θάλασσα ολούθε μπαμπακιά ο Απρίλης
κι όσο χωνόμασταν μες στα πλατάνια
τόσο σωπαίναν δε φυσούσε
μόνο που με κοιτάζαν από μέσα μου
νωπά τα μάτια της απ' τα κεριά
και σφύριζα θυμάμαι το Χριστός Ανέστη
Ο ουρανός που λίγο πριν αστροφορούσε
σ' άσπρο σεντόνι γύριζε και σε βρεγμένο.
Δυο βήματα απ' τη βρύση ο αδελφός της,
έσταζε το βρακί και το παγούρι του
- Χριστός Ανέστη, πώς περνάς, τι να περνούσε
κόντευε χρόνο πεθαμένος.
Γύρισε να μας δει κι έφεξε ο τόπος
σαν κάποιος να μας φωτογράφιζε τη νύχτα.
Μιχάλης Γκανάς, Μαύρα Λιθάρια(1980) στο Ποιήματα 1978- 2012,
εκδόσεις Μελάνι, Αθήνα 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου