Ποια τώρα απ' τις ψυχές που παραδέρνουν στον τεφρό ουρανό
ποια τώρα απ' τις ψυχές θα συγχωρέσει
το σώμα της που χάθηκε θέλοντας να την σώσει...
Για χάρη της ψυχής μαζί της βασανίζεται το σώμα
σε αγώνες σε μαρτύρια και οράματα
αλλά στο έσχατο άλμα την εγκαταλείπει
φρίττουσαν και βοώσαν κύκλοις ιπταμένη πάνω από γκρεμούς σωσμένη
κι αυτό ολομόναχο γκρεμίζεται στην πτώση
για τη δική του αθανασία
- μια πανταχού απουσία στο χρόνο
Μέσα στην άνοιξη σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μπερδεύτηκαν το πριν και το μετά στις πράξεις και στα λόγια
Και μη μου λες πως ε ί χ α τ ό τ ε δίκηο
Το δίκηο το' χει πάντα η αδικία
Για να μπορείς εσύ να με σκοτώνεις τ ό τ ε
και να' ρχεσαι μετά στα λόγια μου
να με ξανασκοτώνεις τ ώ ρ α γιατί ε ί χ α τ ό τ ε δίκηο
με το δικό σου σάλιο να βρωμίζεις τη δική μου τη φωνή
και να περνάς με το σταχτί μελάνι σου από πάνω τα δικά μου τα γραπτά
Έτσι λοιπόν ο ειπωμένος λόγος
έτσι ο γραμμένος χρόνος
- ιστορία...
Είναι ένας λόγος αυτός το λογικό να χάσει το μυαλό του
το φως να τυφλωθεί απ' το φως του
η φωνή να πνιγεί μέσ' στη φωνή της
αλλά η ψυχή πώς να χάσει την ψυχή της
Βύρων Λεοντάρης, Εν γη αλμυρά ( Στιχομαντεία), Έρασμος, Αθήνα 1996
2 σχόλια :
Εκπληκτικό το ποίημα που διάλεξες, Σοφία!
Ἀγάπη πάντοτε κι ἀγῶνας θὰ σὲ πλάθουν καὶ θὰ δίνουν
νόημα στὸν πυρετὸ τῆς ὕπαρξής σου, μ΄ ἕνα φῶς
φτεροκοπώντας γύρω σου τὶς στάχτες νὰ σοῦ πλύνουν
-Σήκω! τῆς ζωῆς δὲν σταματάει ποτὲ ὁ τρικυμισμός.[...]
(Βύρων Λεοντάρης, «Γενικὴ αἴσθηση», 1954)
ΥΓ. ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ:
Υπερασπίζεται το «ανείπωτο» στην Ποίηση γράφοντας ποιήματα ως δοκίμια αυτογνωσίας
Εκπληκτικό το ποίημα που διάλεξες για το σχόλιο σου.
Ευχαριστώ πολύ
Δημοσίευση σχολίου