Πώς γίνεται
οι άλλοι να ορίζουν λίγο λίγο τη μοίρα μας, να μας την επιβάλλουν
και μεις να το δεχόμαστε; πώς γίνεται μ' ελάχιστα νήματα
κάποιων δικών μας στιγμών να μας υφαίνουν
ολόκληρο το χρόνο μας, τραχύ και σκοτεινόν, ριγμένον
σα καλύπτρα απ' το κεφάλι ως τα πόδια μας, σκεπάζοντας
ολόκληρο το πρόσωπό μας και τα χέρια μας, όπου αποθέσανε
ένα άγνωστο μαχαίρι -ολότελα άγνωστο- και να φωτίζει
με τη σκληρή του λάμψη ένα τοπίο, όχι δικό μας
αυτό το γνωρίζω... όχι δικό μας!
Γιάννης Ρίτσος: Ορέστης (Κέδρος)
Αλλά και: «Δημοκρατία ἀνιεμένη τέλος ἥξει εἰς ὀλιγαρχίαν» . Το πε ο Αριστοτέλης (δε θυμάμαι αν ήταν χθες ή πριν από κοντά 2300 χιλιάδες χρόνια) ότι η έκλυτη δημοκρατία καταντά ολιγαρχία. Αναρωτιέμαι μήπως πρέπει έτσι μεταξύ μας, να μετονομάσουμε πια το πολίτευμά μας, μήπως και καταλάβουμε με τι έχουμε να κάνουμε και ποια θέση να πάρουμε…
Δε θέλω βέβαια να σκεφτώ την περίπτωση του να μας επιβληθεί άνωθεν ένα τέτοιο όνομα….
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου