Τι γεύση έχουν οι φράουλες;

   

 Είναι όμορφες, κατακόκκινες, αρωματικές και ζουμερές. Τις επιθυμούμε σκέτες, με ζάχαρη ή με κρέμα . Λαχταριστές τούρτες και τάρτες στολίζουν τις βιτρίνες των ζαχαροπλαστείων και ερεθίζουν την όραση , την όσφρηση και τη γεύση. Συνδυασμένες με σοκολάτα δημιουργούν ένα θεϊκό αποτέλεσμα. Τις απολαμβάνουμε καθισμένοι στην πολυθρόνα μας ως επιδόρπιο σε ώρες ξεκούρασης και χαλάρωσης στο σπίτι μας, στη δουλειά, στο δρόμο.  Είναι οι φράουλες.

   Ένα ακόμη προϊόν που ίσως να νομίζουμε ότι βρέθηκε με μαγικό τρόπο στα ράφια του μανάβικου , του σούπερ μάρκετ ή του ζαχαροπλαστείου.
Αναρωτηθήκαμε ποτέ ποιοι τις καλλιεργούν στα χωράφια πριν έρθουν στο πιάτο μας; Ποιοι μόχθησαν, πώς έγινε η συγκομιδή; Μέσα σε ποιες συνθήκες δουλεύουν οι εργάτες γης , αν πληρώνονται κανονικά, αν έχουν ασφάλεια, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αν μπορούν να γυρίσουν σε κανονικό σπίτι μετά τη δουλειά , να πλυθούν , να φάνε, να ξεκουραστούν., να ακούσουν έναν τρυφερό λόγο;  Ποιοι είναι αυτοί; 
  Πρώτα απ΄όλα είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ που ξενιτεύτηκαν για μια καλύτερη ζωή. Και αντί γι' αυτήν τους περίμενε μια κατάμαυρη  και άθλια ζωή. Σκυμμένοι στα χωράφια από το πρωί μέχρι το βράδυ με εξευτελιστικά μερόκαματα . Απλήρωτοι για μεγάλα διαστήματα τολμούν να σηκώσουν κεφάλι και να διεκδικήσουν  αυτό που τους ανήκει. Τίποτε περισσότερο. Η ζωή τους τότε βρίσκεται αντιμέτωπη με τη θηριωδία και τότε καταλαβαίνουν ότι αυτή δεν αξίζει ούτε όσο τιμάται ένα κεσεδάκι φράουλες. Τίποτε. 

   Κάθε φορά που απολαμβάνουμε ένα μπολάκι γεμάτο με φράουλες ας σκεφθούμε λίγο ότι αυτές έχουν ποτισθεί  με το ιδρώτα των εργατών των φραουλοχώραφων και έχουν λιπανθεί με το αίμα τους. Είναι μεγαλωμένες με τους αναστεναγμούς τους και τις πίκρες τους. Ίσως να μη έχουν δοκιμάσει ποτέ και τη γεύση τους, όπως δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ σοκολάτα όσοι δουλεύουν στα κακαοφυτείες.
   Δεν χρειάζονται τον οίκτο μας . Τη συμπαράστασή μας έχουν ανάγκη και την αλληλεγγύη μας. Οι άνθρωποι να στηρίζουμε τους ανθρώπους και να πολεμάμε με κάθε τρόπο εκείνους που έχουν ξεχάσει ότι ανήκουν στο ανθρώπινο είδος. Διότι αυτό που συνέβη χθές στη Μανωλάδα ή οπουδήποτε αλλού έχει συμβεί στην Ελλάδα και στον κόσμο δεν θα αργήσει να συμβεί και σε μας . Το τέρας όχι απλά δείχνει το πρόσωπό του αλλά  βρυχάται επικίνδυνα. Η ανοχή και η αδιαφορία μας το γιγαντώνει. Γινόμαστε συνένοχοι. Πώς μπορούμε να  δεχόμαστε  να συμβαίνει αυτό σε συνανθρώπους μας και να μην ξεσηκωνόμαστε; Ούτε καν να το συζητάμε; Να μην μας συγκινεί; Αν είχε συμβεί το αντίθετο θα είχε ξεσηκωθεί το τηλεοπτικό σύμπαν πρώτο απ' όλα. Ντροπή!

" Κανένας άνθρωπος δεν αποτελεί μόνος του μια "Νήσο". Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της "Ηπείρου", ένα μέρος του " όλου". Αν η θάλασσα καταπιεί ελάχιστη έκταση γης, η "Ευρώπη" θα μικρύνει. Το ίδιο γίνεται κι αν καταπιεί ένα " Ακρωτήρι" . Το ίδιο συμβαίνει με το σπίτι των φίλων σου ή με το δικό σου σπίτι. Ο Θάνατος κάθε ανθρώπου αφαιρεί κάτι από μένα τον ίδιο, συνδέεται αδιάσπαστα με το Ανθρώπινο Γένος. Έτσι ποτέ μη στείλεις να ρωτήσεις: για ποιον κτυπά η καμπάνα. Χτυπά για σένα" ( John Donne)