Μελέτα, μα έχε άγρυπνα και ανοιχτά τα μάτια της ψυχής σου στη ζωή...

Δημήτρης Γληνός

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

Κι άλλη βροχή ... Σεπτέμβριος γαρ



Η βροχή

ΕΛΕΝΗ (Οδ. Ελύτης)
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Κατά που θ' απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά που θ' αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρινές γραμμέςναυάγησαν στα σύννεφα
Τώρα που κλείσανε τα βλέφαρά σου απάνω στα τοπία μας
Κι είμαστε - σαν να πέρασε μέσα μας η ομίχλη -Μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι απ' τις νεκρές εικόνες σου.
Με το μέτωπο στο τζάμι αγρυπνούμε την καινούρια οδύνη
Δεν είναι ο θάνατος που θα μας ρίξει κάτω μια που Εσύ υπάρχεις
Μια που υπάρχει άλλου ένας άνεμος για να σε ζήσει ολάκερη
Να σε ντύσει από κοντά όπως σε ντύνει από μακριά η ελπίδα μας
Μια που υπάρχει αλλούΚαταπράσινη πεδιάδα πέρ' από το γέλιο σου ως τον ήλιοΛέγοντάς του εμπιστευτικά πως θα ξανασυναντηθούμε πάλι
Όχι δεν είναι ο θάνατος που θ' αντιμετωπίσουμεΠαρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχήςΈνα θολό συναίσθημαΗ μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μες στις ψυχές μας που όσο παν
κι απομακρύνονται.....

ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
Εν μέσω λογισμών και παραλογισμώνάρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ' αυτόν τον πάντα νικημένο ήχοσι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση μού' μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουνκαι μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,βραδύγλωσση βροχή,σαν πρόθεση ναυαγισμένη κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφήκαι σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχήμ' αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,σαν όλα τ' άλλα νά' ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.
Κική Δημουλά

Τι κόσμο θέλουμε για τα παιδιά μας;

Αναδημοσιεύω το πολύ ωραίο κείμενο του παλιού μου φίλου και συμφοιτητή Σωκράτη Κουγέα, ο οποίος τώρα είναι Γυμνασιάρχης στο Κολλέγιο Αθηνών .
Το κείμενο δημοσιεύεται στο τεύχος 61 του περιοδικού που εκδίδει ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων του Κολλεγίου.
Το κείμενο απευθύνεται στους γονείς . Μήπως ήρθε η ώρα οι γονείς να σκεφτούν διαφορετικά και να αναθεωρήσουν τι είναι καλό και τι χρήσιμο για το παιδί τους;

"Όμορφη ζωή χωρίς ιδιαίτερα !"
του Σωκράτη Κουγέα, Γυμνασιάρχη του Κ.Α.
Eχετε σκεφτεί τι θα σήμαινε για το παιδί σας να μην “κάνει ιδιαίτερα”; Έχετε σκεφτεί ότι κάθε ώρα ιδιαίτερου μετά από το οκτάωρο σχολικό πρόγραμμα, σημαίνει κλοπή μιας ώρας από τον ελεύθερο χρόνο του; Έχετε συνειδητοποιήσει τι αξία έχει για το παιδί σας αυτός ο ελεύθερος χρόνος; Kαι το κυριότερο, γνωρίζετε τι σημαίνει η “κατ’ οίκον στήριξη” για τη ζωή του παιδιού σας; Επιστροφή στο σπίτι χωρίς την αναμονή του ιδιαίτερου θα σήμαινε απαλλαγή από το άγχος του να “τσιμπήσει” κάτι στα γρήγορα προκειμένου να σταματήσει την πείνα του, να ετοιμάσει το δωμάτιο για να υποδεχτεί το δάσκαλο και το κυριότερο να μην νιώθει το άγχος που συνήθως υφίσταται, ότι ο δάσκαλος αυτός θα το ελέγξει σχετικά με το τι άκουσε στο συγκεκριμένο μάθημα στο σχολείο. Η ερώτηση «πες μου, τι σας είπε και τι σας ζήτησε;», αποτελεί μιαν επί πλέον εξέταση δίπλα στις οκτώ που έχει υποστεί στο σχολείο κατά τη διάρκεια της ημέρας. Με ποιά ηρεμία θα μπορούσε οποιοδήποτε άτομο, οποιασδήποτε ηλικίας να αντέξει την αγωνία των αλλεπάλληλων ελέγχων και το άγχος από τις 7:10 π.μ. που τρέχει να προλάβει το σχολικό, ως τις 17:00, το νωρίτερο, που θα δεχτεί τον καθηγητή των ιδιαιτέρων. …Και ο διδάσκων εισέρχεται εις το δωμάτιο! Εκεί που, μετά το εννιάωρο συνεχές κυνηγητό, κάθε φυσιολογικό άτομο χαλαρώνει, ο μικρός μας μαθητής υφίσταται «συνέπειες» που δεν είναι άλλες από τη για μια ώρα ακόμα ακρόαση κάποιου διδάσκοντα, ενώ το ζητούμενό του είναι πώς θα ξεμπερδέψει το γρηγορότερο δυνατόν, γιατί τον περιμένουν και τα υπόλοιπα μαθήματα. -Λοιπόν, τι έχουμε για αύριο;-Περιμένετε να δω… Ψάχνει στην τσάντα νευρικά, ανοίγει το συρτάρι, ξεφυλλίζει το βιβλίο, και στη συνέχεια το πρόχειρο.-Α! Να, εδώ έχω σημειώσει…Ακολουθεί η ανάγνωση της εκφώνησης.-Κατάλαβες το κεφάλαιο; (Αν το είχε καταλάβει, σίγουρα δεν θα χρειαζόταν στήριξη στο σπίτι, πάντως γίνεται προσπάθεια να σωθούν τα προσχήματα).-Ναι, κάτι κατάλαβα…- Για πές μου λοιπόν τι θα απαντούσες;-Εεε…νομίζω πως …..-Πρόσεχε καλά τι σου ζητάει!Ο μαθητής επαναλαμβάνει την εκφώνηση. Κι ο δάσκαλος:-Λοιπόν;-Ε, λοιπόν,… Η δεύτερη προσπάθεια φέρνει κάπως καλύτερα αποτελέσματα. Μέχρι εδώ ο μαθητής μας λειτούργησε μόνος του και αν δεν υπήρχε παρέμβαση από τον καθηγητή, τότε το μάθημα δεν θα προσέφερε τίποτα. Από το σημείο λοιπόν αυτό αρχίζει η «στήριξη». Ο χρόνος έχει κυλήσει για να φτάσουμε στο συγκεκριμένο σημείο. Έχει περάσει μισή ώρα και ο χρόνος που υπολείπεται τελικά, αφιερώνεται καθ’ ολοκληρίαν στον εμπλουτισμό και τη σύνταξη της απάντησης που έχει ανατεθεί ως εργασία σπιτιού, κατά τρόπο ώστε, ο μαθητής μας την επόμενη ημέρα να παρουσιάσει την εργασία του διεκδικώντας τον υψηλότερο δυνατό βαθμό και έτσι να ξεπεράσει τις δυσκολίες! Ποιές δυσκολίες; Τις βαθμολογικές. Έτσι, λοιπόν, το τέλος του μαθήματος, που στην καλύτερη περίπτωση είναι μονόωρο και δεν ακολουθείται από άλλο, έρχεται στις 18:00 και ευτυχώς, το παιδί μαζί με τον καλό του δάσκαλο έχουν ετοιμάσει την εργασία της επόμενης ημέρας, μέσα από μια -πρέπει να το παραδεχτούμε- επίπονη διαδικασία. Ο μαθητής μας μόλις κλείσει η πόρτα και αποχωρήσει ο δάσκαλος, κοιτάει το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας… Κοντοστέκεται: δικαιούται ή δε δικαιούται μισής ώρας ξεκούραση; Και βεβαίως, δίνει άδεια στον εαυτό του -ποιός αλήθεια θα του την αρνιόταν; Αυτή, άλλωστε, είναι η πρώτη πραγματική στιγμή χαλάρωσης μέσα στη μέρα. Η ώρα έχει προχωρήσει και το ηλεκτρονικό ρολόι στο αριστερό άκρο του υπολογιστή σημειώνει 18:30. Αν όλα πάνε καλά κι αν ο μαθητής που χρειάζεται «στήριξη» στο σπίτι -όσο κι αν ακούγεται αντιφατικό- είναι επιμελής και οργανωμένος, θα χρειαστεί να δαπανήσει άλλες δύο ώρες για να ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις του για την επόμενη μέρα, με δεδομένο ότι, κατά μέσο όρο, κάθε μέρα στο πρόγραμμά τους οι μαθητές μας έχουν έξι μαθήματα που χρειάζονται προετοιμασία και η προετοιμασία κάθε μαθήματος, επίσης απαιτεί, κατά μέσο όρο 20’. Οκτώμιση ή και 21:00 η ώρα το βράδυ. Εδώ αρχίζει η προσωπική ώρα τού μαθητή μας, σε μια φάση της ζωής του που η κοινωνικοποίηση είναι ό,τι πιο σημαντικό… Αρχίζει τα τηλεφωνήματα με τους φίλους. Οι γονείς γκρινιάζουν για να κλείσει το τηλέφωνο, γιατί το μπάνιο και το βραδινό του περιμένουν. Η… οθόνη χαλαρώνει από την ένταση της ημέρας… Κι έχει τέτοια κούραση! Στις 22:00 πρέπει να αρχίσει να ετοιμάζεται για ύπνο αφού φτιάξει την τσάντα του, ώστε να μπορέσει την επομένη να ξυπνήσει στις 6:45 προκειμένου να είναι έγκαιρα στη στάση. Ας είναι καλά το σχολείο… κι έχει να πει τόσα στο μάθημα των Αρχαίων ή των Μαθηματικών στο… φίλο του. Αν δεν προσέχει, δεν πειράζει. Υπάρχει ο καλός δάσκαλος που τον “στηρίζει” στο σπίτι ώστε να μη φέρει στο τρίμηνο βαθμό που θα εξοργίσει τους γονείς… Η «στήριξη» στο σπίτι δίνεται για να αποφευχθεί ο κακός βαθμός, γιατί, δυστυχώς, αυτό είναι που μας νοιάζει. Γιατί αυτό είναι που μας απενοχοποιεί απέναντι στον εαυτό μας. Είναι σαν να γυρνάμε τη ζυγαριά μας ώστε να μην δείχνει τα κιλά, είναι σαν να κρύβουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί, είναι στην πραγματικότητα μια υποκρισία που ελπίζουμε ότι θα διασώσει την ηρεμία του καλοκαιριού μας. Ποιές οι απώλειες; Ο μισός προσωπικός χρόνος του παιδιού μας και η ακύρωση της διαδικασίας του σχολείου, αφού τελικά στο χρόνο του μαθήματος λέγονται τα «σπουδαιότερα» νέα της ημέρας, ενώ τα πεντάλεπτα διαλείμματα είναι ο χρόνος για να καλυφθούν τα κενά στην προετοιμασία για το μάθημα της επόμενης ώρας, τα δε εικοσάλεπτα και σαραντάλεπτα για μπάλα… Κι ο καθηγητής του σχολείου καταντά σιγά σιγά στη συνείδηση του μαθητή, αλλά και τη δική μας, «βαθμομηχανή» που όταν δεν δώσει το επιθυμητό αποτέλεσμα, λειτουργεί ως αντίπαλος του άξονα γονιού-μαθητή-«καθηγητή στήριξης» και στον οποίο πρέπει να αποδείξουμε ότι δεν έδωσε τη δέουσα προσοχή, ότι κάτι δε μέτρησε καλά, ακόμα και ότι έκανε λάθος. Ο μαθητής απ’ την πλευρά του, ακούσια συνεργός, υποβαθμίζει το μυαλό του και τις ικανότητες του σε σύστημα παραγωγής πληθωριστικών βαθμών. Οι γονείς που θέλουμε τα παιδιά μας να ασκήσουν την αντιληπτική τους ικανότητα, που θέλουμε τα παιδιά μας να γίνουν πολίτες με ανεπτυγμένη κρίση, έτοιμα να διαχειριστούν και να παράξουν γνώση, πολίτες με κοινωνικές δεξιότητες, τα καταδικάζουμε να απορρίπτουν ή, στην καλύτερη περίπτωση, να αδιαφορούν για τη βασική διαδικασία που καλλιεργεί τέτοιου είδους δεξιότητες, που δεν είναι άλλη από το σχολείο.Επίσης, κατά μία άλλη εκδοχή, εύκολα κατατάσσουμε τα παιδιά μας σε καλούς και κακούς μαθητές και εξ ίσου εύκολα δεχόμαστε ότι τα παιδιά μας δεν έχουν κατακτήσει μέθοδο παρακολούθησης, μέθοδο αφομοίωσης και μελέτης, στην περίπτωση που δεν αποδώσουν στο σχολείο σύμφωνα με τις προσδοκίες μας. Αυτό σημαίνει ότι δεν δεχόμαστε την ιδιαίτερη προσωπικότητα του παιδιού μας κι αν το προεκτείνουμε, ακυρώνουμε την προσωπικότητά του, καθώς δεν τη θεωρούμε ικανή να διαχειριστεί καταστάσεις, να δοκιμάσει και τελικά να καταλήξει σε εκείνο που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του. Γιατί, κατά κανόνα, ένα παιδί που δεν αποδίδει στις απαιτήσεις του σχολείου, σημαίνει ότι δεν εμπλέκεται στα όσα συμβαίνουν στην τάξη. Δεν καταβάλλει προσπάθεια να παρακολουθήσει, να σημειώσει, να συνειδητοποιήσει τί δεν κατανόησε, να συμμετάσχει σε συζήτηση, να προβληματιστεί. Κι όταν επιστρέψει στο σπίτι έρχεται αντιμέτωπο με κείμενα, ερωτήματα, προβλήματα που ζητούν ανάλυση ή απάντηση, ενώ εμείς, με τη σειρά μας, καλούμαστε να βρούμε την απάντηση πώς θα παρέμβουμε διορθωτικά στη «μαθητική συμπεριφορά» του. Και τότε η εύκολη λύση είναι τα ιδιαίτερα, πείθοντας τον εαυτό μας ότι υπάρχουν «κενά» στις γνώσεις του παιδιού μας και πως η ατομική διδασκαλία, όπως την περιγράψαμε πιο πάνω, θα τα καλύψει. Έναν κόσμο χωρίς ιδιαίτερα. Αυτόν είναι που θα έπρεπε, πιο σωστά, να επιλέξουμε. Έναν κόσμο εμπιστοσύνης και σεβασμού προς τα παιδιά μας, έναν κόσμο που θα τους παρέχει το στοιχειώδες δικαίωμα να αφιερώσουν τρεις ώρες της ημέρας στον εαυτό τους, στα ενδιαφέροντά τους, να μπορέσουν να παίξουν, να μιλήσουν με τους φίλους τους και με εμάς τους γονείς, να διαβάσουν λογοτεχνία, να ξεκουραστούν... Να μεγαλώσουν.