το σπίτι μύριζε πρωινό καφέ και γιασεμί, - ο ήλιος έμπαινε στην κουζίνα.
Η μητέρα κρεμούσε τα γυάλινα μπρίκια
κ' ήταν σα νάκοβε φώτα απόνα ποτάμι και να τάδενε σε μικρά μπουκέτα.
Είταν και κείνος ο μικρός βοσκός που σφύριζε πέρα στο γαλανό λοφίσκο.
Αυτό ήταν το σύνθημα. Ξέραμε. Δεν πίναμε το γάλα μας. Κρύωνε στο τραπέζι,
δίπλα στα πετσετάκια τα κεντημένα με μικρά γαϊδουράκια και μεγάλες κίτρινες μαργαρίτες,
κι ο ασημένιος δίσκος είταν το δροσερό πρωινό φεγγάρι, λιγάκι νυσταγμένο
- γι' αυτό είχε βγει η μητέρα πρωΐ - πρωΐ στον κήπο με λυτά μαλλιά
να πάρει το φεγγάρι πούπεσε στα τριαντάφυλλα - και τα μαλλλιά της γέμισαν μαργαριτάρια.
" Πιείτε λοιπόν το γάλα σας". Δεν άκουγε τάχα η μητέρα το σφύριγμα;
Μας περίμενε εκεί ο μικρός τσοπάνος να μας μάθει φλογέρα.
Κι ό,τι αγγίζαμε πια - μια κούπα, ένα βιβλίο, τη ράχη μιας καρέκλας,
είτανε σα να δοκιμάζαμε τα δάκτυλα μας στη φλογέρα.
Δε θα βγούμε λοιπόν ένα μικρό περίπατο πάνου απ' τη συνοικία;
Μπορεί να ξεμυτίσαν κιόλας τίποτα αγριολούλουδα στις χαραμάδες των βράχων.
Γιάννης Ρίτσος , Ποιήματα( 1930 - 1960 ) Β' τ. Κέδρος 1961
1 σχόλιο :
Δε βρίσκω λόγια.
Υ Π Ε Ρ Ο Χ Ο !!!
Μπράβο Σοφάκι για την επιλογή.
Δημοσίευση σχολίου