Pablo Picasso, Poverty, 1903
" Τούτο μου εστί το αίμα"
του κόσμου αυτού, να είστε ευλογημένοι
Στο άθλιο σας καλύβι θα χτυπήσω
ελεημοσύνη αγάπης να ζητήσω
κι άσυλο λίγης ζεστασιάς να βρω
μες στη γυμνή μακρόθυμη αγκαλιά σας
κι εγώ , μαζί με τα φτωχά σκυλιά σας
Ω, πώς με βασανίζει τώρα η τύψη
Πως τίποτα δε μού' χεν απολείψει
πως σε συμπόσια πλούσια είχα ευφρανθεί
κι έφαγα κι ήπια κι είχα κοιμηθεί
στης ξενοιασιάς την πουπουλένια κλίνη
Τα δάκρυα μ' έχουν, τώρα πια, αποπλύνει
ω, απόκληροι αδερφοί μου, αποδιωγμένοι
ξυπόλυτοι κι αν είστε ή πεινασμένοι
κι εγώ, μαζί σας κλαίω, πεινώ, γυμνή
ζητιάνα στο πλευρό σας ταπεινή
Της καταφρόνιας δέχομαι τα φτύσματα
μοιράζομαι μαζί σας τα ραπίσματα
τους εξευτελισμούς και τη ντροπή
Τώρα, γνωρίζω ορφάνια τι θα πει
Της μοίρας αποπαίδι σε μιαν άκρη
μουσκεύω το ψωμί μου μες στο δάκρυ
Φτωχοί, βασανισμένοι μου αδερφοί
τα μάτια, τώρα πια, δε χαμηλώνω
στο βλέμμα σας, που αγιάζεται απ' τον πόνο
Δε νοιώθω στα δεινά σας μια μομφή
Τώρα, που με σημάδεψε και μένα
με σίδερο, η δοκιμασία, καυτό
και τις βαθειές ουλές της χαραγμένα
μες στην πολύπαθη καρδιά κρατώ
Τώρα, μπορώ να περηφανευτώ
που απ' της χολής και του όξους την πικρία
τη σταυρωμένη πότισαν ζωή μου
Ό, τι, άξια κρίθηκα κι εγώ να μπω
στου πόνου την επίγεια βασιλεία
μαζί σας, ω φτωχοί μου, ω αδελφοί μου.
Μελισσάνθη, Οδοιπορικό ( ποιήματα 1930 - 1984 ) Καστανιώτης 2000
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου