Μελέτα, μα έχε άγρυπνα και ανοιχτά τα μάτια της ψυχής σου στη ζωή...

Δημήτρης Γληνός

Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού

Τo χώμα  ποτίστηκε με φως. Δεν ξεχωρίζεις φως και χώμα.
Εμείς είμαστε τ’ όνειρο μας.
Άνοιξαν τα παράθυρα και μπήκαν μέσα τα λουλούδια σαν ένα εύθυμο
στράτευμα με κόκκινα τύμπανα και χρυσές τρουμπέτες που γυρίζει απ’
το χτεσινό μας κήπο στη σημερινή μας καλοσύνη.
Ο φράχτης κρύφτηκε απ’ την πρασινάδα κι ούτε μπορείς να πεις πως
είναι φράχτης.

Στις ξανθές πλεξούδες της άνοιξης φύτρωσαν γαλανά κρινάκια.
Κι όσοι κλαίγαν προχτές, θυμήθηκαν σήμερα πως είναι νέοι και
γελούν γιατί κλαίγαν.(απόσπασμα)


Γιάννης Ρίτσος , Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού, Κέδρος 2003

3 σχόλια :

Ανώνυμος είπε...

Τι να γράψω; Θάναι φτωχό...απλά ξαναδιαβάζω και ξαναβλέπω την ανάρτηση που αγγίζει την καρδιά και την ψυχή. Ευχαριστώ καλή μου συμμαθήτρια...αθηνά

sofia είπε...

Καλή μου συμμαθήτρια! Πολύ μου αρέσει αυτή η προσφώνηση μετά από τόσα χρόνια.
Αν εσύ νιώθεις έτσι με κάθε ανάρτηση, τότε τι να πω εγώ για τον τρόπο που τις σχολιάζεις.

Ευχαριστώ. Να' σαι καλά.

Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι ανάρτηση, είναι ανάταση!
αθηνά.