Καταγγέλλω τον εαυτό μου...

Με την αύριο, όταν οι δυνάμεις της "εξουσίας" καθάριζαν τον τόπο της σφαγής απ' τα αίματα και τις άλλες ακαθαρσίες, βρήκαν μες στο σωρό ένα κομμάτι ξεσκισμένο σακακιού, με μιαν ανοιχτή τσέπη να χάσκη μπροστά στα βαριεστημένα τους μάτια. Μεσ' απ' αυτήν την τσέπη ξεμύτιζε ένα βρώμικο χαρτί. Το τράβηξαν, το εξέτασαν. Διάβασαν τούτα τα γράμματα με μολύβι:

Κ α τ α γ γ έ λ λ ω

Κ α τ α γ γ έ λ λ ω  τ ο ν  ε α υ τ ό  μ ο υ , π ο υ  δ ε ν  ξ ύ π ν η σ α   π ι ο  
μ π ρ ο σ τ ά,  π ο υ  δ ε ν  ξ ε σ η κ ώ θ η κ α  π ι ο   μ π ρ ο σ τ ά,  
ν'  α ν τ ι σ τ α θ ώ  σ τ η  β ί α  κ α ι  σ τ ο ν   τ ρ ό μ ο.

Κ α τ α γ γ έ λ λ ω  τ ο ν  ε α υ τ ό  μ ο υ ,  π ο υ  υ π ή ρ ξ α   έ ν α ς  
 π ο λ ί τ η ς   ε λ ε ε ι ν ή ς  μ ο ρ  φ  ή ς

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Τάκη Χατζηαναγνώστου,  Ένας πολίτης ελεεινής μορφής, Αθήνα 1975 
Βρίσκεται στο ανθολόγιο του Ηλία Γκρη, Το μελάνι φωνάζει , Η 17η Νοεμβρη 1973 στη λογοτεχνία, Μεταίχμιο, 2003