Μελέτα, μα έχε άγρυπνα και ανοιχτά τα μάτια της ψυχής σου στη ζωή...

Δημήτρης Γληνός

Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

Να΄ταν η ζωή μας μια σχολική εκδρομή

 Ημερήσια εκδρομή στην Κέρκυρα. Μέσα στα τόσα προβλήματα, άγχη και αγωνίες , μια σχολική  εκδρομή δίνει πάντα την ευκαιρία να ξεδώσουμε , να γίνουμε λίγο πιο χαλαροί  με τους μαθητές μας, να απολαύσουμε την άνοιξη και το ταξίδι. Παίρνουμε  θετική ενέργεια από τη ζωντάνια τους, την ανεμελιά τους, τα γέλια και την αγάπη τους. Γινόμαστε παιδιά μαζί με τα παιδιά.
 Το καλό με το δικό μας το σχολείο είναι ότι για αυτόν το συγκεκριμένο προορισμό δεν χρειάζονται λεωφορεία , ταξιδιωτικά πρακτορεία, έξοδα. Μόνον το πλοίο μας είναι απαραίτητο. Η υπόλοιπη εκδρομή γίνεται με τα πόδια.
Την Παρασκευή η μέρα ήταν ψυχρή με πολλή υγρασία αλλά δεν φυσούσε και σιγά σιγά ο ήλιος έκανε την εμφάνιση του.

Η θάλασσα λάδι
Ο ήλιος ανέτειλε λαμπερός μέσα από την αχλύ του πρωινού. Το πλοίο σαλπάρει
Στα αριστερά μας το Αγιονήσι

Μπροστά μας το Πρασούδι. Η παράδοση λέει πώς είναι η πέτρα που έριξε ο Κύκλωπας Πολύφημος εναντίον του Οδυσσέα , όταν αυτός τον τύφλωσε και μετά δραπέτευσε .
Δεξιά μας οι εκβολές του Καλαμά και στο βάθος τα ελληνοαλβανικά σύνορα
Ανοιχτήκαμε στο πέλαγος

Αρχίζει να ξεχωρίζει το νησί της Κέρκυρας

Το Παλιό Φρούριο ξεπροβάλλει


Τα πρώτα σπίτια 

Από το λιμάνι στη Λιστόν περπατώντας. Το Νέο Φρούριο
Μπαίνοντας μέσα στα στενά , τα καντούνια, αυτή η πινακίδα μου τραβά την προσοχή
Λοξοδρομώ. Πριν την είσοδο στο βιβλιοπωλείο, διαβάζω
Μπαίνω μέσα και ο χώρος με μαγνητίζει. Ένα μικρό βιβλιοπωλείο με άρωμα από άλλη εποχή. Ανεβαίνω λίγα σκαλιά και βρίσκομαι μπροστά σ' ένα ζεστό περιβάλλον, γεμάτο όμορφα ξύλινα ράφια γεμάτα βιβλία ελαφρώς ατακτοποίητα, καρέκλες , πολυθρόνες , τραπεζάκια , πίνακες , απαλό φως, ωραία μουσική. Ένας χώρος για διάβασμα και καφέ. Ρωτώ αν μπορώ να τραβήξω μερικές φωτογραφίες. Η κυρία του βιβλιοπωλείου μου το επιτρέπει και την ευχαριστώ.













 Βγαίνω και τρέχω να προλάβω το σχολείο

Φτάνουμε στην Λιστόν


Προορισμός μας το Μουσείο Σινοϊαπωνικής Τέχνης


Θέα από το Μουσείο




Το σπίτι που γεννήθηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας. Σήμερα στεγάζει το τμήμα Μετάφρασης του Ιονίου Πανεπιστημίου







 Το σπίτι που έζησε ο Διονύσιος Σολωμός έχει γίνει Μουσείο


 







Βόλτα στην πόλη

Πλατεία Δημαρχείου






































Επιστροφή




Περάσαμε όμορφα.

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Madredeus, ένα συγκρότημα από την Πορτογαλία

Madredeus.Συγκρότημα από την Πορτογαλία με μουσικές επιρροές τόσο από την παραδοσιακή μουσική όσο και από τη σύγχρονη λαϊκή της χώρας αυτής.  Η μελαγχολία , η θάλασσα, οι ναυτικοί που φεύγουν και έρχονται είναι μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά θέματα των τραγουδιών τους. Η ρίζα των τραγουδιών αυτών λένε ότι βρίσκεται στα αντίστοιχα  τραγούδια του Μεσαίωνα. Οι στίχοι είναι στα Πορτογαλικά . Αυτό δεν εμποδίζει την  απόλαυση της μουσικής αλλά και της ερμηνείας.  Γαλήνια ατμόσφαιρα, ηρεμία, χαμηλοί τόνοι, συναίσθημα, νοσταλγία .
















Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Η μαγεία του θεάτρου

Θέατρο. Κάποτε η λέξη ακουγόταν μαγική. Ήταν συνδυασμένη με το ραδιόφωνο. Το Θέατρο της Τετάρτης . Ένα τραντζιστοράκι  συντονισμένο  στη συχνότητα του Δεύτερου μετέτρεπε το δωμάτιο σε θεατρική αίθουσα. Φωνές ηθοποιών αγαπημένων, ονόματα συγγραφέων γνωστών και άγνωστων, μουσική, τραγούδια. Θυμάμαι ότι όλοι στο σπίτι ακούγαμε θέατρο. Αργότερα το Θέατρο της Δευτέρας στην τηλεόραση ήρθε να δώσει άλλο νόημα στη λέξη  γιατί οι φωνές των ηθοποιών συνδυάστηκαν με την εικόνα, την κίνηση, τα σκηνικά, τα κοστούμια. Υπήρχε όμως και ένα μειονέκτημα. Με την εικόνα χάθηκε η γοητεία του ακούσματος, η φαντασία , το ταξίδεμα του νου.
Μεγαλώνοντας μου δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσω ορισμένες πολύ καλές παραστάσεις στην Αθήνα. Το οφείλω στον πολιτιστικό σύλλογο που είχε ιδρυθεί στο χωριό - 50 χλμ. από την Αθήνα- αλλά τόσο δύσκολο να βρεθεί κανείς εκεί το βράδυ. Πηγαίναμε στην Αθήνα για να δούμε θέατρο. Η πρώτη παράσταση που παρακολούθησα ήταν στο Εθνικό Θέατρο. Σαίξπηρ και Η Δωδεκάτη Νύκτα  με την Αντιγόνη Βαλάκου.
 Θυμάμαι τους Στέφανο Ληναίο και Έλλη Φωτίου στα έργα "Οι Ρόζενμπεργκ δεν πρέπει να πεθάνουν" , " Οι κλειδοκράτορες", " Καληνύχτα Μαργαρίτα"



Οι Κλειδοκράτορες

Και " Ο Γλάρος" του Τσέχωφ με τον Φέρτη και την Καλογεροπούλου νομίζω ότι εκείνη την εποχή πρέπει να ήταν.Ακολούθησαν και μερικές ακόμη που δεν μπορώ με ακρίβεια να θυμηθώ
Πολλά χρόνια αργότερα, στη δεκαετία του '80 προστέθηκαν και οι παραστάσεις του αρχαίου δράματος στο Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης. Θεϊκές στιγμές. Η παράσταση συνδυασμένη με τον τόπο και το τοπίο αυτή τη φορά. 
Εκείνο όμως που με γοήτευε και που τελικά άντεξε στο χρόνο ανεξάρτητα από την παράσταση είναι το θεατρικό τραγούδι. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε ένα τραγούδι και δεν γνωρίζουμε ότι ήταν μέρος μιας θεατρικής παράστασης. Και το ελκυστικό βρίσκεται στη φωνή των ηθοποιών γιατί τραγουδούν και συγχρόνως ερμηνεύουν.

Η Έλλη Λαμπέτη τραγουδά σε μουσική Γιάννη Σπανού και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου για την παράσταση " Ίρμα η γλυκειά" (1972)


  Η Μελίνα Μερκούρη τραγουδά  «ο Mack με το μαχαίρι» στην παράσταση " Η όπερα της πεντάρας"
Στίχοι: Bertolt Brecht
Απόδοση: Παύλος Μάτεσις
Μουσική: Kurt Weill
 Φωτογραφίες :Παναγιώτη Δεληκάρη


Η Τζένη Καρέζη και ο Νίκος Κούρκουλος τραγουδούν στην παράσταση " Η Γειτονιά των Αγγέλων"(1963)
Ιάκωβος Καμπανέλλης, Μίκης Θεοδωράκης






Ερμηνεύει ο Γ.Φέρτης στο " Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες" του Λέοναρντ Γκερς (1970)
Μουσική:Γ.Σπανός
Στίχοι:Κ.Κωτούλας






Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Νὰ κριθεῖ κάθε Ἄνοιξη ἀπὸ τὴ χαρά της ἀπὸ τὸ χρῶμα του τὸ κάθε λουλούδι ἀπὸ τὸ χάδι του τὸ κάθε χέρι ἀπ᾿ τ᾿ ἀνατρίχιασμά του τὸ κάθε φιλὶ

 

Ἡ πληγωμένη Ἄνοιξη

Ἡ πληγωμένη Ἄνοιξη τεντώνει τὰ λουλούδια της
οἱ βραδινὲς καμπάνες τὴν κραυγή τους
κι ἡ κάτασπρη κοπέλα μέσα στὰ γαρίφαλα
συνάζει στάλα-στάλα τὸ αἷμα
ἀπ᾿ ὅλες τὶς σημαῖες ποὺ πονέσανε
ἀπὸ τὰ κυπαρίσσια ποὺ σφάχτηκαν
γιὰ νὰ χτιστεῖ ἕνα πύργος κατακόκκινος
μ᾿ ἕνα ρολόγι καὶ δυὸ μαύρους δεῖχτες
κι οἱ δεῖχτες σὰ σταυρώνουν θά ῾ρχεται ἕνα σύννεφο
κι οἱ δεῖχτες σὰ σταυρώνουν θά ῾ρχεται ἕνα ξίφος
τὸ σύννεφο θ᾿ ἀνάβει τὰ γαρίφαλα
τὸ ξίφος θὰ θερίζει τὸ κορμί της



Ἀστεροσκοπεῖο

Διαρρῆχτες τοῦ ἥλιου
δὲν εἶδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δὲν ἄγγιξαν φλογισμένο στόμα
δὲν ξέρουν τί χρῶμα ἔχει ὁ οὐρανὸς
Σὲ σκοτεινὰ δωμάτια κλεισμένοι
δὲν ξέρουν ἂν θὰ πεθάνουν
παραμονεύουν
μὲ μαῦρες μάσκες καὶ βαριὰ τηλεσκόπια
μὲ τ᾿ ἄστρα στὴν τσέπη τους βρωμισμένα μὲ ψίχουλα
μὲ τὶς πέτρες τῶν δειλῶν στὰ χέρια
παραμονεύουν σ᾿ ἄλλους πλανῆτες τὸ φῶς
Νὰ πεθάνουν
Νὰ κριθεῖ κάθε Ἄνοιξη ἀπὸ τὴ χαρά της
ἀπὸ τὸ χρῶμα του τὸ κάθε λουλούδι
ἀπὸ τὸ χάδι του τὸ κάθε χέρι
ἀπ᾿ τ᾿ ἀνατρίχιασμά του τὸ κάθε φιλὶ
 ( Μίλτος Σαχτούρης)


 Οι εικόνες  είναι του Σαλβαντόρ Νταλί για την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων του Λιούις Κάρολ



Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

...μα στο χάος που είναι η ζωή το μικρό είναι κάτι



Τόσα χρόνια να 'μαι εδώ
να κοιτάζω την δύση.
Και τι γλύκα που 'χει η σιωπή.
Ποιος τολμά να μιλήσει?
Το λυκόφως μονάχα μπορεί
να ματώνει την πόλη.
Δεν αλλάζουν εδώ οι καιροί,
εδώ μόνο νυχτώνει...

Άγγιξέ με και μην απορείς
που έχω αιμάτινο βλέμμα.
Μα δεν είδα ποτέ την αυγή'
θα είναι η πρώτη με εσένα...
Ίσως να σαι και συ μια μικρή
τρυφερή αυταπάτη,
μα στο χάος που είναι η ζωή
το μικρό είναι κάτι...

Κι όμως δες:
ένας ήλιος χωρά στην καρδιά του χειμώνα!
Βλέπεις κάποιον για πρώτη φορά
και νομίζεις τον ήξερες χρόνια!
Κι αν η λύπη ραγίζει βουνά,
σαν παιδί η γαλήνη
τι αέρινα ρούχα φορά!
τι ανέμελα ίχνη αφήνει!

Άγγιξέ με και μην απορείς
που έχω αιμάτινο βλέμμα.
Μα δεν είδα ποτέ την αυγή'
θα είναι η πρώτη με εσένα...
Ίσως να σαι και συ μια μικρή
τρυφερή αυταπάτη,
μα στο χάος που είναι η ζωή
το μικρό είναι κάτι

 Στίχοι: Θανάσης Πλαταμώνας
Μουσική: Ευγένιος Δερμιτάσογλου

Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

25 Μαρτίου 1942

" Έλληνες που θέλετε ελεύθερη Ελλάδα! Η φετεινή 25 Μαρτίου επέτειος της επανάστασης των πατέρων σας, σας καλεί στον αγώνα. ΕΝΩΘΕΙΤΕ ΟΛΟΙ, άσχετα από τις αντιλήψεις σας, στις γραμμές του ΕΑΜ. ΑΓΩΝΙΣΤΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΨΩΜΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ, ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΣΤΕΡΟΥΝ".
 Χαρακτικό της Λουκίας Μαγγιώρου, από το λεύκωμα "Για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά"

  Οι λαϊκές εκδηλώσεις άρχισαν από την παραμονή. Οι φοιτητές συγκεντρώθηκαν στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, στεφάνωσαν τον ανδριάντα  του Ρήγα και έψαλαν γονατιστοί τον Εθνικό Ύμνο. Σε συνέχεια πήγαν ομαδικά στην πλατεία των Φιλικών και στεφάνωσαν τον ανδριάντα του Ε. Ξάνθου. Εκεί τους επιτέθηκαν οι Ιταλοί φασίστες για να τους διαλύσουν. Οι φοιτητές αντιστάθηκαν.
   Στις 25 Μάρτη στους δρόμους της πρωτεύουσας κατέβηκαν χιλιάδες πατριώτες για να τιμήσουν την εθνική επέτειο. Οι διαδηλωτές με τους ανάπηρους στις πρώτες γραμμές, κατευθύνθηκαν προς το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, κρατώντας υψωμένες ελληνικές σημαίες και ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο. Στο δρόμο πατριώτες της πρωτεύουσας τους έδιναν σημαίες και τους έραιναν με λουλούδια. Η Αθήνα ζούσε μια από τις αθάνατες μέρες της .
    Στην Πλατεία Συντάγματος οι διαδηλωτές δέχτηκαν την επίθεση των κατακτητών και ιδιαίτερα  των έφιππων τμημάτων της ιταλικής καραμπινερίας, που, βλέποντας ότι δεν πετύχαιναν το σκοπό τους  με τα κλομπς και τους υποκοπάνους, άρχιασαν να πυροβολούν στο ψαχνό. Οι συγκρούσεις κράτησαν αρκετή ώρα και πολλοί πατριώτες τραυματίστηκαν. Ένα μέρος όμως από τους διαδηλωτές  έφθασε στο σημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και κατέθεσε στεφάνια και ανθοδέσμες. Χιλιάδες πατριώτες στάθηκαν ακλόνητοι, αντιπάλεψαν με πεισμα τους κατακτητές .
    Στις εκδηλώσεις της 24 και 25 Μάρτη του 1942 πήραν μέρος πλατειές μάζες, που προέρχονταν απ'όλα τα λαϊκά στρώματα και αυτό έδειχνε ότι οι οργανώσεις του ΕΑΜ σημείωναν σοβαρά βήματα στην οργάνωση και κινητοποίηση του λαού.
     Οι πρώτες κινητοποιήσεις , με κορύφωμα τις εκδηλώσεις της 24 και 25  του Μάρτη, έδωσαν θάρρος στο λαό, κι άνοιξαν το δρόμο για τις κατοπινές μεγάλες εκδηλώσεις, που εγκαινιάστηκαν με την πανελλαδική απεργία των δημοσίων υπαλλήλων"
(Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης 1940- 1945, Δοκίμιο, γ΄έκδοση, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1978)
"Ας παρακολουθήσουμε την αφήγηση του Πέτρου Ανταίου: στις 25 Μαρτίου την προκαθορισμένη ώρα, ομάδες φοιτητών συρρέουν στο Πεδίο του Αρεως. Εκεί, τα μέλη της οργανωτικής επιτροπής που φθάνουν πρώτα αντιλαμβάνονται ότι μπροστά στο άγαλμα του Κωνσταντίνου έχουν παραταχθεί σειρές αστυφυλάκων, ενώ ένα τεθωρακισμένο εποπτεύει το χώρο. Η επιτροπή ειδοποιεί μέσω των συνδέσμων της ότι το σχέδιο αλλάζει και καλεί τους χίλιους περίπου φοιτητές που βρίσκονταν στους γύρω δρόμους να κατευθυνθούν προς την πλατεία Εξαρχείων. Εκεί, ο Κ. Λιναρδάτος απευθύνεται στους συγκεντρωμένους ανεβασμένος πάνω σ' ένα κασόνι και τους προτρέπει, εκ μέρους του ΕΑΜ Νέων, να ακολουθήσουν το παράδειγμα των αγωνιστών του '21. Σύνδεσμος μοτοσικλετιστής επικοινωνεί με την κεντρική οργανωτική επιτροπή και μεταφέρει το σύνθημα να πορευτεί η διαδήλωση προς την πλατεία Κολωνακίου. Η διαδήλωση ξεκινά τραγουδώντας το «Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά...», αφού τα τραγούδια της Αντίστασης δεν είχαν ακόμη εμφανιστεί. Στο δρόμο, ο κόσμος υποδέχεται με ενθουσιασμό τους νέους και μια γυναίκα δίνει στον φοιτητή Διονύση Παπαδόπουλο μια σημαία. Καθώς η διαδήλωση ανεβαίνει τη Σόλωνος, οι γραμμές της πυκνώνουν. Σε λίγο, οι διαδηλωτές βρίσκονται αντιμέτωποι με πυκνές σειρές αστυφυλάκων. Ακολουθεί συμπλοκή. Η διαδήλωση, με τη σημαία μπροστά, φτάνει στην πλατεία Κολωνακίου. Στους συγκεντρωμένους απευθύνεται εδώ εκ μέρους του ΕΑΜ Νέων ο φοιτητής της Νομικής Νίκος Καμβύσης. Οι διαδηλωτές ψάλλουν τον Εθνικό Υμνο και μια φοιτήτρια στεφανώνει τον Ξάνθο. Αίφνης, στους φοιτητές επιτίθενται καραμπινιέροι πυροβολώντας και χτυπώντας τους με υποκόπανους και σπαθιά. Εκείνοι αντιστέκονται και καταφέρνουν να σώσουν τη σημαία που περνά από χέρι σε χέρι. Ξανασυγκεντρώνονται στη Δεξαμενή κι εκεί δέχονται ιταλικά πυρά από τον Λυκαβηττό. Οι νέοι κατευθύνονται τώρα προς το Πανεπιστήμιο και στεφανώνουν τον Ρήγα και τον Γρηγόριο Ε'. Εδώ αντιμετωπίζουν Ιταλούς και Γερμανούς (Π. Ανταίος, «Συμβολή στην Ιστορία της ΕΠΟΝ», τ. Α/1, σ. 189-199).

Στην πρώτη αυτή μαχητική διαδήλωση, που υπήρξε το προανάκρουσμα όσων θα ακολουθούσαν, δεν συμμετείχαν μόνον οι ΕΑΜικές οργανώσεις. Η ανάμνησή της είναι έντονη και στις αφηγήσεις μελών της Πανελλήνιας Ενώσεως Αγωνιζομένων Νέων (ΠΕΑΝ), στην οποία εξάλλου ανήκε και ο «σημαιοφόρος» Διονύσης Παπαδόπουλος (εκτελέστηκε το 1943 για το σαμποτάζ στην ΕΣΠΟ). «Στην πρώτη σειρά ήταν οι κοπέλες», αναφέρει στη μαρτυρία του ο Π. Μ. Μιχαηλίδης. Και παρακάτω: «Δεν μου πήγαινε να τρέξω μπροστά στους Ιταλούς. Εκείνη η Αλβανία δεν με άφηνε να το βάλω στα πόδια» («Αγαθουπόλεως 7», Εστία 1991, σ. 42-43). 


 Γράφει η Μέλπω Αξιώτη στο μυθιστόρημά της Εικοστός Αιώνας:

 "...Είχε έρθει ύστερα ο Μάρτης. Ήρθε κι εκείνη η μέρα. Αποβραδίς καθένας κοιμήθηκε μονάχος του, την άλλη μέρα βρέθηκαν πολλοί μαζί. Ήταν διαδήλωση. Η πρώτη διαδήλωση. Ήρθανε παρέες παρέες. Όπως πάνε στη λειτουργιά. Πούθε εκινήσανε, πώς χωριστήκανε, εκείνο δεν το 'δε κανείς. Σπάθες κι αλόγατα παραμονεύανε κι εχθροί τρομεροί με πολυβόλα. Κλείσανε τα μαγαζιά. Δεν τα 'κλεισαν κυβερνήσεις, δε λάβανε κρατική εντολή, τα 'κλεισαν εκείνοι μονάχοι. Δεν κρέμονταν σημαίες. Έβλεπε η Πολυξένη τον ουρανό, τα σύννεφα, και μια ανθρώπινη μάζα να κινιέται στη γη, σαν χωράφι ανθισμένο, σαν ντάλιες στη βιτρίνα, πού και πού ξάστραφτε ένα χρώμα, πού και πού εμάζευε, σαν φυσαρμόνικα. Πέσανε οι πρώτες πιστολιές. Τότε κινήθηκε απ' τη μάζα ένα τμήμα κι έτρεξε. Πέσανε προκηρύξεις, όπως πέφτουνε τα φύλλα στους κήπους το φθινόπωρο. Ο πρώτος ήλιος της χρονιάς φώτισε μια σημαία. Μια μόνη σημαία που έτρεχε. Όλος ο κόσμος γύρω προσήλωσε το μάτι του στο χέρι που τη σήκωνε. Του 'λειπαν τα δυο δάχτυλα. Ένας δίπλα μουρμούρισε: Οι εξόριστοι, οι εξόριστοι!». Έτρεχε η Πολυξένη μαζί μ' όλους που τρέχανε, έβλεπε τη σημαία, τα δάχτυλα που ελείπανε, ήτανε ο Αιμίλιος. Πέφτανε οι πιστολιές. «Οι εξόριστοι, οι εξόριστοι!» είπανε πάλι δίπλα της. Έβλεπε η Πολυξένη τα κορμιά που κυλήσανε, έβλεπε τον Αιμίλιο, γέμιζε το ένα μάτι της με χαρά, το άλλο τρόμο, πέρναγαν τότε δίπλα σε ζαχαροπλαστείο, μύριζε βανίλια άλλοτε, και τώρα μύρισε αίμα ο τόπος.
Φ. Ζαχαρίου: «Διαδήλωση, 25/3/1942»

         Σήκωσαν τους πρώτους νεκρούς. Δεν ήξερες ποιοι σου έδεναν, άγνωστοι, τις πληγές σου. Ήτανε μες στο πλήθος κι ανάπηροι που τρέχανε, ήτανε και κουτσοί με τόσες κουτσαμάρες, που ποτέ δεν ταιριάζουνε, στο ρυθμό ούτε στο βλέμμα, και τώρα ταίριαζαν κι αυτοί μέσα στο ίδιο κύμα. Έτρεχε η Πολυξένη, γύριζε δίπλα κι έβλεπε. Είχαν έρθει εκείνοι οι παλιοί, οι γνώριμοί της, απ' τα λασπόσπιτα, απ' τα τέρματα, όσοι κάνανε τον πόλεμο, και τώρα τη διαδήλωση, όσοι είχανε λογαριασμούς από τη Μικρασία, όσοι είχανε δολοφονημένους από δέκα πολέμους πατέρες, παιδάκια με δίχως βρακί, φοιτητές χωρίς θρανίο, κοπέλες με διπλή καρδιά, κι απάνω απ' όλους έβλεπε η Πολυξένη έναν Αιμίλιο, μια δική της αγάπη που σκόνταφτε, μα έμενε ορθός.
         Πέσανε ομοβροντίες, φώναξαν κάτι που έμοιαζε με «Λευτεριά» κι εσκόρπισαν. Κρύφτηκε η Πολυξένη στα σοκάκια κι έφευγε. Oι δρόμοι είχαν γίνει φιλικοί εκείνη τη μέρα. Oι διαβάτες, δικοί σου. Τρίξανε πάλι οι μεντεσέδες του νεκροτομείου κι εμπήκαν πάλι πτώματα. Τα πρώτα της Αντίστασης. Τα προηγούμενα ήτανε της Πείνας. Άρχιζε καινούρια σειρά.
          Όταν σκόρπισε η διαδήλωση, έφυγαν, μα δε χώρισαν. Δε χάθηκαν όπως τότε, σ' εκείνη την κηδεία  που ήταν σαν το θέατρο που σκολά, και σκορπίζεις. Ήταν τώρα δεμένοι με κλωστές ψιλές, στέρεες. Πόσοι την ίδια ώρα, σ' άλλα μέρη, σ' άλλη γη...
         Κοντά πριν φτάσει σπίτι της, ήταν μέρα λιακάδα, ίσως η πρώτη της χρονιάς, κι ένας μεγάλος στρατηγός έβγαζε τρεις σκύλους περίπατο. Περπάταγαν μαζί, μπρος αυτός, πίσω εκείνοι. Κοίταξε η Πολυξένη με τα δυο τρύπια μάτια της από δόξα και θάνατο, κι είδε την πρώτη απόσταση της εποχής που χώριζε τους εχθρούς απ' τους φίλους.
         Σκεφτότανε τώρα, ανάσκελα, στης φυλακής τα σίδερα, με το σπασμένο χέρι της:
         «Τι καιρός, πόσα χρόνια, και να μην έχει τελειωμό!».
Μ. Αξιώτη, Εικοστός αιώνας, Κέδρος


Οδυσσέας Ελύτης , Άξιον Εστί, Τρίτο Ανάγνωσμα, Η Μεγάλη Έξοδος





Τούτο δεν είναι πόλεμος τούτο δεν είναι αμάχη τούτο είναι η μέρα των Φωτώ τούτο είναι χοροστάσι





Ο τίτλος είναι από τοέργο του Γιάννη Ρίτσου , Η Κυρά των Αμπελιών