Φίσκα η γειτονιά στο παιδομάνι
τράνταζε απ' τα γέλια η αλάνα
Βάζαμε αντήλιο την παλάμη
Και μ’ ένα μαντήλι στο καλάμι
Κάναμε σινιάλο στ’ αεροπλάνα
Ήμασταν παιδιά κι ονειρευόμασταν
Χώρες μακρινές και ξωτικές
Ήμασταν παιδιά και φανταζόμασταν
Μια ζωή γεμάτη Κυριακές
Με τις φυσαρμόνικες τ’ αγόρια
Το σκαρφάλωμα στα λεωφορεία
Τα κορίτσια πάνω απ’ τ’ ανηφόρια
Κοίταζαν με κιάλια τα βαπόρια
Το καμπαναριό, την παραλία
Στίχοι: Νίκος Βρεττός
Μουσική: Σπύρος Παπαβασιλείου
Πρώτη εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού
5 σχόλια :
Αγαπητότατη, χαίρε!!
Νοσταλγία θέλεις;
Νοσταλγία θα λάβεις λοιπόν...
http://www.youtube.com/watch?v=NEwJAXHhcC0&feature=related
(στο google)
Αλλαγή ύφους:
Κρύβει πόνο ένα τέτοιο ταξίδι στα παλιά,
τότε που μόνα μου σύνεργα δυο μάτια να ρουφάν το ηλιοβασίλεμα αργά
κι άλλοτε πάλι στης βιτρίνας τα εργαλεία να ξεροσταλιάζουν λαίμαργα...
http://www.youtube.com/watch?v=--F3SEeyBtI
(στο youtube)
κ.κ.
Σε ευχαριστώ για τις προτάσεις - αφιερώσεις σου.
Ιδιαίτερα ευχαριστώ για τα "Σύνεργα". Τώρα εσύ αγγίζεις πολύ ευαίσθητες χορδές, διότι ο Παπάζογλου μου αρέσει πάρα πολύ και αυτό το τραγούδι έχει ιδιαίτερη θέση μέσα μου.
Όσοι μεγάλωσαν σε αλάνα και σε γειτονιά, εκείνες τις δεκαετίες της αυθεντικότητας, καταλαβαίνουν.
Ευρυτάνα Ιχνηλάτη,
μπορεί η ζωή μας να μην ήταν όλη γεμάτη Κυριακές, άλλωστε δεν θα είχε και νόημα, αλλά από παιχνίδι στις αλάνες και στις γειτονιές άλλο τίποτε. Δεν μορούσαν να μας μαζέψουν οι μανάδες μας
Να είσαι καλά
ενα και ενα είναι αυτα που βαζεις! χριστινα.
Δημοσίευση σχολίου