ἐπῆγαν μίαν νύκτα, ὅταν ἡ σελήνη ἦτο ἐννέα ἡμερῶν, κ᾿ ἔμελλε νὰ δύση περὶ τὴν μίαν μετὰ τὰ μεσάνυχτα. Τὸ φῶς ἐφαίνετο ἐκεῖ, ἀκίνητον ὡς καρφωμένον, ἐνῷ ὁ πύρινος κολοβὸς δίσκος κατέβαινεν ἤρεμα πρὸς δυσμᾶς κ᾿ ἔμελλε νὰ κρυφθῆ ὀπίσω τοῦ βουνοῦ. Ὅσον ἔπλεαν αὐτοὶ μὲ τὴν βάρκαν, τόσον τοὺς ἔφευγε, χωρὶς νὰ κινῆται ὀφθαλμοφανῶς, ὁ μυστηριώδης πυρσός. Ἔβαλαν δύναμιν εἰς τὰ κουπιά, «ἐξεπλατίσθηκαν». Τὸ φῶς ἐμακρύνετο, ἐφαίνετο ἀπώτερον ὁλονέν. Ἦτο ἄφθαστον. Τέλος ἔγινεν ἄφαντον ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς των.
Ὁ Μάνος, μαζὶ μὲ τὸν Φαφάναν, ἔκαμαν πολλοὺς σταυρούς. Ἀντήλλαξαν ὀλίγας λέξεις:
- Δὲν εἶναι φανάρι, δὲν εἶναι καΐκι, ὄχι.
- Καὶ τί εἶναι;
- Εἶναι...
Ὁ Γιαλὴς τῆς Φαφάνας δὲν ἤξευρε τί νὰ εἴπῃ.
Τὴν νύκτα τῆς τρίτης ἡμέρας, καὶ πάλιν δυὸ ἢ τρεῖς ἡμέρας μετ᾿ αὐτήν, οἱ δυὸ ναυτίλοι ἐπεχείρησαν ἐκ νέου τὴν ἐκδρομήν. Πάντοτε ἔβλεπαν τὴν μυστηριώδη λάμψιν νὰ χορεύῃ εἰς τὰ κύματα. Εἶτα, ὅσον ἐπλησίαζαν αὐτοί, τόσον τὸ ὅραμα ἔφευγε. Καὶ τέλος ἐγίνετο ἄφαντον. Τί ἄρα ἦτο;

Εἷς μόνον γείτων εἶχε παρατηρήσει τὰς ἐπανειλημμένας νυκτερινὰς ἐκδρομὰς τῶν δυὸ φίλων μὲ τὴν βάρκαν. Ὁ Λίμπος ὁ Κόκοϊας, ἄνθρωπος πενηντάρης, εἶχε διαβάσει πολλὰ παλαιὰ βιβλία μὲ τὰ ὀλίγα κολλυβογράμματα ποὺ ἤξευρε, καὶ εἶχεν ὁμιλήσει μὲ πολλὰς γραίας σοφάς, αἵτινες ὑπῆρξαν τὸ πάλαι. Ἐκάθητο ὅλην τὴν νύκτα, ἀγρυπνῶν, σιμὰ εἰς τὸ παράθυρόν του, βλέπων πρὸς τὴν θάλασσαν, καὶ πότε ἐδιάβαζε τὰ βιβλία του, πότε ἐρρέμβαζε πρὸς τὰ ἄστρα καὶ πρὸς τὰ κύματα. Ἡ καλύβη του, ὅπου ἔρημος καὶ μόνος ἐκατοικοῦσεν, ἔκειτο ὀλίγους βράχους παραπέρα ἀπὸ τὸ σπίτι τῆς Λουλούδως, ὅπου ἔδενε τὴν βάρκαν του ὁ Μάνος, ἀνάμεσα εἰς τὸ σπίτι τῆς Βάσως τοῦ Ραγιᾶ καὶ τῆς Γκαβαλογίνας.
Μίαν νύκτα, ὁ Κορωνιὸς καὶ ὁ ἐγγονὸς τῆς Φαφάνας ἡτοιμάζοντο νὰ λύσουν τὴν βάρκαν, καὶ νὰ κωπηλατήσουν, τετάρτην φοράν, διὰ νὰ κυνηγήσουν τὸ ἀσύλληπτον θήραμά των.
Ὁ Λίμπος ὁ Κόκοϊας τοὺς εἶδεν, ἐξῆλθεν ἀπὸ τὴν καλύβην του, φορῶν ἄσπρον σκοῦφον καὶ ράσον μακρύ, ὅπως ἐσυνήθιζε κατ᾿ οἶκον, ἐπήδησε δυὸ τρεῖς βράχους πρὸς τὰ ἐκεῖ, κ᾿ ἔφθασε παραπάνω ἀπὸ τὸ μέρος, ὅπου εὑρίσκοντο οἱ δυὸ φίλοι.
- Γιὰ ποῦ, ἂν θέλῃ ὁ Θεός, παιδιά; τοὺς ἐφώναξεν. Εἶναι βραδιὲς τώρα ποὺ τρέχετε ἔξω ἀπὸ τὸ λιμάνι, χωρὶς νὰ γιαλεύετε, χωρὶς νὰ πυροφανίζετε - καὶ τὰ ψάρια σας δὲν τὰ εἴδαμε. Μήπως σὰς ὠνείρεψε καὶ σκάφτετε πουθενά, γιὰ νὰ βρῆτε τίποτα θησαυρό;
Ὁ Μάνος παρεκάλεσε τὸν Κόκοϊαν νὰ κατεβῇ παρακάτω καὶ νὰ ὁμιλῇ σιγανώτερα. Εἶτα δὲν ἐδίστασε νὰ τοῦ διηγηθῆ τὸ ὅραμά του.
Ὁ Λίμπος ἤκουσε μετὰ προσοχῆς. Εἶτα ἐγέλασε:
- Ἀμ᾿ ποὺ νὰ τὰ ξέρετε αὐτὰ ἐσεῖς, οἱ νέοι, εἶπε, σείων σφοδρῶς τὴν κεφαλήν. Τὸν παλαιὸν καιρὸν τέτοια πράματα, σὰν αὐτὸ ποὺ εἶδες, Μάνο, τὰ ἔβλεπαν ὅσοι ἦταν καθαροί, τώρα τὰ βλέπουν μόνο οἱ ἐλαφροΐσκιωτοι. Ἐγὼ δὲ βλέπω τίποτα!.. Τὸ ἴδιο κι ὁ Γιαλὴς βλέπει αὐτὸ ποῦ λὲς πῶς βλέπεις;
Ὁ Γιαλὴς ἠναγκάσθη μὲ συστολὴν κατωτέραν της ἡλικίας του νὰ ὁμολογήση, ὅτι δὲν ἔβλεπε τὸ φῶς, περὶ οὗ ὁ λόγος, ἀλλ᾿ ἐπείθετο εἰς τὴν διαβεβαίωσιν τοῦ Μάνου, ὅστις ἔλεγεν ὅτι τὸ βλέπει.
Ὁ Κόκοϊας, ἤρχισε τότε νὰ διηγῆται:
- Ἀκοῦστε νὰ σὰς πῶ, παιδιά. Ἐγὼ ποὺ μὲ βλέπετε, ἔφθασα τὴ γριά-Κοεράνω τοῦ Ραγιά, τὴν μαννοὺ αὐτῆς τῆς Βάσως τῆς γειτόνισσας, καθὼς καὶ τὴ μάννα τῆς Γκαβαλογίνας, ἀκόμα κι ἄλλες γριές. Μοῦ εἶχαν διηγηθῆ πολλὰ πρωτινά, παλαιικὰ πράματα, καθὼς κι αὐτὸ ποὺ θὰ σὰς πῶ τώρα:
»Βλέπετε αὐτὸ τὸ χάλασμα, τὸ Καλύβι τῆς Λουλούδως, ποὺ λένε πῶς εἶναι στοιχειωμένο; Ἐδῶ τὸν παλαιὸν καιρὸ ἐκατοικοῦσε μιὰ κόρη, ἡ Λουλούδω, ὁποὺ τὴν εἶχαν ὀνοματίσει γιὰ τὴν ἐμορφιά της, - ἔλαμπε ὁ ἥλιος, ἔλαμπε κι αὐτὴ - μαζὶ μὲ τὸν πατέρα της τὸν γερό-Θεριὰ (ἑλληνικὰ τὸν ἔλεγαν Θηρέα), ὅπου ἐκυνηγοῦσε ὅλους τους Δράκους καὶ τὰ Στοιχειά, μὲ τὴν ἀσημένια σαγίτα καὶ μὲ φαρμακωμένα βέλη. Ἕνα Βασιλόπουλο ἀπὸ τὰ ξένα τὴν ἀγάπησε τὴν ὄμορφη Λουλούδω. Τῆς ἔδωκε τὸ δαχτυλίδι του, κ᾿ ἐκίνησε νὰ πάῃ στὸ σεφέρι καὶ τῆς ἔταξε μὲ ὅρκον ὅτι, ἅμα νικήση τοὺς βαρβάρους, τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ γεννηθῆ ὁ Χριστός, θὰ ἔρθη νὰ τὴν στεφανωθῇ.
»Ἐπῆγε τὸ Βασιλόπουλο. Ἔμεινεν ἡ Λουλούδω, ρίχνοντας τὰ δάκρυά της στὸ κῦμα, στὸν ἀέρα στέλνοντας τοὺς ἀναστεναγμούς της, καὶ τὴν προσευχὴ στὰ οὐράνια, νὰ βγῆ νικητὴς τὸ Βασιλόπουλο, νὰ ἔρθη ἡ μέρα ποὺ θὰ γεννηθῆ ὁ Χριστός, νὰ γυρίση ὁ σαστικός της νὰ τὴν στεφανωθῆ.
»Ἔφτασε ἡ μέρα ποὺ ὁ Χριστὸς γεννᾶται. Ἡ Παναγία μὲ ἀστραφτερὸ πρόσωπο, χωρὶς πόνο, χωρὶς βοήθεια, γέννησε τὸ Βρέφος μὲς στὴ Σπηλιά, τὸ ἐσήκωσε, τὸ ἐσπαργάνωσε μὲ χαρά, καὶ τὸ ῾βαλε στὸ παχνί, γιὰ νὰ τὸ κοιμίση. Ἕνα βοϊδάκι κ᾿ ἕνα γαϊδουράκι ἐσίμωσαν τὰ χνῶτα τοὺς στὸ παχνὶ κ᾿ ἐφυσοῦσαν μαλακὰ νὰ ζεστάνουν τὸ θεῖο Βρέφος. Νά, τώρα θὰ ῾ρθῆ τὸ Βασιλόπουλο, νὰ πάρη τὴν Λουλούδω!
»Ἦρθαν οἱ βοσκοί, δυὸ γέροι μὲ μακριὰ ἄσπρα μαλλιά, μὲ τὶς μαγκοῦρες τους, ἕνα βοσκόπουλο μὲ τὴ φλογέρα του, θαμπωμένοι, ξαφνιασμένοι, κ᾿ ἔπεσαν κ᾿ ἐπροσκύνησαν τὸ θεῖο Βρέφος. Εἶχαν ἰδεῖ τὸν Ἄγγελον ἀστραπόμορφον, μὲ χρυσογάλανα λευκὰ φτερά, εἶχαν ἀκούσει τ᾿ ἀγγελούδια ποὺ ἔψαλλαν: Δόξα ἐν ὑφίστοις Θεῷ! Ἔμειναν γονατιστοί, μ᾿ ἐκστατικὰ μάτια, κάτω ἀπὸ τὸ παχνί, πολλὴν ὥρα, κ᾿ ἐλάτρευαν ἀχόρταγα τὸ θάμα τὸ οὐράνιο. Νά! τώρα θὰ ῾ρθῆ τὸ Βασιλόπουλο, νὰ πάρη τὴν Λουλούδω!
»Ἔφτασαν κ᾿ οἱ τρεῖς Μάγοι, καβάλα στὶς καμῆλες τους. Εἶχαν χρυσὲς μίτρες στὸ κεφάλι, κ᾿ ἐφοροῦσαν μακριὲς γοῦνες μὲ πορφύρα κατακόκκινη. Καὶ τ᾿ ἀστεράκι, ἕνα λαμπρὸ χρυσὸ ἀστέρι, ἐχαμήλωσε κ᾿ ἐκάθισε στὴ σκεπὴ τῆς Σπηλιᾶς, κι ἔλαμπε μὲ γλυκὸ οὐράνιο φῶς, ποὺ παραμέριζε τῆς νύχτας τὸ σκοτάδι. Οἱ τρεῖς βασιλικοὶ γέροι ξεπέζεψαν ἀπ᾿ τὶς καμῆλες τους, ἐμπήκαν στὸ Σπήλαιο, κ᾿ ἔπεσαν κ᾿ ἐπροσκύνησαν τὸ Παιδί. Ἄνοιξαν τὰ πλούσια τὰ δισάκια τους, κ᾿ ἐπρόσφεραν δῶρα: χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν.
- »Νά! τώρα θὰ ῾ρθῆ τὸ Βασιλόπουλο, νὰ πάρη τὴν Λουλούδω!
»Πέρασαν τὰ Χριστούγεννα, τελειώθηκε τὸ μυστήριο, ἔγινε ἡ σωτηρία, καὶ τὸ Βασιλόπουλο δὲν ᾖρθε νὰ πάρη τὴν Λουλούδω! Οἱ βάρβαροι εἶχαν πάρει σκλάβο τὸ Βασιλόπουλο. Τὸ φουσάτο του εἶχε νικήσει στὴν ἀρχή, τὰ φλάμπουρά του εἶχαν κυριέψει μὲ ἀλαλαγμὸ τὰ κάστρα τῶν βαρβάρων. Τὸ Βασιλόπουλο εἶχε χυμήξει μὲ ἀκράτητην ὁρμή, ἀπάνω στὸ μούστωμα καὶ στὴ μέθη τῆς νίκης. Οἱ βάρβαροι μὲ δόλο τὸν εἶχαν αἰχμαλωτίσει!
»Τὰ δάκρυα τῆς κόρης ἐπίκραναν τὸ κῦμα τ᾿ ἁρμυρό, οἱ ἀναστεναγμοί της ἐδιαλύθηκαν στὸν ἀέρα, κ᾿ ἡ προσευχή της ἔπεσε πίσω στὴ γῆ, χωρὶς νὰ φθάση στὸ θρόνο τοῦ Μεγαλοδύναμου. Ἕνα λουλουδάκι ἀόρατο, μοσχομυρισμένο, φύτρωσε ἀνάμεσα στοὺς δυὸ αὐτοὺς βράχους, ὁποὺ τὸ λὲν Ἀνθὸς τοῦ Γιαλοῦ, ἀλλὰ μάτι δὲν τὸ βλέπει. Καὶ τὸ Βασιλόπουλο, ποὺ εἶχε πέσει στὰ χέρια τῶν βαρβάρων, ἐπαρακάλεσε νὰ γίνῃ Σπίθα, φωτιὰ τοῦ πελάγους, γιὰ νὰ φτάση ἐγκαίρως, ὡς τὴν ἡμέρα ποὺ γεννᾶται ὁ Χριστός, νὰ φυλάξη τὸν ὅρκο του, ποὺ εἶχε δώσει στὴ Λουλούδω.
»Μερικοὶ λένε, πῶς τὸ Ἄνθος τοῦ Γιαλοῦ ἔγινε ἀνθός, ἀφρὸς τοῦ κύματος. Κ᾿ ἡ Σπίθα ἐκείνη, ἡ φωτιὰ τοῦ πελάγου ποὺ εἶδες, Μάνο, εἶναι ἡ ψυχὴ τοῦ Βασιλόπουλου, ποὺ ἔλιωνε, σβήσθηκε στὰ σίδερα τῆς σκλαβιᾶς, καὶ κανεὶς δὲν τὴν βλέπει πιά, παρὰ μόνον ὅσοι ἦταν καθαροὶ τὸν παλαιὸν καιρόν, καὶ οἱ ἐλαφροΐσκιωτοι στὰ χρόνια μας».

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Χριστουγεννιάτικα τραγούδια

Η ανάρτηση της διαδραστικής αφίσας με το glogster δεν είναι πλέον δωρεάν. Μπορείτε όμως να τη δείτε και να την ακούσετε στην παρακάτω διεύθυνση. Μια αφίσα γεμάτη χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Κάθε χιονονιφάδα και ένα τραγούδι

http://ofisofi.edu.glogster.com/glog-8603-5544/

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη και η ελληνική ποιητική παράδοση


 " H ποίηση του Ελύτη, που ανακαλεί στη μνήμη ολόκληρη την ελληνική ποιητική παράδοση, από τον Όμηρο έως τον Σολωμό, παρά τα έντονα μοντερνιστικά στοιχεία που τη χαρακτηρίζουν, μοιάζει εντελώς αποσπασμένη από τα σύγχρονα ρεύματα όπως τα βλέπουμε να αντιπροσωπεύονται στο κορύφωμα της πελώριας πυραμίδας που σχηματίζει μια αδιάπτωτη ποιητική δραστηριότητα, με τους Καβάφη, Σικελιανό, Καζαντζάκη, Σεφέρη και Ρίτσο. Παρ' όλ' αυτά , παρουσιάζει και μερικά συγγενικά στοιχεία με όλους αυτούς.
Ο Καβάφης επί παραδείγματι, ενώ αμύνεται με κυνισμό μέσα στην επίπεδη έκφραση που έχει υιοθετήσει και μέσα στην ερωτική του παρέκκλιση (χωρίς να παραδέχεται καμιά δυνατότητα για κανενός είδους πίστη) δείχνει μολοντούτο, ακριβώς όπως και ο Ελύτης , σεβασμό για την ελληνική παράδοση. Είναι κάτι που το διακρίνει κανείς περισσότερο στο προσωπικό του ιδίωμα παρά στα θέματά του.
Ο τρόπος που τοποθετείται μια λέξη ασυνήθιστη ή μια λέξη της καθαρεύουσας σ' ένα σύνολο γραμμένο στη δημοτική, σχεδόν σαν κόσμημα, είναι κοινός και στους δύο. Αν στις επιφανειακές τους επιδιώξεις είναι τελέιως διαφορετικοί, αυτή η χρήση της γλώσσας, τους συνδέει. Στριφογυρνάν και οι δύο μέσα στα επιτήδεια χέρια τους τη λέξη με αληθινόν έρωτα, την παρουσιάζουν γεμάτη μνήμες και συνάμα παρθενική.
Με το Σικελιανό πάλι, μοιάζει ο Ελύτης στον τρόπο που έχει να προβάλει ένα όραμα ή να υμνήσει τον έρωτα ή να αναμίξει τα παγανιστικά με τα χριστιανικά στοιχεία. Και για τους δύο , το "θείο" είναι υπαρκτό, εδώ και τώρα: ένα κλωναράκι βασιλικού που τρίβεις μες στην παλάμη σου είναι, ανά πάσα στιγμή , και μια εισαγωγή στο υπερβατικό. και μολονότι ο Ελύτης πολύ δύσκολα επιτρέπι στον εαυτό του την Ουγκωική μεγαλορρημοσύνη του Σικελιανού, είναι και οι δύο τους δοξαστικοί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποστρεφουν τα μάτια τους από τη σκοτεινή και τραγική όψη της ζωής.
Ο Ελύτης κι ο Καζαντζάκης πάλι, είναι ποιητές του ηλιακού μυστηρίου. Έχουν και οι δύο τους μιαν επική αντίληψη για τη ζωή, για την Ελλάδα, για τον Έλληνα. Ο Καζαντζάκης στάθηκε, από φιλοσοφική άποψη, ο πιο εκτεταμένος , ό πιο διαλεκτικός, ο πιο επαναστατικός. Χωρίς όμως να διαθέτει όπως ο Ελύτης τον έντονο λυρισμό και την αποδοχή της ποιητικής μοναξιάς. Όπως επίσης, πολύ σπάνια φτάνει στην ένωση των εκ διαμέτρου αντιθέτων, κάτι που αποτελεί πρωταρχικό στοιχείο στην ποίηση του Ελύτη.
Και με τον Ρίτσο έχει κοινά σημεία ο Ελύτης. Μόνο που δεν εξασθενεί τα οράματά του,όπως εκείνος, με μια πολύ άνιση ροή ποιητικών εικόνων. Συμπίπτουν όμως και οι δύο σε μερικά θέματα όπως είναι η ανάγκη για έρωτα και χαρά, η νοσταλγία της εφηβείας, η διάρκεια του Αιγαιατικού χώρου.
Ο Ελύτης πάντως είναι αυτός που πειραματίζεται περισσότερο απ'όλους με την τεχνική και είναι, από πολλές απόψεις, πλησιέστερος προς το Σολωμό και τον Κάλβο ή ακόμη και με τη Σαπφώ ή τον Πίνδαρο, ποιητές που αναπτύξανε καινούριες μορφές για τις άμεσες ανάγκες του ποιήματος, τόσο για την αυθεντικότητα της προσωπικής φωνής όσο και για την αντικειμενική στερεότητα του ποιητικού αρχιτεκτονήματος." (σχόλιο 22, από το βιβλίο του Jeffrey Carson,
49 σχόλια στην ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη σε μετάφραση Στρατή Πασχάλη , β΄έκδοση , εκδόσεις Ύψιλον , Αθήνα 2011)

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Ζοζέ Σαραμάγκου

Ο Ζοζέ Σαραμάγκου
πήρε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1998. Είχα διαβάσει πληροφορίες για τη ζωή του. Με είχε εντυπωσιάσει το γεγονός ότι ήταν αυτοδίδακτος καθώς δεν μπορούσε να πάει στο σχολείο γιατί οι γονείς του -  φτωχοί ακτήμονες -  δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα. Επίσης μου ήταν γνωστό ότι υπήρξε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Πορτογαλίας από το 1969. Βιβλία του όμως δεν είχα διαβάσει.
Το καλοκαίρι βρισκόμουν για δεκαπέντε μέρες στο πατρικό μου και ενώ είχα εφοδιαστεί με αρκετά βιβλία κάποια στιγμή ξέμεινα. Στο βιβλιοπωλείο της περιοχής δεν με ικανοποιούσε ιδιαίτερα κάποιος τίτλος , όταν ανάμεσα στα άλλα βλέπω ένα βιβλίο του Σαραμάγκου. Ευκαιρία να διαβάσω κάτι από αυτόν τον συγγραφέα σκέφτηκα. Αγόρασα λοιπόν το " Περί τυφλότητος" .
Η υπόθεση ξεκινά με την ξαφνική τύφλωση ενός ανθρώπου στη μέση του δρόμου και συνεχίζει με την ομαδική τύφλωση ενός ολόκληρου λαού εκτός μίας γυναίκας.Δύσκολο βιβλίο . Μου ήρθε πολλές φορές η διάθεση να το παρατήσω. Δεν το έκανα και τελικά πολύ ορθά έπραξα, διότι είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο πολύ σκληρό και πολύ ωμό  αλλά και βαθιά ανθρώπινο. Δείχνει τη συμπεριφορά των ανθρώπων κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες και πόσο λίγο θέλει η ανθρώπινη συμπεριφορά  να μετατραπεί σε κτηνώδη. Ψυχογραφικό, αποκαλυπτικό των ανθρώπινων σχέσεων , πολυεπίπεδο, εφιαλτικό. Για σκεφθείτε τον εαυτό σας τυφλό σε έναν κόσμο που είναι όλοι τυφλοί εκτός μιας γυναίκας που όμως δεν αποκαλύπτεται. Πώς να οργανώσεις τη ζωή σου , πώς να εξυπηρετήσεις τις ανάγκες σου, πώς να ελέγξεις τα πάθη των διπλανών σου;
Η δυσκολία της ανάγνωσης βρίσκεται στον τρόπο της αφήγησης , στην οποία ενσωματώνονται οι διάλογοι. Χρειάζεται να είσαι πολύ συγκεντρωμένος για να καταλαβαίνεις ποιος μιλάει , σε ποιον μιλάει αλλά να αντιλαμβάνεσαι και τα σχόλια του συγγραφέα που παρεμβάλλονται και δεν αφήνουν τίποτε όρθιο.
Πριν λίγες μέρες τελείωσα ένα άλλο βιβλίο του Σαραμάγκου." Η Ιστορία της πολιορκίας της Λισαβόνας"
 
Πρόκειται για ένα ιστορικό μυθιστόρημα αλλά με τελείως διαφορετική πλοκή από τα συνηθισμένα ιστορικά μυθιστορήματα. Είναι θα έλεγα μια ιστορία μέσα σε μια άλλη ιστορία. Όλα ξεκινούν όταν ένας επιμελητής εκδόσεων διορθώνοντας λάθη  στο έργο ενός ιστορικού  με θέμα την ιστορία της Λισαβώνας και την απελευθέρωση της από τους Μαυριτανούς αποφασίζει να αλλάξει την ιστορία βάζοντας ένα "δεν" εκεί που ο ιστορικός υποστήριζε ότι οι σταυροφόροι βοήθησαν τους Πορτογάλους να απελευθερώσουν την πόλη. Αυτός λοπόν αυθαίρετα βάζει το " δεν" και η ιστορία  αλλάζει μορφή.
Όταν το ανακαλύπτουν στον εκδοτικό οίκο , δεν τον απολύουν αλλά τον θέτουν υπό τον έλεγχο της διευθύντριας των επιμελητών , η οποία του προτείνει να γράψει την ιστορία όπως εκείνος τη φαντάζεται στηριζόμενος στο " δεν βοήθησαν οι σταυροφόροι ".  Και αυτό δύσκολο βιβλίο στο διάβασμα. Διάλογοι που ενσωματώνονται στη ροή της αφήγησης, παρελθόν , παρόν , ιστορικά γεγονότα πραγματικά και φανταστικά , πρόσωπα σύγχρονα , πρόσωπα της ιστορίας και της φαντασίας και σχόλια του συγγραφέα για το Θεό, για τον πόλεμο, για τις μάχες, για τις συνομιλίες των αντιπάλων . Και μέσα σε όλα αυτά μια ερωτική ιστορία μέσα στην ιστορία της πολιορκίας της Λισαβώνας αλλά και στη ζωή του επιμελητή . 
Ο Σαραμάγκου δεν είναι ένας εύκολος συγγραφέας  και δεν διαβάζεται απνευστί. Χρειάζεται πολλή προσοχή και σκέψη η ανάγνωση του. Σ΄αυτό συμβάλλει και ο μακροπερίοδος λόγος του. Είναι όμως ένας εκπληκτικός συγγραφέας που αξίζει κανείς να τον γνωρίσει. Ήδη στο πρόγραμμα έχουν μπεί και άλλα μυθιστορήματα του. Ας μην ξεχνάμε ότι υπήρξε και ένας οργισμένος blogger. Ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις του συγγραφέα υπάρχουν συγκεντρωμένες στη σελίδα των εκδόσεων Καστανιώτης

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Nusrat Fateh Ali Khan, μια ουράνια φωνή

Ο Nusrat Fateh Ali Khan( 1948- 1997) υπήρξε ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της μουσικής των μουσουλμάνων Σούφι, της παράδοσης του Qawwali. Η οικογένεια του Nusrat είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της μουσικής παράδοσης , που περνά από γενιά σε γενιά τις δεξιότητες και τη μυστικιστική διδασκαλία . O Nusrat διδάχθηκε από τον πατέρα του και το θείο του. Όταν πέθανε ο πατέρας του , ο Nusrat επιλέχθηκε να συνεχίσει την παράδοση και να γίνει αρχηγός της οικογένειας.
H μουσική αυτή " ντύνει" τις λέξεις και τις προσευχές των Σούφι και προκαλεί  συγκίνηση με τον τρόπο  που ο χορός των φωνών τραγουδά. Με  τη μουσική θεωρείται ότι έγινε πιο κατανοητή η φιλοσοφία και η αλήθεια των Σούφι. Η μουσική  αυτή ξέφυγε από τους ιερούς χώρους των Σούφι και  το σύνολο των συναισθημάτων , των συγκινήσεων , των σκέψεων και των ήχων που εκφράζει μπόρεσε να γίνει κτήμα των ακροατών σε όλο τον κόσμο. Είναι μέρος της μουσικής του κόσμου. Το μήνυμα είναι αγάπη και ανθρωπιά.
Ο Nustrat Fateh Ali Khan θεωρείται ο πιο πετυχημένος και καταξιωμένος Πακιστανός μουσικός όλων των εποχών. Τον χαρακτήρισαν ως  " η  φωνή του  ουρανού " που αιχμαλωτίζει τη φαντασία των ακροατών παγκοσμίως , σπάζοντας τους περιορισμούς της γλώσσας και του διαφορετικού πολιτισμού.
Η δύναμη της φωνής του ενέπνευσε μερικούς από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες ( Martin Scorsese, Oliver Stone, Tim Robbins )στη Δύση για να επενδύσουν μουσικά τις ταινίες τους. Για παράδειγμα στη  μουσική  της ταινίας  του  Μartin Scorsese " Ο Τελευταίος Πειρασμός " ο Nusrat συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Peter Gabriel. Αυτό το γεγονός υπήρξε η αρχή για μια σειρά συνεργασιών ανάμεσα στους δύο καλλιτέχνες και την παραγωγή δίσκων από την Real Word Music.
Η Μadonna , η Bjork και ο Pavarrotti ηχογράφησαν μουσικά κομμάτια με τον Nusrat Fateh Ali Khan.

Για πρώτη φορά άκουσα ένα  τραγούδι του Nusrat σε ένα δίσκο, που υπήρχε ως δώρο σε ένα μουσικό περιοδικό. Hemisphere νομίζω λεγόταν ο δίσκος και είχε μέσα μουσική και τραγούδια απ΄όλον τον κόσμο. Μου άρεσαν όλα αλλά με ενθουσιάσε το τραγούδι του Nusrat. Έψαξα να βρω το άλμπουμ από το οποίο είχαν πάρει το τραγούδι . Στα Γιάννενα τότε ήταν πολύ δύσκολο , στα δισκοπωλεία δεν ήξεραν καν τον καλλιτέχνη. Βρήκα όμως ένα διπλό cd πριν μερικά χρόνια στην Αθήνα. Είναι το " Swan Song , Nusrat Fateh Ali Khan , His final performance, recorded 4th May 1997) απ' όπου πήρα και τις πληροφορίες που παραθέτω. Μερικά χρόνια αργότερα στη Θεσσαλονίκη ανακάλυψα κι άλλο ένα cd. Τώρα με το διαδίκτυο είναι πιο εύκολα τα πράγματα .
























Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

«Ο Μαβίλης στάθηκε ένας απ' τους σπάνιους εκείνους ποιητές που το καλύτερό τους ποίημα είναι η ζωή τους».Γρ.Ξενόπουλος

...Φλογερός πατριώτης και οραματιστής, εγκαταλείπει τελικά την «απραξία» και συμμετέχει ενεργά στους απελευθερωτικούς αγώνες του έθνους: το 1896 μάχεται στην επαναστατημένη Κρήτη, το 1897 βρίσκεται, με δικό του εθελοντικό σώμα, στα βουνά της Ηπείρου, όπου και τραυματίζεται. Μερικά χρόνια αργότερα ο Βενιζέλος τον παίρνει στο επιτελείο του και το 1910 εκλέγεται βουλευτής στη Β' Αναθεωρητική Βουλή. Ο λόγος του στη Βουλή (16.2.1911) για το «γλωσσικό» άρθρο 107 του Συντάγματος αποτελεί την κορύφωση των αγώνων του για τη δημοτική γλώσσα και σταθμό στην ιστορία του γλωσσικού ζητήματος: ο δημοτικιστής Μαβίλης (δες το πολεμικό του σονέτο «Μαλλιαρός») υπερασπίζεται την ευγένεια της δημοτικής («χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει, υπάρχουσι χυδαίοι άνθρωποι»), δέχεται όμως ότι η γλώσσα του λαού πρέπει να καλλιεργηθεί και να εμπλουτισθεί από «ολόκληρον την κληρονομίαν του παρελθόντος». Αυτός είναι και ένας λόγος για τον οποίο υπερασπίζεται με θέρμη τη μετάφραση της Οδύσσειας του Πολυλά, όταν κάποιοι «φιλολογίσκοι» και «νάνοι τον νουν και την αίσθησιν» καταδικάζουν τον συγγραφέα ενός διδακτικού βιβλίου του 1884 που τόλμησε να χρησιμοποιήσει αποσπάσματα της μετάφρασης αυτής και όχι την «κλέφτικη» μετάφραση του Βικέλα.
Η ανώτατη πράξη του βίου του όμως υπήρξε ο θάνατός του στο πεδίο της μάχης. Διαθέτουμε μια φωτογραφία με τον ποιητή να κείτεται στο χώμα και γύρω του, σκυφτοί, να τον φροντίζουν οι συμπολεμιστές του. Ηρωικός θάνατος με στυλ ομηρικό! Αλλωστε ο τρόπος που σκοτώνεται μοιάζει με τον θάνατο του Πάνδαρου (Ιλιάδα Ε 290 κκ) όπου το βέλος που κατευθύνει η Αθηνά στη μύτη του ήρωα, δίπλα στο μάτι, του τρύπησε τα δόντια και του έκοψε τη γλώσσα. Ετσι πεθαίνει κι ένας άλλος λογοτεχνικός ήρωας: ο καπετάν Μιχάλης του Καζαντζάκη, που ανοίγει το στόμα του και φωνάζει «Ελευτερία ή...», χωρίς να τελειώσει τη φράση - «μια μπάλα μπήκε μέσα στο στόμα του, μια άλλη πέρασε από το δεξό του μελίγγι και βγήκε από το ζερβό». Τον θάνατο του Μαβίλη τον ορίζει η ίδια η μοίρα: την ώρα της μάχης μια σφαίρα τού διαπερνά τα μάγουλα και του σπάει τα δόντια. Καθώς μεταφέρεται αιμόφυρτος στο πρόχειρο νοσοκομείο μια δεύτερη σφαίρα τον χτυπά στο στόμα. Βρίσκω αυτόν τον τρόπο του θανάτου σημαδιακό για έναν ποιητή. Ενα τολμηρό και συνάμα γλυκό στόμα έτσι μόνο μπορεί να σταματά: με μια σφαίρα να του σμπαραλιάζει τα δόντια και να του κόβει τη γλώσσα στη μέση.(Γιώργης Γιατρομανωλάκης, εφημερίδα " Το Βήμα"13/10/2010)


 Η μάχη του Δρίσκου (έγχρωμη λιθογραφία). Γαριβαλδινοί και Τούρκοι πολεμούν στο Δρίσκο έξω από τα Γιάννενα. Ίσως ο Μαβίλης απεικονίζεται στο κάτω αριστερό μέρος της εικόνας , ο γενειοφόρος με το πιστόλι


Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

...Να ‘μουν πουλί να πέταγα ψηλά, τους στεναγμούς να ρίξω χαμηλά. Πικρός καημός, τετράδιπλη χαρά, να ‘σαι φτωχός με πλούσια καρδιά.

 Ένα πολύ - πολύ αγαπημένο τραγούδι.
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης, Στίχοι : Χρήστος Κολοκοτρώνης, Τραγούδι : Πόλυ Πάνου(πρώτη εκτέλεση)

Σε ποιο βουνό απόψε που πονώ,
θα πάω να βρω τ’ αθάνατο νερό.
Σε ποια οξιά θα βρω τη μοναξιά,
σε ποια πηγή θα γειάνω την πληγή.

Μέσα στη ζωή που βρέθηκα,
για να πονώ, για να πονώ, βαρέθηκα.
Μέσα στη ζωή που βρέθηκα,
για να πονώ, για να πονώ, βαρέθηκα.

Να ‘μουν πουλί να πέταγα ψηλά,
τους στεναγμούς να ρίξω χαμηλά.
Πικρός καημός, τετράδιπλη χαρά,
να ‘σαι φτωχός με πλούσια καρδιά.

Μέσα στη ζωή που βρέθηκα,
για να πονώ, για να πονώ, βαρέθηκα.
Μέσα στη ζωή που βρέθηκα,
για να πονώ, για να πονώ, βαρέθηκα.


 

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

25 Νοεμβρίου 1942...Ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα στέλνει περήφανο χαιρετισμό, μιας ανάστασης νέας χτυπά καμπάνα, μηνάν τα όπλα μας το λυτρωμό.

" Τη νύχτα της 25ης προς την 26η Νοεμβρίου 1942 ανατινάχτηκε η μεγάλη σιδηροδρομική Γέφυρα του Γοργοπόταμου από την κοινή δρ΄ση των ανταρτών του ΕΛΑΣ ( 150 άνδρες), του ΕΔΕΣ ( 60 άνδρες) και 12 Άγγλων δολιοφθορέων.
Για ενάμιση μήνα περίπου σταμάτησε ο ανεφοδιασμός με παντοειδές στρατιωτικό υλικό της γερμανικής στρατιάς που πολεμούσε στην Αφρική ( του Africa Corpus) μετά την κρίσιμη κατάσταση που δημιουργήθηκε από την ήττα της στο Ελ Αλαμέιν στις 23 Οκτωβρίου 1942.
Το εγχείρημα αποφασίστηκε από το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής ενόψει της μάχης του Ελ Αλαμέιν και προς το σκοπό αυτό στάλθηκαν Άγγλοι δολιοφθορείς.
Η επιχείρηση προπαρασκευάστηκε από κοινού από τους αρχηγούς του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη, του ΕΔΕΣ Ναπολέοντα Ζέρβα και τον Έντυ Μάγιερς αρχηγό της Αγγλικής Στρατιωτικής Αποστολής και τον υπαρχηγό του Κρις Γουνταχάουζ.....Η επιχείρηση κράτησε τέσσερις ώρες και είκοσι λεπτά και στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.
Με την ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοπόταμου, για έξι βδομάδες κόπηκε η μόνη σιδηροδρομική γραμμή η οποία ερχόταν από το Βερολίνο προς το λιμάνι του Πειραιά. Ως αποτέλεσμα της ανατίναξης ήταν να διακοπεί ο ανεφοδιασμός του γερμανικού εκστρατευτικού σώματος στη Β. Αφρική στην κρίσιμη φάση που ακολούθησε τη μάχη του Ελ Αλαμέιν....
....Αντικειμενικά υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα πλήγματα δολιοφθοράς που υπέστησαν οι ναζί στη διάρκεια της κατοχής στην Ευρώπη.
Από εσωτερική πλευρά ...άστραψε μέσα στα σκοτάδια της κατοχής και αναπτέρωσε το ηθικό του σκλαβωμένου λαού....Έδωσε νέα ώθηση στην ανάπτυξη του αντάρτικου και το φούντωσε σε τέτοιο βαθμό, ώστε ...να μεταβληθεί σε πραγματικό αντάρτικο στρατό.....( Μανώλης Γλέζος, Εθνική Αντίσταση 1940-1945, τ.Α΄, Στοχαστής, Αθήνα 2006, β΄έκδοση)


"...Το λαμπρό αυτό κατόρθωμα, που συνέπεσε χρονικά με τη μεγαλειώδη αντεπίθεση των σοβιετικών στρατευμάτων στο Στάλιγκραντ, είχε σοβαρή απήχηση στον ελληνικό λαό, ανέβασε το αγωνιστικό του φρόνημα και συντέλεσε στην παραπέρα γοργή ανάπτυξη της ένοπλης αντίστασης του.
Η επιτυχία της επιχείρησης του Γοργοπόταμου επιβεβαίωσε στην πράξη αυτό που διακήρυχναν το ΚΚΕ και το ΕΑΜ , ότι υπήρχαν οι προΰποθέσεις οι έλληνες πατριώτες, ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, να διεξάγουν με επιτυχία κοινόν αγώνα εναντίον των φασιστών κατακτητών για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας τους. ...( Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης 1940-1945, Δοκίμιο , Σύγχρονη Εποχή , Αθήνα 1978 , γ΄έκδοση)
Η Ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοπόταμου όπως την περιγράφει ο Κρις Γούντχάουζ στο βίντεο που ακολουθεί.Είναι στα αγγλικά .



  • Η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου , άρθρο δημοσιευμένο στο Ριζοσπάστη στις 20 Νοεμβρίου 2005