Σ' αυτή τη γη κάτι πρέπει να κάνουμε αφού σε τούτον τον πλανήτη μάς γεννήσαν, και πρέπει να διορθώνουμε τ' ανθρώπινα γιατί δεν είμαστε ούτε πουλιά ούτε σκύλοι.

Ζητάνε μερικοί τούτο το ζήτημα τ' ανθρώπινο
που είναι όλο ονόματα κι επώνυμα και θρήνους,
να μην το βάλω μέσα στο βιβλίο μου,
να μην το γράψω μέσα στην ποίησή μου:
γιατί έτσι - λένε - η ποίηση πεθαίνει,
γι' αυτό δεν πρέπει - λένε κάποιοι - να το κάνω.
Κι αληθινά δεν θα τους ευχαριστήσω,
τους χαιρετώ, τους βγάζω το καπέλο,
στον Παρνασσό να τρέξουν, τους αφήνω,
σαν χαρωπά ποντίκια στο τυρί.
Σ' άλλη κατηγορία ανήκω εγώ,
γιατί δεν είμαι παρά ένας άνθρωπος,
άνθρωπος από σάρκα και οστά
κι όταν ξυλοκοπούν τον αδερφό μου
μ' ό,τι κρατάω θα τον υπερασπίσω
κι η κάθε μου αράδα κουβαλάει
κίνδυνο από μπαρούτι κι από σίδερο
που απάνω στους απάνθρωπους θα πέσει,
απάνω στους αγέρωχους και στους σκληρούς.
Μα η τιμωρία της οργισμένης μου ειρήνης
δεν απειλεί ούτε φτωχούς ούτε καλούς :
με το λυχνάρι τους γυρεύω αυτούς που πέφτουν,
δροσίζω τις πληγές τους και τις κλείνω
κι αυτές είναι οι δουλειές του ποιητή
του αεροπόρου και του ανθρακωρύχου.
Σ' αυτή τη γη κάτι πρέπει να κάνουμε
αφού σε τούτον τον πλανήτη μάς γεννήσαν,
και πρέπει να διορθώνουμε τ' ανθρώπινα
γιατί δεν είμαστε ούτε πουλιά ούτε σκύλοι.
Γι' αυτό λοιπόν, αν επειδή χτυπάω
ό,τι είναι μισητό και τραγουδάω
εκείνους που αγαπώ, θελήσει η ποίηση
να εγκαταλείψω τις ελπίδες που κηρύχνω,
τότε θα πάω με το νόμο το δικό μου,
μαζεύοντας άστρα σωρό και πανοπλίες,
γιατί μπρος στο σκληρό Αμερικάνικο καθήκον μου
δε μ' ενδιαφέρει ένα τριαντάφυλλο
περσότερο ή λιγώτερο:
έχω συνθήκη αγάπης με την ομορφιά
(μα) έχω συνθήκη αίματος με το λαό μου.

Pablo Neruda,Άπαντα ,τ.1, μεταφρ. Δανάη Στρατηγοπούλου, Εκδόσεις Άλμπατρος