Μελέτα, μα έχε άγρυπνα και ανοιχτά τα μάτια της ψυχής σου στη ζωή...

Δημήτρης Γληνός

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

Με μόνο όπλο τους στίχους

Αναδημοσιεύω από το ηλεκτρονικό περιοδικό για την ποίηση e-poema

Το ηλεκτρονικό περιοδικό για την ποίηση e-poema παίρνει την πρωτοβουλία να συσπειρώσει εγνωσμένους Ελληνες ποιητές -της παλαιότερης και της νεότερης γενιάς- με στόχο μια διαφορετική αντιμετώπιση και τοποθέτηση έναντι της περιρρέουσας πραγματικότητας των τελευταίων ημερών. Με μόνο όπλο τους στίχους.

Συμμετέχουν με ποιήματα γραμμένα εν θερμώ ή, σε περιπτώσεις, με ήδη υπάρχοντα τα οποία προφητικά ταιριάζουν στην περίσταση, οι:

Μαριγώ Αλεξοπούλου, Νάνος Βαλαωρίτης, Γιώργος Βέης, Φοίβη Γιαννίση, Mιχάλης Γκανάς, Βερονίκη Δαλακούρα, Γιώργος Δουατζής, Γιάννης Ευθυμιάδης, Σταύρος Ζαφειρίου, Δημήτρης Καλοκύρης, Γιάννης Κοντός, Γιάννης Λειβαδάς, Χριστόφορος Λιοντάκης, Γιώργος Μαρκόπουλος, Μιχαήλ Μήτρας, Γιώργος Μπλάνας, Δάφνη Νικήτα, Λευτέρης Ξανθόπουλος, Παυλίνα Παμπούδη, Μιχάλης Παπαντωνόπουλος, Γιάννης Η. Παππάς, Στρατής Πασχάλης, Σταμάτης Πολενάκης, Βασίλης Ρούβαλης, Ντίνος Σιώτης, Γιάννης Στίγκας, Νατάσα Χατζιδάκι, Γιώργος Χουλιάρας.

Τα 28 ποιήματα είναι μια ελάχιστη αντίδραση στα τρέχοντα γεγονότα, ένα αντίδοτο στην κατάθλιψη, την απαξίωση και την αίσθηση υποχώρησης των πάντων, σε πολιτιστικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Το ανθολόγιο που προκύπτει από αυτή την αυθόρμητη κίνηση, δημοσιεύεται άμεσα στο περιοδικό (www.e-poema.eu) και ήδη αποστέλλεται σε περίπου 7.000 παραλήπτες e-mail, ως «Ποίημα της εβδομάδας».

Με όπλο τους στίχους

Ποιήματα εμπνευσμένα ακριβώς τη στιγμή των γεγονότων. Είκοσι επτά ποιητές απευθύνουν τη δική τους διαμαρτυρία, την τοποθέτησή τους, μια ελάχιστη αντίδραση με τη «φωνή» τους, στην πραγματικότητα που ζει η Ελλάδα τις τελευταίες ημέρες. Προσδοκούν να συνεισφέρουν, με μοναδικό γνώμονα κάποιες αξίες και δικαιώματα˙ ως πολίτες, συμμέτοχοι, δημιουργοί και συνένοχοι. Τα ποιήματα δεν είναι παρά αιχμές διατυπωμένες σε στίχους αντί για διακηρύξεις, πολιτικολογία ή, το χειρότερο, απαθή σιωπή. Με αυτόν τον ελάχιστο τρόπο, οι παρόντες ποιητές εξανίστανται και στέκονται απέναντι στη βία και τις καταστροφές όσο και την υποτίμηση, την αναξιοπρέπεια, την όποια δύναμη επιβολής.

Η συντακτική ομάδα του (.poema..)

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Το ξημέρωμα

Αντιγράφω από το βιβλίο : Ζαν Ζιγκλέρ" Η ιδιωτικοποίηση του κόσμου και οι νέοι κοσμοκράτορες", Εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες, Αθήνα 2004(σελ.265-266)
"....Εκατομμύρια άνθρωποι ανά τον κόσμο έχουν σήμερα ξυπνήσει. Μη αποδεχόμενοι την ιδιωτικοποίηση του κόσμου, αποφάσισαν να οργανωθούν, να αγωνιστούν για έναν άλλο κόσμο.
Η τεράστια πομπή των εξεγερμένων πορεύεται. Προχωρεί. Με αβεβαιότητα, κουτσαίνοντας.
Ορίζοντας της είναι η απελευθέρωση της ελευθερίας του ανθρώπου.
Η νομιμότητα του κινήματος είναι αδιαμφισβήτητη. Μιλά στο όνομα εκατομμύριων θυμάτων που έπεσαν ανά τους αιώνες. Τη συνοδεύει το αόρατο πλήθος των μαρτύρων.
Ο Ζιλ Περό την περιγράφει: " Το αμέτρητο πλήθος αυτών που εκτοπίστηκαν από την Αφρική στην Αμερική, αυτών που πετσοκόπηκαν στα χαρακώματα κάποιου ηλίθιου πολέμου, αυτών που ψήθηκαν ζωντανοί από βόμβες ναπάλμ, εκείνων που βασανίστηκαν μέχρι θανάτου στα κελιά των μαντρόσκυλων του καπιταλισμού, όσων τουφεκίστηκαν στο Τείχος των επαναστατών της παρισινής κομμούνας, αυτών που τουφεκίστηκαν στο Φουρνίς, εκείνων που τουφεκίστηκαν στη Σετίφ, αυτών που σφάχτηκαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στην Ινδονησία, όσων σχεδόν εξαφανίστηκαν όπως οι Ινδιάνοι της Αμερικής, εκείνων που δολοφονήθηκαν μαζικά στην Κίνα για να εξασφαλιστεί η ελεύθερη κυκλοφορία του οπίου...Τα χέρια των ζωντανών πήραν απ' όλους αυτούς τον πυρσό της επανάστασης του ανθρώπου που του αρνούνται την αξιοπρέπεια του. Τα παγωμένα σε λίγο χέρια των παιδιών του Τρίτου κόσμου, που η κακή διατροφή σκοτώνει κάθε μέρα κατά δεκάδες χιλιάδες, τα αφοπλισμένα χέρια των λαών των καταδικασμένων να πληρώνουν τους τόκους ενός δανείου, το κεφάλαιο του οποίου έκλεψαν οι ηγέτες τους, εκείνες οι μαριονέτες, τα τρέμοντα χέρια των όλο και περισσότερο καταδικασμένων να μείνουν στο περιθώριο της αφθονίας... Χέρια μιας τραγικής αδυναμίας και για την ώρα ξεχωριστά. Αλλά μια μέρα δεν μπορούν παρά να συνενωθούν. Και κείνη τη μέρα, ο πυρσός που κρατούν θα πυρπολήσει τον κόσμο"( Gilles Perrault, εισαγωγή στο "Livre noir du capitalisme" )

Παλιά ή καινούρια;

Πώς γίνεται
οι άλλοι να ορίζουν λίγο λίγο τη μοίρα μας, να μας την επιβάλλουν
και μεις να το δεχόμαστε; πώς γίνεται μ' ελάχιστα νήματα
κάποιων δικών μας στιγμών να μας υφαίνουν
ολόκληρο το χρόνο μας, τραχύ και σκοτεινόν, ριγμένον
σα καλύπτρα απ' το κεφάλι ως τα πόδια μας, σκεπάζοντας
ολόκληρο το πρόσωπό μας και τα χέρια μας, όπου αποθέσανε
ένα άγνωστο μαχαίρι -ολότελα άγνωστο- και να φωτίζει
με τη σκληρή του λάμψη ένα τοπίο, όχι δικό μας
αυτό το γνωρίζω... όχι δικό μας!

Γιάννης Ρίτσος: Ορέστης (Κέδρος)



Αλλά και: «Δημοκρατία ἀνιεμένη τέλος ἥξει εἰς ὀλιγαρχίαν» . Το πε ο Αριστοτέλης (δε θυμάμαι αν ήταν χθες ή πριν από κοντά 2300 χιλιάδες χρόνια) ότι η έκλυτη δημοκρατία καταντά ολιγαρχία. Αναρωτιέμαι μήπως πρέπει έτσι μεταξύ μας, να μετονομάσουμε πια το πολίτευμά μας, μήπως και καταλάβουμε με τι έχουμε να κάνουμε και ποια θέση να πάρουμε…
Δε θέλω βέβαια να σκεφτώ την περίπτωση του να μας επιβληθεί άνωθεν ένα τέτοιο όνομα….

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Ένα ποιημα παλιό για τις ...σημερινές μέρες

Ἡ ἀπόφαση

Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Ἔστω ἀπαντεῖστε μ᾿ ἕνα ναὶ ἢ μ᾿ ἕνα ὄχι.
Τὸ ἔχετε τὸ πρόβλημα σκεφτεῖ
Πιστεύω ἀσφαλῶς πὼς σᾶς βασάνισε
Τὰ πάντα βασανίζουν στὴ ζωὴ
Παιδιὰ γυναῖκες ἔντομα
Βλαβερὰ φυτὰ χαμένες ὦρες
Δύσκολα πάθη χαλασμένα δόντια
Μέτρια φίλμς. Κι αὐτὸ σᾶς βασάνισε ἀσφαλῶς.
Μιλᾶτε ὑπεύθυνα λοιπόν. Ἔστω μὲ ναὶ ἢ ὄχι.
Σὲ σᾶς ἀνήκει ἡ ἀπόφαση.
Δὲ σᾶς ζητοῦμε πιὰ νὰ πάψετε
Τὶς ἀσχολίες σας νὰ διακόψετε τὴ ζωή σας
Τὶς προσφιλεῖς ἐφημερίδες σας· τὶς συζητήσεις
Στὸ κουρεῖο· τὶς Κυριακές σας στὰ γήπεδα.
Μιὰ λέξη μόνο. Ἐμπρὸς λοιπόν:
Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Σκεφθεῖτε το καλά. Θὰ περιμένω.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Αφιερωμένο εξαιρετικά στα παιδιά της θεωρητικής





Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Σκόρπιες σκέψεις

Είναι οργισμένοι οι νέοι , είναι θυμωμένοι, αλλά πώς , πού διοχετεύεται η οργή , ο θυμός; Πώς η άρνηση, η αμφισβήτηση , η έκρηξη γίνονται δημιουργία, γεννούν το καινούριο, το διαφορετικό;
Συναισθηματισμοί, λόγια για την καταπίεση , την άδεια ζωή, το χρόνο που δεν έχουν, αλλά για μια ακόμη φορά επανάληψη του έργου. Όλο αυτό το ξέσπασμα, η έκρηξη καθώς είναι αυθόρμητη και ανοργάνωτη θα καταλήξει εκεί που κατέληξαν και οι προηγούμενες , στη λήθη.
Η Αριστερά αναλώνεται σε ενδοϊδεολογικές συγκρούσεις και προσπαθεί να "πιάσει" τα θραύσματα της έκρηξης, δεν μπορεί να είναι η ίδια οργανωτής , καθοδηγητής. Κάτι της ξεφεύγει , δυστυχώς! Και δεν εννοώ εκμετάλλευση του γεγονότος, αλλά οργάνωση, καθοδήγηση, στόχευση. Για άλλη μια φορά η κατάσταση της ξεφεύγει από τα χέρια , η πλειοψηφία των νέων δεν εμπιστεύεται, θεωρεί τους περισσότερους πουλημένους, συμβιβασμένους, ανίκανους και χωρίς φαντασία. Μετά την εκτόνωση τί; Θάρθουν τα Χριστούγεννα , η κατάσταση θα εκτονωθεί, ο κάθε κατεργάρης στον μπάγκο του. Τα παιδιά θα συνεχίσουν το σχολείο, το φροντιστήριο πάνω απ' όλα, αγώνας δρόμου για την ύλη, για τις εξετάσεις. Κι οι ενήλικες θα κάνουν αναλύσεις του φαινομένου μέχρι να ξανα συμβεί κάτι για να ξεσπάσει η συσσσωρευμένη οργή. Κι όλα καλά κι όλα ωραία!
Τα παιδιά θέλουν συζήτηση, θέλουν υγιή πρότυπα, θέλουν όραμα, θέλουν ιδανικά. Ποιος θα τους τα δώσει; Πόσοι και ποιοι είναι αυτοί που κάνουν τα λόγια πράξη, που δείχνουν έναν άλλο δρόμο, που εμπνέουν τους νέους, που είναι το Παράδειγμα, που είναι οι Ανθρωποι;
Στην εποχή μας ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά, αν θέλουμε οι αγώνες των νέων να φέρουν αποτέλεσμα ας αλλάξουμε πρώτα εμείς πορεία πλεύσης και ας ακούσουμε επιτελους τα παιδιά μας!

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

Χρήση κινητών και βιντεοσκοπήσεις στο σχολείο

Είναι γνωστό ότι απαγορεύονται η χρήση των κινητών στο χώρο του σχολείου και πολύ περισσότερο οι βιντεοσκοπήσεις και οι αναρτήσεις στο διαδίκτυο υλικού που έχουν σχέση με μαθητές ή καθηγητές. Αυτό νομίζω ότι δεν έχει γίνει κατανοητό από τους μαθητές και ίσως και κάποιους καθηγητές.
Η χρήση του κινητού στο σχολείο ειδικά από τους μαθητές έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Και βέβαια δεν μένουν στην απλή επικοινωνία αλλά προχωρούν σε βιντεοσκοπήσεις την ώρα του μαθήματος ή στα διαλείμματα και στη συνέχεια θεωρούν καλό να αναρτούν τα βίντεο στο διαδίκτυο με ή χωρίς σχόλια. Αυτό δεν είναι ένα φαινόμενο ελληνικό ούτε αφορά μόνο το σχολείο στο οποίο δουλεύω , είναι παγκόσμιο.
Με αφορμή τη βιντεοσκόπηση ενός καβγά μεταξύ μαθητών στο χώρο του σχολείου και την ανάρτηση του στο διαδίκτυο , αλλά και την τιμωρία των μαθητών με αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος προβληματίστηκα σχετικά με αυτό το θέμα, το οποίο θεωρώ πολύ σοβαρό.
Αρχικά θεωρώ ότι καλώς επιβλήθηκε αυτή η τιμωρία στους μαθητές διότι κάποτε οι μαθητές θα πρέπει να καταλάβουν ότι υπάρχουν κανόνες , όρια και ζητήματα δεοντολογίας στο σχολείο τα οποία καλό είναι να γίνονται σεβαστά από όλους, αλλά πολύ περισσότερο με ενοχλεί η πράξη αυτή καθεαυτή.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Δύο μαθητές τσακώνονται και καταλήγουν σε συμπλοκή . Οι υπόλοιποι μαθητές δεν ενδιαφέρονται καν να τους χωρίσουν. Μάλιστα ένας μαθητής βγάζει το κινητό του και βιντεοσκοπεί. Στην συνέχεια το ανεβάζει στο διαδίκτυο ,αλλά και το στέλνει σε άλλο μαθητή ο οποίος το επεξεργάζεται , βάζει λεζάντες και το ανεβάζει και αυτός. Όταν αυτό έγινε γνωστό οι μαθητές ισχυρίστηκαν ότι το έκαναν για πλάκα. Και γενικώς η αντίδραση των περισσοτέρων μαθητών , οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν με αποχή από τα μαθήματα είναι η ίδια και ότι σε τελευταία ανάλυση δεν έγινε και τίποτε.
Εμένα λοιπόν αυτή η νοοτροπία και αντίληψη με ενοχλεί, διότι θεωρούν πολύ φυσιολογικό να καταγράφουν κάποιον ή κάποιους και στην συνέχεια να δημοσιοποιούν αυτό το υλικό και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Δεν μπορούν δηλαδή να καταλάβουν πόσο μπορεί να εξεφτελίζεται η προσωπικότητα καποιου ανθρώπου όταν συμβαίνει αυτό. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι θίγεται η αξιοπρέπεια του , ότι γίνεται βορά στις διαθέσεις και στα σχόλια οποιουδήποτε θεατή αυτού του βίντεο. Επιπλέον όμως καταστρατηγούν στοιχειώδη δικαιώματα προστασίας της ιδιωτικής ζωής, εθίζονται στην παρακολούθηση και καταγραφή ιδιαίτερων στιγμών αλλά και προσώπων , το θεωρούν φυσιολογικό, δημιουργούν άλλοθι σε όλους εκείνους που θέλουν να υιοθετήσουν πολιτικες big brother, να βάλουν μια κάμερα στη ζωή μας αλλά και θεατές. Θα μου πείτε όλα αυτά είχαν στο μυαλό τους οι μαθητές; Ασφαλώς και όχι ! Αλλά κάποιος επιτέλους πρέπει να τους ταρακουνίσει , να τους υποψιάσει και ας τους φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά. Κάποτε ανήκαν στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας , σήμερα έχουν γίνει πραγματικότητα. Το μερίδιο της συνενοχής είναι τεράστιο και το σχολείο καλό είναι κάποτε να αναλάβει τις ευθύνες του και να αναρωτηθεί για το τι πολίτες, τι ανθρώπους θέλει να διαμορφώσει, ελεύθερες προσωπικότητες ή υποτακτικούς του συστήματος και μελλοντικούς "χαφιέδες". Διότι όταν ένα έφηβος δεν μπορεί να διαχειριστεί τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που του έχουν δοθεί , τότε υπάρχει πρόβλημα.
Επίσης εκείνο που με προβληματίζει ακόμη περισσότερο είναι ότι οι μαθητές πιστεύουν ότι ούτε λίγο ούτε πολύ οι καθηγητές πρέπει να παίζουν το ρόλο του χωροφύλακα στο σχολείο , να τιμωρούν, να ελέγχουν τους μαθητές για να μη χρησιμοποιούν τα κινητά τους. Μια ζωή δηλαδή ο βούρδουλα ς και ο αστυνόμος πάνω από το κεφάλι και πολύ περισσότερο ο φόβος, μόνο έτσι νομίζουν ότι θα υπάρξει λύση . Αλλοίμονο! Μετά από τόσους αγώνες να ξεπουλιούνται τα πάντα , να μην γίνεται κατανοητό ότι οι σχέσεις όλων των ειδών καλό είναι να στηρίζονται στη γνώση , στη συνειδητοποίηση και στο σεβασμό. Και το σχολείο τι έχει πετύχει τελικά όλα αυτά τα χρόνια;
Το μέλλον θα δείξει αν τελικά κάποιος θα εξακολουθεί να μας κυνηγά!