Μελέτα, μα έχε άγρυπνα και ανοιχτά τα μάτια της ψυχής σου στη ζωή...

Δημήτρης Γληνός

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

Με μόνο όπλο τους στίχους

Αναδημοσιεύω από το ηλεκτρονικό περιοδικό για την ποίηση e-poema

Το ηλεκτρονικό περιοδικό για την ποίηση e-poema παίρνει την πρωτοβουλία να συσπειρώσει εγνωσμένους Ελληνες ποιητές -της παλαιότερης και της νεότερης γενιάς- με στόχο μια διαφορετική αντιμετώπιση και τοποθέτηση έναντι της περιρρέουσας πραγματικότητας των τελευταίων ημερών. Με μόνο όπλο τους στίχους.

Συμμετέχουν με ποιήματα γραμμένα εν θερμώ ή, σε περιπτώσεις, με ήδη υπάρχοντα τα οποία προφητικά ταιριάζουν στην περίσταση, οι:

Μαριγώ Αλεξοπούλου, Νάνος Βαλαωρίτης, Γιώργος Βέης, Φοίβη Γιαννίση, Mιχάλης Γκανάς, Βερονίκη Δαλακούρα, Γιώργος Δουατζής, Γιάννης Ευθυμιάδης, Σταύρος Ζαφειρίου, Δημήτρης Καλοκύρης, Γιάννης Κοντός, Γιάννης Λειβαδάς, Χριστόφορος Λιοντάκης, Γιώργος Μαρκόπουλος, Μιχαήλ Μήτρας, Γιώργος Μπλάνας, Δάφνη Νικήτα, Λευτέρης Ξανθόπουλος, Παυλίνα Παμπούδη, Μιχάλης Παπαντωνόπουλος, Γιάννης Η. Παππάς, Στρατής Πασχάλης, Σταμάτης Πολενάκης, Βασίλης Ρούβαλης, Ντίνος Σιώτης, Γιάννης Στίγκας, Νατάσα Χατζιδάκι, Γιώργος Χουλιάρας.

Τα 28 ποιήματα είναι μια ελάχιστη αντίδραση στα τρέχοντα γεγονότα, ένα αντίδοτο στην κατάθλιψη, την απαξίωση και την αίσθηση υποχώρησης των πάντων, σε πολιτιστικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Το ανθολόγιο που προκύπτει από αυτή την αυθόρμητη κίνηση, δημοσιεύεται άμεσα στο περιοδικό (www.e-poema.eu) και ήδη αποστέλλεται σε περίπου 7.000 παραλήπτες e-mail, ως «Ποίημα της εβδομάδας».

Με όπλο τους στίχους

Ποιήματα εμπνευσμένα ακριβώς τη στιγμή των γεγονότων. Είκοσι επτά ποιητές απευθύνουν τη δική τους διαμαρτυρία, την τοποθέτησή τους, μια ελάχιστη αντίδραση με τη «φωνή» τους, στην πραγματικότητα που ζει η Ελλάδα τις τελευταίες ημέρες. Προσδοκούν να συνεισφέρουν, με μοναδικό γνώμονα κάποιες αξίες και δικαιώματα˙ ως πολίτες, συμμέτοχοι, δημιουργοί και συνένοχοι. Τα ποιήματα δεν είναι παρά αιχμές διατυπωμένες σε στίχους αντί για διακηρύξεις, πολιτικολογία ή, το χειρότερο, απαθή σιωπή. Με αυτόν τον ελάχιστο τρόπο, οι παρόντες ποιητές εξανίστανται και στέκονται απέναντι στη βία και τις καταστροφές όσο και την υποτίμηση, την αναξιοπρέπεια, την όποια δύναμη επιβολής.

Η συντακτική ομάδα του (.poema..)

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Το ξημέρωμα

Αντιγράφω από το βιβλίο : Ζαν Ζιγκλέρ" Η ιδιωτικοποίηση του κόσμου και οι νέοι κοσμοκράτορες", Εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες, Αθήνα 2004(σελ.265-266)
"....Εκατομμύρια άνθρωποι ανά τον κόσμο έχουν σήμερα ξυπνήσει. Μη αποδεχόμενοι την ιδιωτικοποίηση του κόσμου, αποφάσισαν να οργανωθούν, να αγωνιστούν για έναν άλλο κόσμο.
Η τεράστια πομπή των εξεγερμένων πορεύεται. Προχωρεί. Με αβεβαιότητα, κουτσαίνοντας.
Ορίζοντας της είναι η απελευθέρωση της ελευθερίας του ανθρώπου.
Η νομιμότητα του κινήματος είναι αδιαμφισβήτητη. Μιλά στο όνομα εκατομμύριων θυμάτων που έπεσαν ανά τους αιώνες. Τη συνοδεύει το αόρατο πλήθος των μαρτύρων.
Ο Ζιλ Περό την περιγράφει: " Το αμέτρητο πλήθος αυτών που εκτοπίστηκαν από την Αφρική στην Αμερική, αυτών που πετσοκόπηκαν στα χαρακώματα κάποιου ηλίθιου πολέμου, αυτών που ψήθηκαν ζωντανοί από βόμβες ναπάλμ, εκείνων που βασανίστηκαν μέχρι θανάτου στα κελιά των μαντρόσκυλων του καπιταλισμού, όσων τουφεκίστηκαν στο Τείχος των επαναστατών της παρισινής κομμούνας, αυτών που τουφεκίστηκαν στο Φουρνίς, εκείνων που τουφεκίστηκαν στη Σετίφ, αυτών που σφάχτηκαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στην Ινδονησία, όσων σχεδόν εξαφανίστηκαν όπως οι Ινδιάνοι της Αμερικής, εκείνων που δολοφονήθηκαν μαζικά στην Κίνα για να εξασφαλιστεί η ελεύθερη κυκλοφορία του οπίου...Τα χέρια των ζωντανών πήραν απ' όλους αυτούς τον πυρσό της επανάστασης του ανθρώπου που του αρνούνται την αξιοπρέπεια του. Τα παγωμένα σε λίγο χέρια των παιδιών του Τρίτου κόσμου, που η κακή διατροφή σκοτώνει κάθε μέρα κατά δεκάδες χιλιάδες, τα αφοπλισμένα χέρια των λαών των καταδικασμένων να πληρώνουν τους τόκους ενός δανείου, το κεφάλαιο του οποίου έκλεψαν οι ηγέτες τους, εκείνες οι μαριονέτες, τα τρέμοντα χέρια των όλο και περισσότερο καταδικασμένων να μείνουν στο περιθώριο της αφθονίας... Χέρια μιας τραγικής αδυναμίας και για την ώρα ξεχωριστά. Αλλά μια μέρα δεν μπορούν παρά να συνενωθούν. Και κείνη τη μέρα, ο πυρσός που κρατούν θα πυρπολήσει τον κόσμο"( Gilles Perrault, εισαγωγή στο "Livre noir du capitalisme" )

Παλιά ή καινούρια;

Πώς γίνεται
οι άλλοι να ορίζουν λίγο λίγο τη μοίρα μας, να μας την επιβάλλουν
και μεις να το δεχόμαστε; πώς γίνεται μ' ελάχιστα νήματα
κάποιων δικών μας στιγμών να μας υφαίνουν
ολόκληρο το χρόνο μας, τραχύ και σκοτεινόν, ριγμένον
σα καλύπτρα απ' το κεφάλι ως τα πόδια μας, σκεπάζοντας
ολόκληρο το πρόσωπό μας και τα χέρια μας, όπου αποθέσανε
ένα άγνωστο μαχαίρι -ολότελα άγνωστο- και να φωτίζει
με τη σκληρή του λάμψη ένα τοπίο, όχι δικό μας
αυτό το γνωρίζω... όχι δικό μας!

Γιάννης Ρίτσος: Ορέστης (Κέδρος)



Αλλά και: «Δημοκρατία ἀνιεμένη τέλος ἥξει εἰς ὀλιγαρχίαν» . Το πε ο Αριστοτέλης (δε θυμάμαι αν ήταν χθες ή πριν από κοντά 2300 χιλιάδες χρόνια) ότι η έκλυτη δημοκρατία καταντά ολιγαρχία. Αναρωτιέμαι μήπως πρέπει έτσι μεταξύ μας, να μετονομάσουμε πια το πολίτευμά μας, μήπως και καταλάβουμε με τι έχουμε να κάνουμε και ποια θέση να πάρουμε…
Δε θέλω βέβαια να σκεφτώ την περίπτωση του να μας επιβληθεί άνωθεν ένα τέτοιο όνομα….

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Ένα ποιημα παλιό για τις ...σημερινές μέρες

Ἡ ἀπόφαση

Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Ἔστω ἀπαντεῖστε μ᾿ ἕνα ναὶ ἢ μ᾿ ἕνα ὄχι.
Τὸ ἔχετε τὸ πρόβλημα σκεφτεῖ
Πιστεύω ἀσφαλῶς πὼς σᾶς βασάνισε
Τὰ πάντα βασανίζουν στὴ ζωὴ
Παιδιὰ γυναῖκες ἔντομα
Βλαβερὰ φυτὰ χαμένες ὦρες
Δύσκολα πάθη χαλασμένα δόντια
Μέτρια φίλμς. Κι αὐτὸ σᾶς βασάνισε ἀσφαλῶς.
Μιλᾶτε ὑπεύθυνα λοιπόν. Ἔστω μὲ ναὶ ἢ ὄχι.
Σὲ σᾶς ἀνήκει ἡ ἀπόφαση.
Δὲ σᾶς ζητοῦμε πιὰ νὰ πάψετε
Τὶς ἀσχολίες σας νὰ διακόψετε τὴ ζωή σας
Τὶς προσφιλεῖς ἐφημερίδες σας· τὶς συζητήσεις
Στὸ κουρεῖο· τὶς Κυριακές σας στὰ γήπεδα.
Μιὰ λέξη μόνο. Ἐμπρὸς λοιπόν:
Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Σκεφθεῖτε το καλά. Θὰ περιμένω.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Αφιερωμένο εξαιρετικά στα παιδιά της θεωρητικής





Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Σκόρπιες σκέψεις

Είναι οργισμένοι οι νέοι , είναι θυμωμένοι, αλλά πώς , πού διοχετεύεται η οργή , ο θυμός; Πώς η άρνηση, η αμφισβήτηση , η έκρηξη γίνονται δημιουργία, γεννούν το καινούριο, το διαφορετικό;
Συναισθηματισμοί, λόγια για την καταπίεση , την άδεια ζωή, το χρόνο που δεν έχουν, αλλά για μια ακόμη φορά επανάληψη του έργου. Όλο αυτό το ξέσπασμα, η έκρηξη καθώς είναι αυθόρμητη και ανοργάνωτη θα καταλήξει εκεί που κατέληξαν και οι προηγούμενες , στη λήθη.
Η Αριστερά αναλώνεται σε ενδοϊδεολογικές συγκρούσεις και προσπαθεί να "πιάσει" τα θραύσματα της έκρηξης, δεν μπορεί να είναι η ίδια οργανωτής , καθοδηγητής. Κάτι της ξεφεύγει , δυστυχώς! Και δεν εννοώ εκμετάλλευση του γεγονότος, αλλά οργάνωση, καθοδήγηση, στόχευση. Για άλλη μια φορά η κατάσταση της ξεφεύγει από τα χέρια , η πλειοψηφία των νέων δεν εμπιστεύεται, θεωρεί τους περισσότερους πουλημένους, συμβιβασμένους, ανίκανους και χωρίς φαντασία. Μετά την εκτόνωση τί; Θάρθουν τα Χριστούγεννα , η κατάσταση θα εκτονωθεί, ο κάθε κατεργάρης στον μπάγκο του. Τα παιδιά θα συνεχίσουν το σχολείο, το φροντιστήριο πάνω απ' όλα, αγώνας δρόμου για την ύλη, για τις εξετάσεις. Κι οι ενήλικες θα κάνουν αναλύσεις του φαινομένου μέχρι να ξανα συμβεί κάτι για να ξεσπάσει η συσσσωρευμένη οργή. Κι όλα καλά κι όλα ωραία!
Τα παιδιά θέλουν συζήτηση, θέλουν υγιή πρότυπα, θέλουν όραμα, θέλουν ιδανικά. Ποιος θα τους τα δώσει; Πόσοι και ποιοι είναι αυτοί που κάνουν τα λόγια πράξη, που δείχνουν έναν άλλο δρόμο, που εμπνέουν τους νέους, που είναι το Παράδειγμα, που είναι οι Ανθρωποι;
Στην εποχή μας ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά, αν θέλουμε οι αγώνες των νέων να φέρουν αποτέλεσμα ας αλλάξουμε πρώτα εμείς πορεία πλεύσης και ας ακούσουμε επιτελους τα παιδιά μας!

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

Χρήση κινητών και βιντεοσκοπήσεις στο σχολείο

Είναι γνωστό ότι απαγορεύονται η χρήση των κινητών στο χώρο του σχολείου και πολύ περισσότερο οι βιντεοσκοπήσεις και οι αναρτήσεις στο διαδίκτυο υλικού που έχουν σχέση με μαθητές ή καθηγητές. Αυτό νομίζω ότι δεν έχει γίνει κατανοητό από τους μαθητές και ίσως και κάποιους καθηγητές.
Η χρήση του κινητού στο σχολείο ειδικά από τους μαθητές έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Και βέβαια δεν μένουν στην απλή επικοινωνία αλλά προχωρούν σε βιντεοσκοπήσεις την ώρα του μαθήματος ή στα διαλείμματα και στη συνέχεια θεωρούν καλό να αναρτούν τα βίντεο στο διαδίκτυο με ή χωρίς σχόλια. Αυτό δεν είναι ένα φαινόμενο ελληνικό ούτε αφορά μόνο το σχολείο στο οποίο δουλεύω , είναι παγκόσμιο.
Με αφορμή τη βιντεοσκόπηση ενός καβγά μεταξύ μαθητών στο χώρο του σχολείου και την ανάρτηση του στο διαδίκτυο , αλλά και την τιμωρία των μαθητών με αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος προβληματίστηκα σχετικά με αυτό το θέμα, το οποίο θεωρώ πολύ σοβαρό.
Αρχικά θεωρώ ότι καλώς επιβλήθηκε αυτή η τιμωρία στους μαθητές διότι κάποτε οι μαθητές θα πρέπει να καταλάβουν ότι υπάρχουν κανόνες , όρια και ζητήματα δεοντολογίας στο σχολείο τα οποία καλό είναι να γίνονται σεβαστά από όλους, αλλά πολύ περισσότερο με ενοχλεί η πράξη αυτή καθεαυτή.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Δύο μαθητές τσακώνονται και καταλήγουν σε συμπλοκή . Οι υπόλοιποι μαθητές δεν ενδιαφέρονται καν να τους χωρίσουν. Μάλιστα ένας μαθητής βγάζει το κινητό του και βιντεοσκοπεί. Στην συνέχεια το ανεβάζει στο διαδίκτυο ,αλλά και το στέλνει σε άλλο μαθητή ο οποίος το επεξεργάζεται , βάζει λεζάντες και το ανεβάζει και αυτός. Όταν αυτό έγινε γνωστό οι μαθητές ισχυρίστηκαν ότι το έκαναν για πλάκα. Και γενικώς η αντίδραση των περισσοτέρων μαθητών , οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν με αποχή από τα μαθήματα είναι η ίδια και ότι σε τελευταία ανάλυση δεν έγινε και τίποτε.
Εμένα λοιπόν αυτή η νοοτροπία και αντίληψη με ενοχλεί, διότι θεωρούν πολύ φυσιολογικό να καταγράφουν κάποιον ή κάποιους και στην συνέχεια να δημοσιοποιούν αυτό το υλικό και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Δεν μπορούν δηλαδή να καταλάβουν πόσο μπορεί να εξεφτελίζεται η προσωπικότητα καποιου ανθρώπου όταν συμβαίνει αυτό. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι θίγεται η αξιοπρέπεια του , ότι γίνεται βορά στις διαθέσεις και στα σχόλια οποιουδήποτε θεατή αυτού του βίντεο. Επιπλέον όμως καταστρατηγούν στοιχειώδη δικαιώματα προστασίας της ιδιωτικής ζωής, εθίζονται στην παρακολούθηση και καταγραφή ιδιαίτερων στιγμών αλλά και προσώπων , το θεωρούν φυσιολογικό, δημιουργούν άλλοθι σε όλους εκείνους που θέλουν να υιοθετήσουν πολιτικες big brother, να βάλουν μια κάμερα στη ζωή μας αλλά και θεατές. Θα μου πείτε όλα αυτά είχαν στο μυαλό τους οι μαθητές; Ασφαλώς και όχι ! Αλλά κάποιος επιτέλους πρέπει να τους ταρακουνίσει , να τους υποψιάσει και ας τους φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά. Κάποτε ανήκαν στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας , σήμερα έχουν γίνει πραγματικότητα. Το μερίδιο της συνενοχής είναι τεράστιο και το σχολείο καλό είναι κάποτε να αναλάβει τις ευθύνες του και να αναρωτηθεί για το τι πολίτες, τι ανθρώπους θέλει να διαμορφώσει, ελεύθερες προσωπικότητες ή υποτακτικούς του συστήματος και μελλοντικούς "χαφιέδες". Διότι όταν ένα έφηβος δεν μπορεί να διαχειριστεί τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που του έχουν δοθεί , τότε υπάρχει πρόβλημα.
Επίσης εκείνο που με προβληματίζει ακόμη περισσότερο είναι ότι οι μαθητές πιστεύουν ότι ούτε λίγο ούτε πολύ οι καθηγητές πρέπει να παίζουν το ρόλο του χωροφύλακα στο σχολείο , να τιμωρούν, να ελέγχουν τους μαθητές για να μη χρησιμοποιούν τα κινητά τους. Μια ζωή δηλαδή ο βούρδουλα ς και ο αστυνόμος πάνω από το κεφάλι και πολύ περισσότερο ο φόβος, μόνο έτσι νομίζουν ότι θα υπάρξει λύση . Αλλοίμονο! Μετά από τόσους αγώνες να ξεπουλιούνται τα πάντα , να μην γίνεται κατανοητό ότι οι σχέσεις όλων των ειδών καλό είναι να στηρίζονται στη γνώση , στη συνειδητοποίηση και στο σεβασμό. Και το σχολείο τι έχει πετύχει τελικά όλα αυτά τα χρόνια;
Το μέλλον θα δείξει αν τελικά κάποιος θα εξακολουθεί να μας κυνηγά!

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Νέα Ελληνικά στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο κόσμο





Αναρτώ μια σημαντική ιστοσελίδα με πληροφορίες για τις Νεολληνικές σπουδές στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο κόσμο εκτός Ελλάδος. Η ιστοσελίδα, δημιουργία της έδρας Ν. Ελληνικών Κ.Π. Καβάφη στο Τμήμα Κλασικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Μίσιγκαν, στο Ανν Αρμπορ των ΗΠΑ. Περιέχει επίσης μοναδικές πληροφορίες και πηγές (καθώς και ένα ηλεκτρονικό φόρουμ) για την ποίηση του Κωνσταντίνου Καβάφη.
Για να τα δείτε όλα αυτά πηγαίνετε εδώ και μετά στο window to Greek culture. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες είναι οι ιστοσελιδες για τον Καβάφη καθώς και άρθρα για την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Δυστυχώς τα πάντα είναι στα Αγγλικά, αλλά αρκετά απο τα άρθρα μπορούν να βρεθούν μόνο ηλεκτρονικά σ' αυτόν τον ιστόχωρο. Ελπίζω ότι οι σελίδες θα είναι χρήσιμες για συναδέλφους και μαθητές.

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

Επιμόρφωση β΄επίπεδο και πραγματικότητα

Με αφορμή τις εξετάσεις πιστοποίησης για το β΄επίπεδο επιμόρφωσης εξέφρασα την άποψη ότι δεν θα δώσω εξετάσεις όχι μόνο γιατί δεν έχω διαβάσει αλλά γιατί αισθάνομαι βαθειά απογοήτευση για την κατάσταση που επικρατεί στη σχολική πραγματικότητα.
Είναι γεγονός ότι δήλωσα συμμετοχή και παρακολούθησα τα μαθήματα μολονότι είχα πολλές επιφυλάξεις για τη δυνατότητα πραγματοποίησης του ελάχιστου απ' όσα έμαθα, διότι στεκόμουν στο θέμα της υποδομής των σχολείων. Πού άραγε μπορούν να εφαρμοσθούν όλα αυτά;. Σε σχολεία που διαθέτουν ένα μόνο εργαστήριο πληροφορικής και που δεν είναι ποτέ διαθέσιμο; Σε αίθουσες με ανύπαρκτη υποδομή;, Στην έλλειψη υπολογιστών ; στην ανυπαρξία σύνδεσης με το διαδίκτυο; Ή μήπως η εφαρμογή θα πρέπει να στηριχτεί στον πατριωτισμό των εκπαιδευτικών που κάθε φορά πρέπει να κουβαλούν έναν φορητό υπολογιστή στο σχολείο και να προσπαθούν να δουλέψουν μόνο με λογισμικά και όχι με το διαδίκτυο για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει σύνδεση στην τάξη άρα αναγκαστικά θα καταλήξουν στο εργαστήριο που όπως προανέφερα δεν είναι διαθέσιμο; Επομένως τι νόημα έχει η πιστοποίηση ;
Στην Ελλάδα πάντα ξεκινάμε ανάποδα . Το σωστό είναι να διατεθούν χρήματα να εξοπλιστούν τα σχολεία, οι αίθουσες και μετά να επιμορφωθούν οι εκπαιδευτικοί και να κληθούν να πιστοποιήσουν τις γνώσεις που πρόκειται πραγματικά να εφαρμόσουν. Τώρα όλα γίνονται για να γίνονται . Και βέβαια δεν νομίζω ότι το πρόβλημα θα λυθεί αν ο κάθε εκπαιδευτικός μεταφέρει τον υπολογιστή του στο σχολείο και προσπαθεί να εφαρμόσει κάτι απ' όσα έμαθε και πιστοποιήθηκε ότι γνωρίζει .
Λυπάμαι αλλά δεν είμαι διατεθειμένη να δώσω άφεση σε κανέναν υπέυθυνο και πολύ περισσότερο στο Υπουργείο Παιδείας που ενδεχομένως θεωρεί ότι έκανε το καθήκον με το να οργανώνει σεμινάρια επιμόρφωσης και εξετάσεις πιστοποίησης και μετά τίποτα.
Αυτή νομίζω ότι είναι η κατάσταση στα περισσότερα τουλάχιστον δημόσια σχολεία και αν δεν είναι έτσι μακάρι να διαψευστώ.

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Μικρές μικρές εφαρμογές, δίχως πολλές απαιτήσεις ...

Σοφία, επειδή από το σχόλιό σου αισθάνθηκα βαθιά απογοήτευση, σου προτείνω να δοκιμάσεις μια μικρή παραλλαγή του βιβλιομπλογκοπαίχνιδου με τους μαθητές σου. Απαιτεί ελάχιστο χρόνο, δεν έχει σχέση με το μάθημα, μπορεί να σας χαλαρώσει λίγο και να βγει κάτι ενδιαφέρον τελικά.

Το παιγνίδι καθαυτό παίζεται ως εξής:
1. Πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή.
2. Το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που να έχει τουλάχιστον 123 σελίδες).
3. Βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση.
4. Αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις, δηλαδή την έκτη, έβδομη και όγδοη πρόταση και
5. Βρίσκουμε άλλους πέντε να τους πασάρουμε το παιχνίδι

Εσύ μπορείς να το προτείνεις στους μαθητές σου ζητώντας από έναν να γράψει τις αντίστοιχες φράσεις από όλα τα διδακτικά τους εγχειρίδια και από τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο με 5 βιβλία -της αρεσκείας τους- ο καθένας και να αναρτήσετε όλα τα δεδομένα σε ένα μπλογκ - απλό είναι ξέρεις πως να το κάνεις στο blogspot η ίδια- ή να προσπαθήσετε να δημιουργήσετε με αυτά ένα κείμενο που να βγάζει κάποιο νόημα.

Μπορείτε επιπλέον να πάρετε το κείμενο που προκύπτει από τα διδακτικά βιβλία όπως κι αυτό που προκύπτει από τα άλλα βιβλία που διαβάζουν οι μαθητές και να τα περάσετε στον ιστότοπο Wordle, ο οποίος αναδεικνύει τις λέξεις/έννοιες που απαντούν περισσότερες φορές και να συζητήσετε για τα αποτελέσματα που προκύπτουν.

Να για παράδειγμα το αποτέλεσμα που δίνει το κείμενο της δικής μου ανάρτησης


Εγώ έκανα το πείραμα με το wordle στα κείμενα της λογοτεχνίας, παρόλο που στα ελληνικά χάνονται τα πραγματικά ποσοστά εμφάνισης μιας λέξης λόγω του κλιτικού συστήματος, και στο κείμενο από τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, στην Γ' γυμνασίου, βγήκαν πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Θα μπορούσες να το δοκιμάσεις εναλλακτικά και με ένα από τα κείμενα που κάνεις στο μάθημα της γλώσσας, εάν το έχεις και σε ηλεκτρονική μορφή.



Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

Εθνική Αντίσταση

Ένα απόσπασμα από την εκπομπή του Στέλιου Κούλογλου"Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα"




Η Ελλάδα στον πόλεμο

Υλικό για την σχολική γιορτή της 28ης Οκτωβρίου

Έτοιμη παρουσίαση για την γιορτή στο σχολείο. Διαβάστε τις οδηγίες, ευχαριστείστε τους δημιουργούς και παρουσιάστε όπως είναι ή με δικές σας τροποποιήσεις

http://users.att.sch.gr/zskafid/28/28octobriu/kimena28a.htm

Αντιπολεμικό

Ποιήματα που μας διάβασε ένα βράδυ ο λοχίας Οtto V…

Σε δύο λεφτά θ’ ακουστεί το παράγγελμα «Εμπρός»
Δεν πρέπει να σκεφτεί κανένας τίποτ’ άλλο
Εμπρός η σημαία μας κι εμείς εφ’ όπλου λόγχη από πίσω
Απόψε θα χτυπήσεις και θα χτυπηθείς
Θα τραβήξεις μπροστά τραγουδώντας ρυθμικά εμβατήρια
Θα τραβήξεις μπροστά που μαντεύονται χιλιάδες ανήσυχα μάτια
Εκεί που χιλιάδες χέρια σφίγγονται γύρω από μι’ άλλη σημαία
Έτοιμα να χτυπήσουνε και να χτυπηθούν.

Σ’ ένα λεφτό πρέπει να μας δώσουν το σύνθημα
Μια λεξούλα μικρή μες στη νύχτα, που σε λίγο εξαίσια θα λάμψει.

(Κι εγώ που ’χω μια ψυχή παιδική και δειλή
Που δε θέλει τίποτα άλλο να ξέρει απ’ την αγάπη
Κι εγώ πολεμώ τόσα χρόνια χωρίς, Θε μου, να μάθω γιατί
Και δε βλέπω μπροστά τόσα χρόνια παρά μόνο το δίδυμο αδερφό μου.)

Μανόλης Αναγνωστάκης (Εποχές, 1945)

28η Οκτωβρίου 1940


Δεν μου αρέσει το εμβατήριο αλλά το βιντεάκι έχει αρχειακό υλικό





Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

Η κρίση της σταφιδας και η μετανάστευση

Αρχειακό υλικό για την Ιστορία Θεωρητικής Κατεύθυνσης για να ξεκολλήσουμε λίγο από την παπαγαλία



Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008





Κ. Ουράνης

Θα πεθάνω ένα πένθιμο


Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μεσ' στην κρύα μου κάμαρα, όπως έζησα μόνος'
στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν' ακούω
και τον κούφιο τον θόρυβο που ανεβάζει ο δρόμος

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ'επιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,
θα με βρουν στο κρεββάτι μου. θε ναρθεί ο αστυνόμος
θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

Απ' τους φίλους που παίζαμε πότε-πότε χαρτιά
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: "-Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Εχει μέρες που χάθηκε!..."
Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας: "-Μ' αυτός έχει πεθάνει".

Μια στιγμή θα κιτάξουνε ο καθένας τον άλλον,
θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι,
θε να που: Τ' ειν' ο άνθρωπος!... Χτες ακόμα ζούσε!"
Και βουβά το παιγνίδι τους θ' αρχινήσουνε πάλι.

Κάποιος θάναι συνάδελφος στα "ψιλά" που θα γράψει
πως "προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένη,
νέος γνωστός εις τους κύκλους μας, πούχε κάποτ' εκδώσει
συλλογήν με ποιήματα πολλά υποσχομένην".

Κι αυτός θάναι ο στερνός της ζωής μου επιτάφιος.
Θα με κλάψουνε βέβαια μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσιους παπάδες
όπου θάναι όλοι οι φίλοι μου κι ίσως-ίσως οι οχτροί μου.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη στο πολύβοο Παρίσι,
και μια Κίττυ θαρώντας πως την ξέχασα γι' άλλην
θα μου γράψει ένα γράμμα -και νεκρό θα με βρίσει.

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

Κι άλλη βροχή ... Σεπτέμβριος γαρ



Η βροχή

ΕΛΕΝΗ (Οδ. Ελύτης)
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Κατά που θ' απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά που θ' αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρινές γραμμέςναυάγησαν στα σύννεφα
Τώρα που κλείσανε τα βλέφαρά σου απάνω στα τοπία μας
Κι είμαστε - σαν να πέρασε μέσα μας η ομίχλη -Μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι απ' τις νεκρές εικόνες σου.
Με το μέτωπο στο τζάμι αγρυπνούμε την καινούρια οδύνη
Δεν είναι ο θάνατος που θα μας ρίξει κάτω μια που Εσύ υπάρχεις
Μια που υπάρχει άλλου ένας άνεμος για να σε ζήσει ολάκερη
Να σε ντύσει από κοντά όπως σε ντύνει από μακριά η ελπίδα μας
Μια που υπάρχει αλλούΚαταπράσινη πεδιάδα πέρ' από το γέλιο σου ως τον ήλιοΛέγοντάς του εμπιστευτικά πως θα ξανασυναντηθούμε πάλι
Όχι δεν είναι ο θάνατος που θ' αντιμετωπίσουμεΠαρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχήςΈνα θολό συναίσθημαΗ μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μες στις ψυχές μας που όσο παν
κι απομακρύνονται.....

ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
Εν μέσω λογισμών και παραλογισμώνάρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ' αυτόν τον πάντα νικημένο ήχοσι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση μού' μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουνκαι μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,βραδύγλωσση βροχή,σαν πρόθεση ναυαγισμένη κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφήκαι σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχήμ' αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,σαν όλα τ' άλλα νά' ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.
Κική Δημουλά

Τι κόσμο θέλουμε για τα παιδιά μας;

Αναδημοσιεύω το πολύ ωραίο κείμενο του παλιού μου φίλου και συμφοιτητή Σωκράτη Κουγέα, ο οποίος τώρα είναι Γυμνασιάρχης στο Κολλέγιο Αθηνών .
Το κείμενο δημοσιεύεται στο τεύχος 61 του περιοδικού που εκδίδει ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων του Κολλεγίου.
Το κείμενο απευθύνεται στους γονείς . Μήπως ήρθε η ώρα οι γονείς να σκεφτούν διαφορετικά και να αναθεωρήσουν τι είναι καλό και τι χρήσιμο για το παιδί τους;

"Όμορφη ζωή χωρίς ιδιαίτερα !"
του Σωκράτη Κουγέα, Γυμνασιάρχη του Κ.Α.
Eχετε σκεφτεί τι θα σήμαινε για το παιδί σας να μην “κάνει ιδιαίτερα”; Έχετε σκεφτεί ότι κάθε ώρα ιδιαίτερου μετά από το οκτάωρο σχολικό πρόγραμμα, σημαίνει κλοπή μιας ώρας από τον ελεύθερο χρόνο του; Έχετε συνειδητοποιήσει τι αξία έχει για το παιδί σας αυτός ο ελεύθερος χρόνος; Kαι το κυριότερο, γνωρίζετε τι σημαίνει η “κατ’ οίκον στήριξη” για τη ζωή του παιδιού σας; Επιστροφή στο σπίτι χωρίς την αναμονή του ιδιαίτερου θα σήμαινε απαλλαγή από το άγχος του να “τσιμπήσει” κάτι στα γρήγορα προκειμένου να σταματήσει την πείνα του, να ετοιμάσει το δωμάτιο για να υποδεχτεί το δάσκαλο και το κυριότερο να μην νιώθει το άγχος που συνήθως υφίσταται, ότι ο δάσκαλος αυτός θα το ελέγξει σχετικά με το τι άκουσε στο συγκεκριμένο μάθημα στο σχολείο. Η ερώτηση «πες μου, τι σας είπε και τι σας ζήτησε;», αποτελεί μιαν επί πλέον εξέταση δίπλα στις οκτώ που έχει υποστεί στο σχολείο κατά τη διάρκεια της ημέρας. Με ποιά ηρεμία θα μπορούσε οποιοδήποτε άτομο, οποιασδήποτε ηλικίας να αντέξει την αγωνία των αλλεπάλληλων ελέγχων και το άγχος από τις 7:10 π.μ. που τρέχει να προλάβει το σχολικό, ως τις 17:00, το νωρίτερο, που θα δεχτεί τον καθηγητή των ιδιαιτέρων. …Και ο διδάσκων εισέρχεται εις το δωμάτιο! Εκεί που, μετά το εννιάωρο συνεχές κυνηγητό, κάθε φυσιολογικό άτομο χαλαρώνει, ο μικρός μας μαθητής υφίσταται «συνέπειες» που δεν είναι άλλες από τη για μια ώρα ακόμα ακρόαση κάποιου διδάσκοντα, ενώ το ζητούμενό του είναι πώς θα ξεμπερδέψει το γρηγορότερο δυνατόν, γιατί τον περιμένουν και τα υπόλοιπα μαθήματα. -Λοιπόν, τι έχουμε για αύριο;-Περιμένετε να δω… Ψάχνει στην τσάντα νευρικά, ανοίγει το συρτάρι, ξεφυλλίζει το βιβλίο, και στη συνέχεια το πρόχειρο.-Α! Να, εδώ έχω σημειώσει…Ακολουθεί η ανάγνωση της εκφώνησης.-Κατάλαβες το κεφάλαιο; (Αν το είχε καταλάβει, σίγουρα δεν θα χρειαζόταν στήριξη στο σπίτι, πάντως γίνεται προσπάθεια να σωθούν τα προσχήματα).-Ναι, κάτι κατάλαβα…- Για πές μου λοιπόν τι θα απαντούσες;-Εεε…νομίζω πως …..-Πρόσεχε καλά τι σου ζητάει!Ο μαθητής επαναλαμβάνει την εκφώνηση. Κι ο δάσκαλος:-Λοιπόν;-Ε, λοιπόν,… Η δεύτερη προσπάθεια φέρνει κάπως καλύτερα αποτελέσματα. Μέχρι εδώ ο μαθητής μας λειτούργησε μόνος του και αν δεν υπήρχε παρέμβαση από τον καθηγητή, τότε το μάθημα δεν θα προσέφερε τίποτα. Από το σημείο λοιπόν αυτό αρχίζει η «στήριξη». Ο χρόνος έχει κυλήσει για να φτάσουμε στο συγκεκριμένο σημείο. Έχει περάσει μισή ώρα και ο χρόνος που υπολείπεται τελικά, αφιερώνεται καθ’ ολοκληρίαν στον εμπλουτισμό και τη σύνταξη της απάντησης που έχει ανατεθεί ως εργασία σπιτιού, κατά τρόπο ώστε, ο μαθητής μας την επόμενη ημέρα να παρουσιάσει την εργασία του διεκδικώντας τον υψηλότερο δυνατό βαθμό και έτσι να ξεπεράσει τις δυσκολίες! Ποιές δυσκολίες; Τις βαθμολογικές. Έτσι, λοιπόν, το τέλος του μαθήματος, που στην καλύτερη περίπτωση είναι μονόωρο και δεν ακολουθείται από άλλο, έρχεται στις 18:00 και ευτυχώς, το παιδί μαζί με τον καλό του δάσκαλο έχουν ετοιμάσει την εργασία της επόμενης ημέρας, μέσα από μια -πρέπει να το παραδεχτούμε- επίπονη διαδικασία. Ο μαθητής μας μόλις κλείσει η πόρτα και αποχωρήσει ο δάσκαλος, κοιτάει το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας… Κοντοστέκεται: δικαιούται ή δε δικαιούται μισής ώρας ξεκούραση; Και βεβαίως, δίνει άδεια στον εαυτό του -ποιός αλήθεια θα του την αρνιόταν; Αυτή, άλλωστε, είναι η πρώτη πραγματική στιγμή χαλάρωσης μέσα στη μέρα. Η ώρα έχει προχωρήσει και το ηλεκτρονικό ρολόι στο αριστερό άκρο του υπολογιστή σημειώνει 18:30. Αν όλα πάνε καλά κι αν ο μαθητής που χρειάζεται «στήριξη» στο σπίτι -όσο κι αν ακούγεται αντιφατικό- είναι επιμελής και οργανωμένος, θα χρειαστεί να δαπανήσει άλλες δύο ώρες για να ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις του για την επόμενη μέρα, με δεδομένο ότι, κατά μέσο όρο, κάθε μέρα στο πρόγραμμά τους οι μαθητές μας έχουν έξι μαθήματα που χρειάζονται προετοιμασία και η προετοιμασία κάθε μαθήματος, επίσης απαιτεί, κατά μέσο όρο 20’. Οκτώμιση ή και 21:00 η ώρα το βράδυ. Εδώ αρχίζει η προσωπική ώρα τού μαθητή μας, σε μια φάση της ζωής του που η κοινωνικοποίηση είναι ό,τι πιο σημαντικό… Αρχίζει τα τηλεφωνήματα με τους φίλους. Οι γονείς γκρινιάζουν για να κλείσει το τηλέφωνο, γιατί το μπάνιο και το βραδινό του περιμένουν. Η… οθόνη χαλαρώνει από την ένταση της ημέρας… Κι έχει τέτοια κούραση! Στις 22:00 πρέπει να αρχίσει να ετοιμάζεται για ύπνο αφού φτιάξει την τσάντα του, ώστε να μπορέσει την επομένη να ξυπνήσει στις 6:45 προκειμένου να είναι έγκαιρα στη στάση. Ας είναι καλά το σχολείο… κι έχει να πει τόσα στο μάθημα των Αρχαίων ή των Μαθηματικών στο… φίλο του. Αν δεν προσέχει, δεν πειράζει. Υπάρχει ο καλός δάσκαλος που τον “στηρίζει” στο σπίτι ώστε να μη φέρει στο τρίμηνο βαθμό που θα εξοργίσει τους γονείς… Η «στήριξη» στο σπίτι δίνεται για να αποφευχθεί ο κακός βαθμός, γιατί, δυστυχώς, αυτό είναι που μας νοιάζει. Γιατί αυτό είναι που μας απενοχοποιεί απέναντι στον εαυτό μας. Είναι σαν να γυρνάμε τη ζυγαριά μας ώστε να μην δείχνει τα κιλά, είναι σαν να κρύβουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί, είναι στην πραγματικότητα μια υποκρισία που ελπίζουμε ότι θα διασώσει την ηρεμία του καλοκαιριού μας. Ποιές οι απώλειες; Ο μισός προσωπικός χρόνος του παιδιού μας και η ακύρωση της διαδικασίας του σχολείου, αφού τελικά στο χρόνο του μαθήματος λέγονται τα «σπουδαιότερα» νέα της ημέρας, ενώ τα πεντάλεπτα διαλείμματα είναι ο χρόνος για να καλυφθούν τα κενά στην προετοιμασία για το μάθημα της επόμενης ώρας, τα δε εικοσάλεπτα και σαραντάλεπτα για μπάλα… Κι ο καθηγητής του σχολείου καταντά σιγά σιγά στη συνείδηση του μαθητή, αλλά και τη δική μας, «βαθμομηχανή» που όταν δεν δώσει το επιθυμητό αποτέλεσμα, λειτουργεί ως αντίπαλος του άξονα γονιού-μαθητή-«καθηγητή στήριξης» και στον οποίο πρέπει να αποδείξουμε ότι δεν έδωσε τη δέουσα προσοχή, ότι κάτι δε μέτρησε καλά, ακόμα και ότι έκανε λάθος. Ο μαθητής απ’ την πλευρά του, ακούσια συνεργός, υποβαθμίζει το μυαλό του και τις ικανότητες του σε σύστημα παραγωγής πληθωριστικών βαθμών. Οι γονείς που θέλουμε τα παιδιά μας να ασκήσουν την αντιληπτική τους ικανότητα, που θέλουμε τα παιδιά μας να γίνουν πολίτες με ανεπτυγμένη κρίση, έτοιμα να διαχειριστούν και να παράξουν γνώση, πολίτες με κοινωνικές δεξιότητες, τα καταδικάζουμε να απορρίπτουν ή, στην καλύτερη περίπτωση, να αδιαφορούν για τη βασική διαδικασία που καλλιεργεί τέτοιου είδους δεξιότητες, που δεν είναι άλλη από το σχολείο.Επίσης, κατά μία άλλη εκδοχή, εύκολα κατατάσσουμε τα παιδιά μας σε καλούς και κακούς μαθητές και εξ ίσου εύκολα δεχόμαστε ότι τα παιδιά μας δεν έχουν κατακτήσει μέθοδο παρακολούθησης, μέθοδο αφομοίωσης και μελέτης, στην περίπτωση που δεν αποδώσουν στο σχολείο σύμφωνα με τις προσδοκίες μας. Αυτό σημαίνει ότι δεν δεχόμαστε την ιδιαίτερη προσωπικότητα του παιδιού μας κι αν το προεκτείνουμε, ακυρώνουμε την προσωπικότητά του, καθώς δεν τη θεωρούμε ικανή να διαχειριστεί καταστάσεις, να δοκιμάσει και τελικά να καταλήξει σε εκείνο που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του. Γιατί, κατά κανόνα, ένα παιδί που δεν αποδίδει στις απαιτήσεις του σχολείου, σημαίνει ότι δεν εμπλέκεται στα όσα συμβαίνουν στην τάξη. Δεν καταβάλλει προσπάθεια να παρακολουθήσει, να σημειώσει, να συνειδητοποιήσει τί δεν κατανόησε, να συμμετάσχει σε συζήτηση, να προβληματιστεί. Κι όταν επιστρέψει στο σπίτι έρχεται αντιμέτωπο με κείμενα, ερωτήματα, προβλήματα που ζητούν ανάλυση ή απάντηση, ενώ εμείς, με τη σειρά μας, καλούμαστε να βρούμε την απάντηση πώς θα παρέμβουμε διορθωτικά στη «μαθητική συμπεριφορά» του. Και τότε η εύκολη λύση είναι τα ιδιαίτερα, πείθοντας τον εαυτό μας ότι υπάρχουν «κενά» στις γνώσεις του παιδιού μας και πως η ατομική διδασκαλία, όπως την περιγράψαμε πιο πάνω, θα τα καλύψει. Έναν κόσμο χωρίς ιδιαίτερα. Αυτόν είναι που θα έπρεπε, πιο σωστά, να επιλέξουμε. Έναν κόσμο εμπιστοσύνης και σεβασμού προς τα παιδιά μας, έναν κόσμο που θα τους παρέχει το στοιχειώδες δικαίωμα να αφιερώσουν τρεις ώρες της ημέρας στον εαυτό τους, στα ενδιαφέροντά τους, να μπορέσουν να παίξουν, να μιλήσουν με τους φίλους τους και με εμάς τους γονείς, να διαβάσουν λογοτεχνία, να ξεκουραστούν... Να μεγαλώσουν.

Σάββατο 16 Αυγούστου 2008

"Δωμάτιο για διάβασμα"

Στην εφημερίδα "Ο Κόσμος του Επενδυτή" ( 14/8-17/8 2008) διάβασα ένα άρθρο της Αθηνάς Κουφοπάνου με τίτλο "Όσο υπάρχουν άνθρωποι", που αναφέρεται στην ανθρωπιστική δράση ενός πρώην κορυφαίου στελέχους της Microsoft, του Τζον Γουντ. Αυτός ο άνθρωπος , μολονότι πολύ πλούσιος και πολύ καλά αποκαταστημένος επαγγελματικά , αποφάσισε να αλλάξει τη ζωή του μετά από ένα ταξίδι για διακοπές στο Νεπάλ τον Απρίλιο του 1998. Αυτό συνέβη όταν πληροφορήθηκε ότι το ποσοστό αναλφαβητισμού στη χώρα έφθανε το 70%. Επίσης διαπίστωσε ότι τα βιβλία ήταν ανύπαρκτα. Το γεγονός τον ταρακούνησε και προσπάθησε να δραστηριοποιηθεί άμεσα συγκεντρώνοντας βιβλία μέ διάφορες ενέργειες που έκανε. Το αποτέλεσμα του ενδιαφέροντος του ήταν να παραιτηθεί από την Microsoft και να ιδρύσει το " Room to Read", μια φιλανθρωπική οργάνωση που θα προμήθευε βιβλία στα παιδιά του Τρίτου Κόσμου.
Αντιγράφω από την εφημερίδα : " Το Δωμάτιο για Διάβασμα" (http://www.roomtoread.org/) σήμερα έχει κτίσει και εξοπλίσει περισσότερες από 5.100 βιβλιοθήκες στην Ασία και την Αφρική, έχει προσφέρει 4 εκατομμύρια βιβλία σε παιδιά που δεν είχαν ποτέ πρόσβαση στη μόρφωση, έχει εκδώσει πάνω από 200 βιβλία στις τοπικές γλώσσες και χρηματοδοτεί 4.000 υποτροφίες, που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα είχαν μπει ποτέ σε σχολική αίθουσα."
Αν θα επισκεφτείτε την ιστοσελίδα θα διαβάσετε το μότο της οργάνωσης" World Change Starts with Educated Children" (H παγκόσμια αλλαγή ξεκινά με τη μόρφωση των παιδιών). Αυτό νομίζω ότι είναι ένας στόχος για όλο τον κόσμο και όχι μόνο για τον Τρίτο.

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

Δημιουργώντας με τις...ταινίες

Και ο θεός έπλασε τη γυναίκα...αυτή πήρε το εξπρές του μεσονυχτίου και κατευθύνθηκε ανατολικά της Εδέμ. Ήταν μια γη ποτισμένη με ιδρώτα. Εκεί συνάντησε το βιολιστή της στέγης. Ανέβηκε αγγίζοντας το κενό και του είπε: 'Ώ αδελφέ , πού είσαι;" Αυτός είπε:" Ήμουν στο δρόμο με τις λεύκες, συνάντησα τον πιανίστα και μου διηγήθηκε πως πέρασε επτά χρόνια στο Θιβέτ." Στη διπλανή λεύκα καθόταν ο Τζακ ο αντεροβγάλτης περιμένοντας τον σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι...Βαρέθηκε και άρχισε να κυνηγάει τη Λόλα..." Τρέξε Λόλα τρέξε" φωνάζαμε. Αυτή έφτασε στα όρια αντοχής της και κατευθύνθηκε προς το εργαστήρι του Δόκτωρος Καλιγκάρι. Αυτός όμως μιλούσε με το Δόκτορα Ζιβάγκο για τον Άγγλο ασθενή και η Λόλα για να σωθεί έτρεξε στον Τιτανικό. " Για ποιον κτυπά η καμπάνα , Καλιγκάρι;" "Δεν ξέρω...". Έπεσε η σιωπή των αμνών. Μια λάμψη φάνηκε στον ουρανό. Είχε ξεκινήσει ο πόλεμος των άστρων. Η Λόλα 28 ημέρες μετά έγινε επίλεκτη και μαζί με τον Φόρεστ Γκάμπ γύρισαν τον γαλαξία με ωτοστόπ. Την είδαν ...λούφα και παραλλαγή...
Εγώ, μετά την επόμενη μέρα, πήδηξα σε μια χελώνα , γιατί και οι χελώνες μπορούν να πετάξουν , έκανα το μετέωρο βήμα του πελαργού και ανέβηκα στη στέγη για να σωθώ από τον πόλεμο των δύο κόσμων. Με ακολούθησε ο Ε.Τ και μου έδωσε το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλλι. Έτσι εγώ χαμένη στη μετάφραση , βλέποντας πορφυρά ποτάμια να περνούν από κάτω έκανα πρόβα ορχήστρας. Κακή εκπαίδευση με τρελούς πιλότους F 16 να πετούν πάνω από το κεφάλι σου και έναν εξωγήινο απέναντι σου...Παρ' όλα αυτά έγινα σολίστας.
Ολομόναχη σκέφτηκα και κατευθύνθηκα στην Παναγία των Παρισίων όπου προσευχήθηκα στο όνομα του Πατρός. Στην πόλη του Θεού ζούμε κλεμμένες ζωές. Οι ζωές των άλλων είναι ο υποκινητής μας...Ένας επίμονος κηπουρός , πολύ σκληρός για να πεθάνει κοιτούσε τον Τζακ και το τεράστιο ροδάκινο που έγινε φυγάς και έτρεχε προς την Πόλη των αγγέλων.....(συνεχίζεται)
Το κείμενο δημιούργησε η σινεφίλ Μαρία και μου το παραχώρησε ευγενικά

Για να ψάξετε πληροφορίες στα ελληνικά ιστολόγια

Αναζήτηση στα ελληνικά blogs.

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2008

Και λίγο παλιομοδίτικο καλοκαίρι μέσα από ποίηση

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΣ

Τα σταφύλια


Ο παππούς μου καθόταν στη μέση του χωριού.
Είμασταν όλοι γύρω του
παιδιά των γιων των ανηψιών και των γειτόνων
μες στην τελευταία ακτίνα του βλέμματος
που ολοένα βασίλευε την κόψη του
ξεραμένη πίσω από τους καταρράκτες.

Η μαύρη μάλλινη φορεσιά του.
Μπροστά του απλωνόταν ό,τι δεν θα μπορούσε τώρα
πια να δει, ό,τι ίσως είχε κάποτε δει
όσα είχαν περάσει.
Πίσω του βρίσκονταν όσα δεν θα 'βλεπε
ό,τι δεν θα μπορούσε ποτέ να δει
το τέλος του καλοκαιριού που απομακρυνόταν
μες στο μέλλον.

Μας άγγιζε αν άπλωνε το μπαστούνι του
αν σηκωνόταν απ' την παλιά ξύλινη καρέκλα
ορθός μες στο σώμα του ήλιου.
Σε λίγο θα 'γερνε η δροσιά.
Καθόμασταν κουρασμένοι στο χώμα
η κάθε μια του μυρουδιά τσιμπημένη
από αεικίνητες κότες.

Του 'φεραν σταφύλια να δροσιστεί.
Σ' ένα τοσοδά πιατάκι
πιο μικρό απ' το άλφα του Αυγούστου
ένα μικρούτσικο τσαμπί ρόγες.
Ισως να το 'νιωσε απ' το θρόισμα των ματιών μας
που άγγιζαν λαχταριστά τα λίγα σταφύλια.
Τα 'κοψε ήσυχα ένα ένα και μας τα μοίρασε
ακουμπώντας τα στις απλωμένες παλάμες

Γρήγορα θα περνούσαν οι μέρες του καλοκαιριού.
Πίσω μας τα φτυσμένα κουκούτσια των σταφυλιών
τσιμπολογούσαν οι σκοτεινές κότες της ηλικίας του.
Μπροστά μας οι παραλίες του μέλλοντος πλημμύριζαν
με τα σκληρά κύματα των τρυφερών μας βλεμμάτων.

Παρασκευή 30 Μαΐου 2008

Δευτέρα 19 Μαΐου 2008

Καλώς ήρθατε

Είναι η πρώτη μου ανάρτηση. Σας καλωσορίζω