Σάρκινος λόγος

Ύπνος ερωτικός μετά τον έρωτα. Ιδρωμένα σεντόνια
κρεμάμενα απ' την κλίνη στο πάτωμα. Στον ύπνο μου ακούω
το δυνατό ποτάμι. Ο ρυθμός αργοπορεί. Κορμοί μεγάλων δέντρων
κυλούν μαζί του. Στα κλαδιά τους χίλια πουλιά
ακινητούν ταξιδεύοντας μ' ένα μακρύ τραγούδι
από νερό και φύλλα, διακοπτόμενο από άστρα. Περνάω
το χέρι μου κάτω απ' το λαιμό σου ελαφρά, με το φόβο
μη σταματήσω το τραγούδι των πουλιών στον ύπνο σου. Αύριο
στις 10
όταν θ' ανοίξεις τα παντζούρια κι εισορμήσει στα δωμάτια ο 
ήλιος
θα φανεί στον καθρέφτη καθαρότερα το δαγκωμένο κάτω σου χείλι
και το σπίτι θα γίνει κατακόκκινο, διάστικτο όλο
με χρυσά πούπουλα και μακρινούς, ασυντέλεστους στίχους.
                                                                  Αθήνα, 15.ΙΙ. 81

Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας,
θα μου ζητήσουν, κάποτε, όταν φύγεις, τη φωνή τους.
Όμως εγώ δε θα 'χω πια φωνή να τα μιλήσω. Γιατί εσύ
συνήθιζες πάντα
να περπατάς γυμνόποδη στις κάμαρες, κι ύστερα μαζευόσουν στο 
κρεβάτι
ένα κουβάρι πούπουλα, μετάξι κι άγρια φλόγα. Σταύρωνες τα 
χέρια σου
γύρω στα γόνατά σου, αφήνοντας προκλητικά προτεταμένα
τα σκονισμένα σου ρόδινα πέλματα. Να με θυμάσαι - μου' λεγες-
έτσι`
έτσι να με θυμάσαι με τα λερωμένα πόδια μου` με τα μαλλιά μου
ριγμένα στα μάτια μου - γιατί έτσι βαθύτερα σε βλέπω. Λοιπόν,
πώς να' χω πια τη φωνή. Ποτέ της η Ποίηση δεν περπάτησε
έτσι
κάτω από τις πάλλευκες ανθισμένες μηλιές κανενός Παραδείσου.
                                                                    Αθήνα , 16.ΙΙ.81
Γιάννης Ρίτσος , Σάρκινος Λόγος . Από την Ανθολογία Γιάννη Ρίτσου σε επιλογή Χρύσας Προκοπάκη, Κέδρος, 2000, 7η έκδοση

Τα χαρακτικά του Τάσου από το λεύκωμα Άσμα Ασμάτων