8 του Μάρτη σήμερα. Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας. Δεν ξέρω πια αν θέλω να την αναφέρω αυτή τη μέρα έτσι που έχουν καταντήσει οι παγκόσμιες ημέρες. Νιώθω λίγο στο περιθώριο μαζί με όλα εκείνα στα οποία έχει αφιερωθεί μία μέρα . Τα τελευταία χρόνια η μέρα θεωρείται αφορμή για ξέσπασμα των γυναικών , για ξεφάντωμα, για ψευτοφεμινιστικές δραστηριότητες(να βγούμε μόνο γυναίκες, να γλεντήσουμε, να πάμε σε κλαμπ, να ξενυχτίσουμε, να αφήσουμε τα παιδιά στους άνδρες...). Κι αν ρωτήσουμε για το ιστορικό της ημέρας οι περισσότερες δεν ξέρουν τι έγινε κάποτε και για ποιο λόγο. Δεν υποτιμώ καμία γυναίκα , αλλά η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στηΝέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας.Η γιορτή αυτή καθιερώθηκε το 1910 από τη Διεθνή Γυναικεία Διάσκεψη της Κοπεγχάγης, ύστερα από πρόταση της μεγάλης φεμινίστριας Κλάρας Τσέτκιν. Σκοπός της ήταν να διατηρηθεί η ανάμνηση της πρώτης διαδήλωσης των Αμερικανίδων, το 1857. Και από τότε σηματοδοτούσε τους αγώνες των γυναικών για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους τόσο στο σπίτι , στην εργασία όσο και στην κοινωνία. Και αυτό σημαίνει ότι αυτοί οι αγώνες γίνονται καθημερινά όλο το χρόνο στους χώρους όπου ζούμε και δουλεύουμε και είναι συνδεμένοι με τους γενικότερους κοινωνικούς αγώνες . Η χειραφέτηση της γυναίκας είναι μια μακρόχρονη και επίπονη διαδικασία . Δεν είναι εύκολο να πάντα να πείθεις για το αυτονόητο, κι ας είμαστε στον 21ο αι. Μάλλον τώρα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα διότι υπάρχει μία γενικότερη σύγχυση γύρω από την έννοια της χειραφέτησης και των δικαιωμάτων της γυναίκας , που ακολουθεί την τάση της εποχής, δηλαδή πίσω ολοταχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου