να γράφεις σαν τον Όμηρο εποποιίες στα παλιά παπούτσια σου
να μη σε νοιάζει αν αρέσεις ή όχι
τίποτε
Απερίσπαστος νέμεσαι την αντιδημοτικότητα
έτσι` με γενναιοδωρία` σαν να διαθέτεις
νομισματοκοπείο και να το κλείνεις
ν'απολύεις όλο το προσωπικό
να κρατάς μια φτώχεια που δεν την έχει άλλος κανείς
εντελώς δική σου.
Την ώρα που μες στα γραφεία τους απεγνωσμένα
κρεμασμένοι απ' τα τηλέφωνά τους
παλεύουν για' να τίποτα οι χοντράνθρωποι
ανεβαίνεις εσύ μέσα στον Έρωτα
καταμουντζουρωμένος αλλ' ευκίνητος
σαν καπνοδοχοκαθαριστής
κατεβαίνεις απ' τον Έρωτα έτοιμος να ιδρύσεις
μια δική σου λευκή παραλία
χωρίς λεφτά
γδύνεσαι όπως γδύνονται όσοι νογούν τ' αστέρια
και μ' οργιές μεγάλες ανοίγεσαι να κλάψεις ελεύθερα...
Είναι διγαμία ν' αγαπάς και να ονειρεύεσαι.
Οδυσσέας Ελύτης, Μαρία Νεφέλη, Ίκαρος, Αθήνα 1980 , 4η έκδοση
4 σχόλια :
Εκπληκτικοί στίχοι, απείρου κάλλους, μεγάλης σοφίας και απλότητας.
Εξαίσια η επιλογή σου, Σοφία! (Και ο κόσμος σου!)
"Είμαστε το αρνητικό του ονείρου
γι' αυτό φαινόμαστε μαύροι και άσπροι
και ζούμε τη φθορά
πάνω σε μιαν ελάχιστη πραγματικότητα...
(Μαρία Νεφέλη)
http://www.youtube.com/watch?v=2KE2qwrEUKk&feature=related
κ.κ.
Ω, μπορώ να σε καλοσωρίσω κ.κ.
Ακριβοθόρητη έχεις γίνει!
Ευχαριστώ και για το λογοπαίγνιο
" Σοφία!(Και ο κόσμος σου!)" κατά το
Ο κόσμος της Σοφίας φαντάζομαι.
Πολύ με τιμά το σχόλιο σου.
Νά' σαι καλά
Πάντα με εκπλήξεις !
Νάναι καλά το βουνό σου Σοφία
Καλημέρα
Ευχαριστώ Θανάση,
Καλησπέρα
Δημοσίευση σχολίου