Ανεξόφλητη επιταγή το αίμα τους...

...Στο Πολυτεχνείο, οι ελεύθεροι πολιορκημένοι. Το τανκς με τους εκτυφλωτικούς προβολείς να σκορπίζει την παγωνιά. Οι σφαίρες που ήταν αληθινές. Οι σκοτωμένοι, οι τραυματίες. Το αίμα και το ανάθεμα. Ο Γιώργος ξαναμμένος, με το μαντίλι σφιχτά δεμένο στο κεφάλι του, να συγκρατεί τις μπούκλες των μαλλιών του. Να παίρνει εκείνη τη στιγμή μαζί του για πάντα. Έχουμε ανάγκη από αίμα. Να κάνουμε έκκληση στον Ερυθρό Σταυρό. Να κατέβει ο κόσμος στους δρόμους. Και το ξημέρωμα αργούσε να φανεί. Θεοσκότεινα τα παράθυρα κι οι πόρτες στις πολυκατοικίες κλειστές.

  " Πώς είναι δυνατόν να κοιμάστε..."

    Ο ραδιοφωνικός σταθμός να κραυγάζει ακόμα στ΄αφτιά μου.

    Πίσω από την πύλη οι φοιτητές. Πάνω στην κολόνα ο Κυριάκος, με το λευκό πουκάμισο, "να διαπραγματευτούμε". Ο Κώστας απέξω από τα κάγκελα, όρθιος, λίγο πριν συλληφθεί. Ένα ένα ανάβουν τα παράθυρα, δειλά το φως να διώξει το σκοτάδι, ένα γύρο στις πολυκατοικίες, πυγολαμπίδες κι άστρα στα μάτια μου.

   Το τανκς να έρχεται καταπάνω μας και στον πυργίσκο του αξιωματικός πίσω απ' τον προβολέα με το περίστροφο προτεταμένο.

    Η Μερσεντές. Τη σπρώχνουμε να γίνει οδόφραγμα. Ο Στέλιος, η Ιωάννα εκεί, μαζί με τους "προβοκάτορες", ένα σώμα, μια ψυχή και μια στραβή...Δεν υπερίσχυσε η γραμμή. Ο Κυριάκος να πέφτει απ' την κολόνα. Το τανκς να γκρεμίζει την πόρτα, η Πέπη κάτω απ' τα κάγκελα, κι εμείς να σπρώχνουμε τη Μερσεντές. Το τανκς να περνάει από πάνω της και να μην παραμερίζουμε, να ζούμε την υπέρβαση, ο φόβος είναι η πρόκληση, ο εχθρός που δοξάζει τον άνθρωπο και κάνει τα πράγματα να λάμπουν, νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, με προτεταμένα στήθια.

   " Κάτω η χούντα", " Έξω οι Αμερικάνοι", " Μαρκεζίνη Μασκαρά", " Απόψε θα γίνει Ταϊλάνδη", " Κάτω το κράτος κι η εξουσία".

    Κι όταν όλα φάνηκε πως τελείωσαν, " ο αγώνας συνεχίζεται", βροντοφωνάξαμε.

    Την άλλη μέρα, τα απομεινάρια της εξέγερσης διαλύονται και μέσα στις φωτιές, όρθιοι και καταγής στο πεζοδρόμιο, στη μέση του δρόμου, δυο νέες κοπέλες, η Ελένη κι η Μαρία, κι ένα αγόρι να το τραβούν απ' τα μαλλιά οι μπάτσοι.

    Μέσα από τα δακρυγόνα να περνάει ένα φορείο, να πετάει πάνω από τα κάγκελα, να λιποθυμάς, να σβήνεις και να ανασταίνεσαι...για να συνεχίσεις.

  Ξεχυθήκαμε στους δρόμους και πάλι. Κουρέλια ακόμα, η φωνή μας δεν μπόρεσε τίποτα να πει.

  Οι δολοφόνοι πλένουν τα χέρια τους στους νεροχύτες. Σκουπίζονται απ' τα σχισμένα πουκάμισα. Κατουράνε το αίμα μας με χοντρές μάνικες, για να ξεπλυθούνε τα πεζοδρόμια, να πάει ο κόσμος ήσυχα στη δουλειά του το πρωί. Μην αγριέψει το μάτι του. Μη θυμηθεί το μεσημέρι το σκοτωμένο πρωινό και ανταργιέψει.

   Το είδα στα μάτια του κοριτσιού που κράτησε την εικόνα, πίσω από τις γρίλιες στην Τοσίτσα και έγινε σε μια στιγμή γυναίκα, να βγει στο δρόμο ενάντια στον τρόμο....τρελαμένη από το παράδοξο της συναπαντοχής και πως τα φέρνει για να δεις..." Θα' ρθω μαζί σου", είπε...

   Τα υπόλοιπα είναι για το τραγούδι. Μένει μονάχα να θυμόμαστε ξανά και ξανά, στα μνημόσυνα και στις επετείους, πως το κρατούμενο δεν είναι ένα. Μαζεύτηκαν πολλά, θα χάσουμε το λογαριασμό. Και είναι που μάς χρωστάνε. Ανεξόφλητη επιταγή το αίμα μας, πάλι με το ποδήλατο να κάνω βόλτες γύρω από τους σταθμούς της μνήμης και να περνάει το τρένο στις οκτώ, ταξίδι για την Κατερίνη, Νοέμβρης μήνας δε θα μείνει..

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Δημήτρη Παπαχρήστου, Ο ήλιος του Μουσείου, Νέα Σύνορα - Α.Α Λιβάνη, 1994 . Βρίσκεται στο ανθολόγιο που επιμελήθηκε ο Ηλίας Γκρης, Το μελάνι φωνάζει, η 17η Νοέμβρη 1973 στη λογοτεχνία, Μεταίχμιο, 2003

Η αφίσα" Εδώ Πολυτεχνείο, 16 XI 1973" του Γιώργου Βακιρτζή