Το πρόσωπο της μέρας χαρακώνει η αργυρή λεπίδα της βροχής...

Το πρόσωπο της μέρας χαρακώνει
η αργυρή λεπίδα της βροχής
κι όμως η λάμψη αυτή που με κυκλώνει
είναι η βροχή μιας άλλης εποχής
Και σε χρονιές σε παίρνει
που η μοίρα σε μοίρανε να δεις μέσα απ’ το χώμα
του ρόδου του εκατόφυλλου τη σπείρα
το άλικο παράξενό του χρώμα
Αυτή η βροχή που τα τζάμια θολώνει
Στην ξεχασμένη αυλή μιας γειτονιάς
Αλλοτινής τα σταφύλια χρυσώνει
Κι όσο γέρνει η μέρα το υγρό της στεφάνι
Μια φωνή ξανακούω, έναν αχό λησμονιάς:
Τον πατέρα μου, λες και δεν έχει πεθάνει
                                                
                                            Jorge Luis Borges
                                           Μετάφραση: Δημήτρης Καλοκύρης