θλιμμένα σαν εκείνα τα τραγούδια
που τραγουδάν στη φυλακή
βαριά, χοντροκομμένα σάμπως ζώα για χαμαλίκι
τα χέρια σας που μοιάζουν μανιασμένα πρόσωπα
πεινασμένων παιδιών!
Τα χέρια σας ανάλαφρα, επιδέξια σαν τις μέλισσες
ολόγιομα σάμπως μαστοί ξέχειλοι γάλα
ατρόμητα καθώς η φύση
τα χέρια σας που κάτω απ' το σκληρό πετσί τους
φυλάνε πάντα τη στοργή και τη φιλία.
Και βέβαια που δε στέκεται ο πλανήτης μας
σ' ενός βοδιού τα κέρατα,
ανάμεσα στα χέρια σας κρατιέται.
Α, οι άνθρωποι, οι δικοί μας άνθρωποι,
Με ψέματα σάς ταΐζουνε όταν εσείς πεινάτε
κ' έχετε χρεία από ψωμί και κρέας.
Αφήνετε τούτον τον κόσμο
που τα κλαδιά του με καρπούς είναι κατάφορτα
δίχως να κάτσετε ούτε μια φορά να φάτε
απάνου σ' ένα παστρικό τραπεζομάντηλο.
Α, οι άνθρωποι, οι δικοί μας άνθρωποι,
πιότερο εκείνοι της Ασίας, της Αφρικής
της μέσης, της εγγύς Ανατολής
και των νησιών του Ειρηνικού
και τούτοι της δικιάς μου χώρας
πιότεροι δηλαδή από τα εβδομήντα στα εκατό
είσαστε κοιμισμένοι, είσαστε γέροι....
Είστε περίεργοι, είστε νέοι καθώς τα χέρια σας...
Α, οι άνθρωποι, οι δικοί μας άνθρωποι -
εσύ αδερφέ μου της Ευρώπης, της Αμερικής
συ πούσαι σβέλτος, πούσαι θαρρετός
κ' είσαι όλος χαυνωμένος σαν τα χέρια σου
σου λένε ψέματα, σε βάζουν στο ντορό τους...
Α, οι άνθρωποι, οι δικοί μας άνθρωποι-
αν ψεύδονται οι κεραίες
αν ψεύδεται η περιστροφή της γης
αν ψεύδονται και τα βιβλία
αν ψεύδονται οι αφίσες, τ' ανακοινωθέντα
πάνου στην κολώνα
αν ψεύδονται και πάνου στην οθόνη
των κοριτσιών τα γυμνά πόδια
αν ψεύδεται κ' η προσευχή
αν ψεύδεται και το νανούρισμα
αν ψεύδεται και τ' όνειρο
αν ψεύδεται στο καμπαρέ κι ο βιολιστής
αν ψεύδεται το φεγγαρόφωτο
μες στις απελπισμένες νύχτες
αν ψεύδεται κι ο λόγος
αν ψεύδεται το χρώμα
αν ψεύδεται η φωνή
αν ψεύδεται κι αυτός που εκμεταλλεύεται τα χέρια σας
αν ψεύδονται όλοι κι όλα
εξόν από τα χέρια σας
είναι για νάναι υπάκουα σαν τον πηλό τα χέρια σας
νάναι τυφλά σαν τα σκοτάδια
νάναι κουτά σαν τα μαντρόσκυλα
για να μην εξεγείρονται τα χέρια σας
για να μην πάρει τέλος τούτη η αδικία
τ' όνειρο κάθε εμπόρου
μέσα σε τούτονε τον κόσμο το θνητό
μέσα σε τούτονε τον κόσμο
που θάτανε τόσο όμορφο να ζούμε.
Ναζίμ Χικμέτ, Ποιήματα. Πρόλογος και απόδοση Γιάννη Ρίτσου , Κέδρος 2006 , 22η έκδοση
Ο μεγάλος Τούρκος ποιητής γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 15 Ιανουαρίου 1902
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου