Με αφορμή τις εξετάσεις πιστοποίησης για το β΄επίπεδο επιμόρφωσης εξέφρασα την άποψη ότι δεν θα δώσω εξετάσεις όχι μόνο γιατί δεν έχω διαβάσει αλλά γιατί αισθάνομαι βαθειά απογοήτευση για την κατάσταση που επικρατεί στη σχολική πραγματικότητα.
Είναι γεγονός ότι δήλωσα συμμετοχή και παρακολούθησα τα μαθήματα μολονότι είχα πολλές επιφυλάξεις για τη δυνατότητα πραγματοποίησης του ελάχιστου απ' όσα έμαθα, διότι στεκόμουν στο θέμα της υποδομής των σχολείων. Πού άραγε μπορούν να εφαρμοσθούν όλα αυτά;. Σε σχολεία που διαθέτουν ένα μόνο εργαστήριο πληροφορικής και που δεν είναι ποτέ διαθέσιμο; Σε αίθουσες με ανύπαρκτη υποδομή;, Στην έλλειψη υπολογιστών ; στην ανυπαρξία σύνδεσης με το διαδίκτυο; Ή μήπως η εφαρμογή θα πρέπει να στηριχτεί στον πατριωτισμό των εκπαιδευτικών που κάθε φορά πρέπει να κουβαλούν έναν φορητό υπολογιστή στο σχολείο και να προσπαθούν να δουλέψουν μόνο με λογισμικά και όχι με το διαδίκτυο για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει σύνδεση στην τάξη άρα αναγκαστικά θα καταλήξουν στο εργαστήριο που όπως προανέφερα δεν είναι διαθέσιμο; Επομένως τι νόημα έχει η πιστοποίηση ;
Στην Ελλάδα πάντα ξεκινάμε ανάποδα . Το σωστό είναι να διατεθούν χρήματα να εξοπλιστούν τα σχολεία, οι αίθουσες και μετά να επιμορφωθούν οι εκπαιδευτικοί και να κληθούν να πιστοποιήσουν τις γνώσεις που πρόκειται πραγματικά να εφαρμόσουν. Τώρα όλα γίνονται για να γίνονται . Και βέβαια δεν νομίζω ότι το πρόβλημα θα λυθεί αν ο κάθε εκπαιδευτικός μεταφέρει τον υπολογιστή του στο σχολείο και προσπαθεί να εφαρμόσει κάτι απ' όσα έμαθε και πιστοποιήθηκε ότι γνωρίζει .
Λυπάμαι αλλά δεν είμαι διατεθειμένη να δώσω άφεση σε κανέναν υπέυθυνο και πολύ περισσότερο στο Υπουργείο Παιδείας που ενδεχομένως θεωρεί ότι έκανε το καθήκον με το να οργανώνει σεμινάρια επιμόρφωσης και εξετάσεις πιστοποίησης και μετά τίποτα.
Αυτή νομίζω ότι είναι η κατάσταση στα περισσότερα τουλάχιστον δημόσια σχολεία και αν δεν είναι έτσι μακάρι να διαψευστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου