Για ένα παιδί που κοιμάται

   Σκίτσο: Δημήτρης Αγγελούσης.

Νύχτα. Η κίνηση αραιή στη λεωφόρο.
Μες στο κλειστό, το φωτισμένο εργοστάσιο,
Οι μηχανές, αποσταμένες μα άγρυπνες,
Επιβλέπουν σαν άκακοι γίγαντες
Τον ύπνο του μικρού. Στριμωγμένος
Κοντά στη σκάρα του ατμού,
Με του αδερφού του το παλτό σκεπασμένος
Ξεκουράζεται.
Όλη τη μέρα δουλεύει στα φανάρια
Σκουπίζει τζάμια βιαστικά με το κόκκινο.
Εισπράττει κέρματα ή την εύλογη αγανάκτηση. 

Περιμένει το επόμενο φανάρι.
Τίμια κερδίζει έτσι το ψωμί
Και το μερίδιο του νυχτοφύλακα,
Που τον αφήνει να κοιμάται εκεί μέσα.

Τα χιονισμένα βουνά της πατρίδας του,
Τα χέρια της μάνας του που τύλιγαν γύρω του
Γυναίκειο μαντίλι για το κρύο,
Το δάσκαλο που πληρωνότανε με γάλα
Μόλις θυμάται.
Θυμάται κάτι ελληνικά από το στόμα του,
Που τώρα εδώ ακούγονται αλλιώτικα.
Όχι σαν βότσαλα γυαλιστερά μεγάλης θάλασσας,
Όχι σαν ποδοβολητό του αλόγου
Ενός ανίκητου στρατηλάτη,
Αλλά να, σαν τα κέρματα στην τσέπη,

Σαν το φτύσιμο στο βλέμμα του πελάτη.
Καμιά φορά πιο εγκάρδια
Σαν τούτο δω το βουητό της σκάρας,
Που όλο ανεβάζει το θερμό ατμό.

Δ. Χ. Χριστοδούλου, Το κυπαρίσσι
των εργατικών, Καστανιώτης

Όσο οι κοινωνίες θα ¨χορεύουν" στους ρυθμούς του κέρδους μιας φούχτας ανθρώπων , όσο αυτοί οι άνθρωποι θα εκμεταλλεύονται τους άλλους ανθρώπους, όσο οι πλούσιοι θα γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, όσο οι φτωχοί δεν συνειδητοποιούνται και δεν αποφασίζουν να σπάσουν τα δεσμά, τόσο η φτώχεια θα μεγαλώνει, τόσο περισσότεροι άνθρωποι θα αδυνατούν να επιβιώσουν, τόσο περισσότερα παιδιά θα ζουν στους δρόμους , θύματα εκμετάλλευσης και κακοποίησης, θύματα ενός κόσμου ανάλγητου που τους σπρώχνει  συνεχώς στη λάσπη, και τους μαθαίνει όλο και περισσότερο να περιμένουν το έλεος και τη φιλανθρωπία αυτών που τους οδήγησαν εκεί , τόσο θα διαιωνίζονται οι Παγκόσμιες Ημέρες για τα παιδιά.

Παγκόσμια Ημέρα για τα Παιδιά του Δρόμου η σημερινή. Και μόνο η καθιέρωσή της αρκεί για να δώσει το στίγμα της άγριας καπιταλιστικής εκμετάλλευσης μιας ολόενα εντεινόμενης ταξικής  κοινωνίας  που δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για να αυξήσει τα κέρδη της πατώντας ακόμη και στις πλάτες χιλιάδων παιδιών που αντί να τα στέλνει στο σχολείο και να τους εξασφαλίζει παιδική ζωή  μέσα σε ένα ζεστό και ανθρώπινο περιβάλλον, τα ωθεί στους δρόμους για ένα κομμάτι ξερό ψωμί.

" κόσμος μικρόψυχος που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα

 πάνω  απ' το δέντρο που βρέχεται "(T.Λειβαδίτης)