Μελέτα, μα έχε άγρυπνα και ανοιχτά τα μάτια της ψυχής σου στη ζωή...

Δημήτρης Γληνός

Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Υπήκοοι δίχως βασιλιά


      Μια μέρα, στα καλά καθούμενα (αλήθεια, πώς τους ήρθε;) τα δέντρα αποφάσισαν ότι τους χρειαζόταν κάποια ανώτερη αρχή. Τίποτε δεν είχαν να χωρίσουν μεταξύ τους` τίποτε δεν διεκδικούσαν το ένα από τ' άλλο` συναλλαγές, που ήσαν πάντα καθαρές και τίμιες, είχανε μόνο με το χώμα, τη βροχή και τον ήλιο` τί στην ευχή τη θέλανε, λοιπόν , αυτή την ανώτερη αρχή, αυτήν την εξουσία πάνω απ' τα κεφάλια τους; Ένιωθαν άραγε κάποια ανασφάλεια; Είχανε τάχα έμφυτη κάποιαν ανάγκη γι' αφοσίωση κι υποταγή; Ποιος ξέρει; Ποιος θα μπορούσε των δέντρων τη σκέψη να διαβάσει;

      Τέλος πάντων, όπως και να'χει το πράγμα, τα δέντρα ήταν αποφασισμένα να υποταχθούν σε ένα σκήπτρο. Ξεκίνησαν, λοιπόν, απ' την ελιά, κι αφού υποκλίθηκαν σεβαστικά μπροστά της, της πρότειναν βασίλισσα τους να τη χρίσουν.

      Η ελιά, σαν άκουσε την πρότασή τους, τίναξε με τσαχπινιά τ' ασημοπράσινα μαλλιά της στον αέρα και τους είπε: " Ελάτε, ρε παιδιά, στα συγκαλά σας! Θα παρατήσω εγώ το λάδι μου, που το τιμούν  ανθρώποι και θεοί, βασίλισσα των δέντρων για να γίνω; Χτυπήστε άλλη πόρτα!"

       Και τα δέντρα χτυπήσανε την πόρτα της συκιάς, κι αφού κι αυτή  τα άκουσε, την πιάσανε τα γέλια και τους είπε: " Δεν είμαστε καλά...Θ' αφήσω εγώ τη γλύκα των καρπών μου, που τέρπει ανθρώπους και θεούς, για να λυγιέμαι και να σειέμαι σαν βασίλισσα πάνω από τ' άλλα δέντρα; Χτυπήστε άλλη πόρτα!"

       Και χτύπησαν τα δέντρα του κλήματος την πόρτα. " Έλ' αδερφέ" , τού είπανε, " να γίνεις βασιλιάς μας, κι εμείς για σε θα κάνουμε τούμπες και κωλοτούμπες".

       " Αδέρφια, για συνέλθετε!" τους αποκρίθηκε το κλήμα. " Θα παρατήσω εγώ τα σταφυλάκια μου και το κρασί μου, που ευφραίνουνε ανθρώπους και και θεούς, για να μου κάνετε εσείς τούμπες και κωλοτούμπες; Κρασί σας δίνω όσο θέλετε, αλλά μακριά από μένα η βασιλεία. Πιείτε μια κούπα, φίλοι μου, και θα με θυμηθείτε` θα νιώσετε οι ίδιοι βασιλιάδες".

       Είδαν κι απόειδανε τα δέντρα και, χωρίς να πιούνε το κρασί του κλήματος, έτσι όπως ήτανε, ξενέρωτα, προστρέξανε στην αγκαθιά.

      " Αγκαθιά, κυρ-αγκαθιά" , της είπανε, " νιώθουμε απροστάτευτα, χαμένα κάτω απ' αυτόν τον άδειο ουρανό. Έλα , σε ικετεύουμε, βασίλισσα να γίνεις και προστάτισσά μας".

      Η αγκαθιά τα κοίταξε με λύπηση, σαν να' ταν παλαβά, κι έτσι τούς μίλησε:
 " Ακούστε, εγώ, μετά χαράς, βασίλισσά σας γίνομαι, αλλά, για να σας προστατεύω από τον άδειο ουρανό, πρέπει πολύ μικρά να γίνετε και κάτω από τ' αγκάθια μου να μπείτε. Εγώ να ψηλώσω δεν μπορώ, αδυνατώ. Η προστασία βέβαια αυτή, προσέξτε με, κοστίζει πόνο και αίμα. Αποφασίστε".

      Τα δέντρα ακούσανε ανατριχιάζοντας τα λόγια της και, τρομοκρατημένα, πισωπάτησαν κι αρχίσαν, μεταξύ τους, ψιθυριστά να διαβουλεύονται. Η διαβούλευση αυτή κράτησε ώρα αρκετή κι όταν τελείωσε, η κουτσουπιά, η θαραλλέα της παρέας, πλησίασε την αγκαθιά και είπε: " αγκαθιά, κυρ-αγκαθιά, συμπάθα μας, αλλά η ολομέλεια αποφάσισε ότι καλά είμαστε κι έτσι. Αν κοστίζει τόσο ακριβά η προστασία, καλύτερα να μείνουμε απροστάτευτα. Με το συμπάθιο, ε;"

     " Μπα τι λέτε;" είπε η αγκαθιά, με ένα πονηρό χαμογελάκι. " Έτσι απαλλάσσομαι κι εγώ απ' όλη αυτήν την γραφειοκρατία` να διατηρώ Αυλή, αυλικούς, τζουτζέδες, αυλοκόλακες...ξέρετε τώρα...Καλά είμαι ` μού φτάνει η έγνοια για τ' αγκάθια μου".

      Τα δέντρα υποκλίθηκαν  βαθιά, ως παρ' ολίγον υπήκοοι, μαζέψανε τις ρίζες τους και αποχώρησαν θλιμμένα . Όμως , εκεί που βάδιζαν, αμίλητα, σκυφτά, έκανε στάση, ξαφνικά, η θαραλλέα κουτσουπιά και αναφώνησε: " Μα για σταθείτε, ρε παιδιά` τί μούτρα ειν' αυτά; Πού πάμε; Σε κηδεία; Εγώ τη μαύρη μου αλήθεια για να πω, δεν τη γουστάρω και πολύ τη βασιλεία, κι αν σας ακολούθησα, ήταν για να μην πείτε πως είμαι διασπαστική. Λέω, λοιπόν, να τα ξεχάσουμε όλ' αυτά και να κάνουμε ακόμα μιαν επίσκεψη στο φίλο μας, το κλήμα, να μας κεράσει ένα κρασί, ν' αλλάξουμε λιγάκι κλίμα".

      Έτσι και έγινε` τα δέντρα συγκεντρώθηκαν γύρω απ' το κλήμα, που πρόθυμα τα κέρασε κι ένα και δυο και περισσότερα από δυο ποτήρια.
 
     Ήτανε δειλινό, σαν έφτασαν εκεί, κι ώσπου να πιουν τα περισσότερα από δυο ποτήρια, νύχτωσε και, ξαφνικά, η μηλιά, που μέχρι τότε έπινε αμίλητη, κοίταξε ψηλά και φώναξε, με μιλιά λιγάκι αλλοιωμένη: " Κοιτάκθτε , αδέρφια, κοιτάκθτε! Ο ουρανόθ δεν είναι πια κενόθ, δεν είναι άδειοθ, είναι γεμάτοθ άθτρα! Ποτέ δεν έχω κθαναδεί τόθα άθτρα!". Κι έλεγε την αλήθεια, γιατί, ως γνωστόν, το κρασί έχει την ικανότητα να πολλαπλασιάζει τα άστρα και να σε κάνει να νιώθεις βασιλιάς τους. Ναι, βασιλιάς των άστρων"

 Επιμύθιο 1: Πριν σκύψεις, σκέψου.

 Επιμύθιο 2 : Αν θέλεις βασιλιά, ντε και καλά, γίνε υπήκοος του εαυτού σου.


   Αργύρης Χιόνης, Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες ( με σχέδια της Εύης Τσακνιά), Κίχλη, 2011, ε΄έκδοση (Κρατικό Βραβείο Διηγήματος 2009)




12 σχόλια :

Ανώνυμος είπε...

Εκπληκτικός Αργύρης Χιόνης.
Τα έργα του, η πεμπτουσία της απλότητας.
(Και της σοφίας).
Τον έχω λατρέψει. (Ναι, κι αυτόν!!!)

Περί ποιήσεως

ΓΡΑΦΩ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΟΥ με τον ίδιο τρόπο που
στρώνει το κρεβάτι του ο μελλοθάνατος λίγο πριν από
την εκτέλεση. μεθοδικά και τακτικά, φροντίζοντας
σχολαστικά την κάθε λεπτομέρεια, την ίδια τρέφοντας
μ' αυτόν φρούδη ελπίδα ότι, αν δείξω επιμέλεια, θα μου
δοθεί, την τελευταία στιγμή, η χάρη.

Αργύρης Χιόνης
από τη συλλογή Εσωτικά τοπία, 1991

ΥΓ1. Φουριόζα επανήλθες και πολύ το χαίρομαι...


κ.κ.

sofia είπε...

Καλησπέρα κ.κ.(ανώνυμη)
Το βιβλίο αυτό το διάβασα αυτές τις μέρες. Σοφά κείμενα μέσα στην απλότητά τους. Βάλσαμο.

Σε ευχαριστώ και από εδώ για το ενδιαφέρον σου.

Φουριόζα; Δεν θα το έλεγα . Επανήλθα όμως.

Να΄σαι καλά
Την αγάπη μου

eApenanti είπε...

Φουριόζα, πράγματι, επανήλθες.

Το επίθετο χαρακτηρίζει την ποιότητα και επικαιρότητα της ανάρτησης.

Να πώ ότι γλύκανε την επιστροφή από τις διακοπές ; Να πώ ότι είναι το "γλυκό" ύστερα από ένα ωραίο γεύμα (που μου προσφέρθηκε);

Πάντως για αρκετή ώρα θα συντροφεύει τις σκέψεις και τον αμήχανο χρόνο μου.

Καλό βράδυ Σοφία

sofia είπε...

Καλέ μου Θανάση, όλα αυτά τα "γλυκά" εγώ τα πρόσφερα;
Μάλλον πολύ λίγα για να αντισταθμίσουν την ομορφιά των στιγμών.

Ευχαριστώ , καλό βράδυ και καλή προσαρμογή.

Την αγάπη μου

Ανώνυμος είπε...

καλώς ήρθες Σοφία μου ! μου έλειψες!πολύ μου άρεσε το κείμενο του Αργύρη Χιόνη,απλό και σοφό όπως το λες και πιστεύω πως θα αρέσει και στους μαθητές μας...ελσα

teleytaios είπε...

Πολύ όμορφο κείμενο, ο Αργύρης Χιόνης πράγματι είναι εξαιρετικός.

Την καλημέρα μου.

sofia είπε...

Καλημέρα Έλσα,

Είσαι καλά; Θα τα πούμε σε λίγο καιρό από κοντά

sofia είπε...

Καλημέρα Κώστα,
Να'σαι καλά

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Άλλη μία θαυμάσια ανάρτηση με βαθείς συμβολισμούς.
Ευχαριστούμε Σοφία για την πνευματική τροφή που μας προσφέρεις μέσω του ιστολογίου σου.

ΥΓ. Αναδημοσιεύουμε στη στήλη "ΕΜΑΦΑΣΗ" του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη".

sofia είπε...

Ευχαριστώ Ευρυτάνα Ιχνηλάτη,
οι τόσο συχνές αναδημοσιεύσεις αναρτήσεων μου στη ιδιαίτερη στήλη του ιστολογίου σου με τιμούν και με ενθαρρύνουν.

Να' σαι καλά

Την αγάπη μου και την εκτίμησή μου

Οικοδόμος είπε...

Καλησπέρα.
Μπράβο Σοφία, πολύ όμορφο.
Είναι λίγος καιρός που γνωρίζω σιγά σιγά τον ΑΧ. Μου αρέσει πολύ.

Η σοφία κρύβεται στην απλότητα της έκφρασης. Η Σοφία μας βοηθάει να γινόμαστε πιο σοφοί.

Καλή δύναμη!

sofia είπε...

Ευχαριστώ Οικοδόμε για το κολακευτικό σχόλιο.

Τον Αργύρη Χιόνη και εγώ τον ανακαλύπτω σιγά σιγά και μου αρέσει πολύ η γραφή του.

Να' σαι καλά