Μελέτα, μα έχε άγρυπνα και ανοιχτά τα μάτια της ψυχής σου στη ζωή...

Δημήτρης Γληνός

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

"Πώς γίνεται οι άλλοι να ορίζουν λίγο - λίγο τη μοίρα μας, να μας την επιβάλλουν κ' εμείς να το δεχόμαστε;"



 Pasquale Russo Maresca
Ανέτοιμος, ναι` - δεν το μπορώ` μου λείπει η αναλογία
εκείνη η απαραίτητη με το τοπίο, την ώρα, με τα πράγματα
και με τα γεγονότα` - όχι λιγοψυχία, - ανέτοιμος
μπροστά στο κατώφλι της πράξης, ολότελα ξένος
μπροστά στον προορισμό που οι άλλοι μού έταξαν. Πώς γίνεται
οι άλλοι να ορίζουν λίγο - λίγο τη μοίρα μας, να μας την επιβάλλουν
κ' εμείς να το δεχόμαστε; Πώς γίνεται μ' ελάχιστα νήματα
κάποιων δικών μας στιγμών να μας υφαίνουν
ολόκληρο το χρόνο μας, τραχύ και σκοτεινόν, ριγμένον
σαν καλύπτρα απ' το κεφάλι ως τα πόδια μας, σκεπάζοντας
ολόκληρο το πρόσωπό μας και τα χέρια μας, όπου αποθέσανε
ένα άγνωστο μαχαίρι - ολότελα άγνωστο - και να φωτίζει
με τη σκληρή του λάμψη ένα τοπίο, όχι δικό μας, - 
αυτό το γνωρίζω: όχι δικό μας. Και πώς γίνεται

να το αποδέχεται η δική μας μοίρα, ν' αποσύρεται
και να κοιτάει σαν ξένη εμάς τους ίδιους και την ξένη μοίρα μας,
μουγγή, αυστηρή, παραιτημένη, αμέτοχη,
ούτε με το ύφος καν μιας μεγαλοψυχίας ή στωικότητας,
χωρίς τουλάχιστο να εξαφανίζεται, χωρίς να πεθαίνει,
να μείνουμε έρμαιο έστω μιας αλλότριας μοίρας,
αλλά μιας μόνον - όχι δίβουλοι και μοιρασμένοι. Νά την , που μένει
εκεί, σαν νυσταγμένη` - τόνα της μάτι κλειστό και τ' άλλο διεσταλμένο,
αφήνοντας μας να τη βλέπουμε που μας παρατηρεί και διακρίνει
το αιώνιο μας ταλάντευμα, χωρίς επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία.

Δυο έλξεις αντίρροπες μου φαίνεται ν' αντιστοιχούν στα δυο μας πόδια,
κ' η μια έλξη απομακρύνεται όλο και πιο πολύ απ' την άλλη
φαρδαίνοντας το διασκελισμό μας ως το διαμελισμό` και το κεφάλι
είναι ένας κόμπος που κρατάει ακόμη το κομμένο τούτο σώμα,
ενώ, θαρρώ, τα πόδια είναι πλασμένα να μετακινούνται
ένα - ένα μόνο του, σ' ένα ρυθμό και τα δυο, σε μια κατεύθυνση,
στον κάμπο κάτω, δίπλα στα τσαμπιά των σταφυλιών, ως τον ορίζοντα
πέρα που ροδίζει,
μεταφέροντας ακέριο το σώμα μας` - ή μήπως
γι' αυτόν τον μέγα, τρομερό διασκελισμό πλαστήκαμε
πάνω απ' τον άγνωστο γκρεμό, πάνω απ' τους τάφους και τον τάφο μας;
Δεν ξέρω.

Γιάννης Ρίτσος, Ορέστης, Τέταρτη Διάσταση, Κέδρος 1990, 24η έκδοση





2 σχόλια :

Κάβουρας είπε...

Απολαυστική κι αυτή η ανάρτηση. Βάλσαμο..,
Καλή σχολική χρονιά να ΄χουμε.
Κι αν δεν προβλέπεται καλή, ας είναι τουλάχιστο αγωνιστική (και αλληλέγγυα προς όλους).

sofia είπε...

Οι μέρες που έρχονται είναι δύσκολες και η απάντηση είναι

ΑΠΕΡΓΙΑ.

Ας συναντηθούμε σε αυτούς τους δρόμους.

Καλημέρα