Μελέτα, μα έχε άγρυπνα και ανοιχτά τα μάτια της ψυχής σου στη ζωή...

Δημήτρης Γληνός

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

Θὰ φύγω σὲ ψηλὸ βουνό, σὲ ριζιμιὸ λιθάρι...*

   Tο ρολόι έδειχνε πέντε το πρωί. Στο σπίτι σήμανε εγερτήριο. Είχαμε αποφασίσει να ανέβουμε στο βουνό, στα 1600 μέτρα, πριν πιάσει η ζέστη.


 Είχα χρόνια να ανέβω ψηλά στην Ολύτσικα και τον τελευταίο καιρό το επιθυμούσα πολύ. Πριν μερικές μέρες το οριστικοποιήσαμε για την Κυριακή το πρωί. Σήμερα.
    Παίρνουμε εφόδια, νερό , μπαστούνια και ξεκινάμε στις έξι την ανάβαση. Ήθελα να προλάβω την ανατολή του ήλιου.
    Πολύ όμορφη η διαδρομή αν και δύσκολη. Οι ρίζες των θάμνων και των δέντρων έχουν κάνει σκαλοπάτια. Τα πόδια σχηματίζουν ορθή γωνία με το σώμα για να ανέβουν.
    Πιο δύσκολη όμως η κατάβαση. Τα μονοπάτια έχουν έντονη κατωφερική κλίση και πολύ εύκολα τα πόδια γλιστρούν.
  
    Ξεκινάμε την ανάβαση από τη μεριά του βουνού που στους πρόποδες του βρίσκεται η Δωδώνη.



Αρχίζει να γλυκοχαράζει



Παίρνουμε το μονοπάτι




Ροδοκόκκινα τα χρώματα της αυγής. Αχνογάλαζα τα απέναντι βουνά





 Ανατολή



Τα τζιτζίκια μας ξεκουφαίνουν. Η μέρα προμηνύεται πολύ ζεστή. Έλατα, βελανιδιές, πεύκα, πουρνάρια δροσίζουν το πρωινό.







Μετά από μιάμιση ώρα ανάβασης φτάνουμε στη θέση " Παναγία ". Ένα εκκλησάκι χτισμένο από το 18ο αι. βρίσκεται εδώ. Πολλές οι παρεμβάσεις του ανθρώπου πάνω του, αλλά εξακολουθεί να είναι σημαντικό για τους κατοίκους των Δωδωνοχωρίων καθώς  γιορτάζει το Δεκαπενταύγουστο και είναι σημείο αναφοράς. Το εκκλησάκι αυτό υπήρξε καταφύγιο των κατοίκων στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής.













Συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε










* Νικηφόρος Βρεττάκος, Πικραμένος αναχωρητής

4 σχόλια :

Λεωνίδας Τζάνης είπε...

Ζηλεύω … …Πρέπει να ήταν υπέροχη η Ανατολή εκεί πάνω…. Μπράβο…

sofia είπε...

Πολύ πολύ όμορφη ήταν η Ανατολή και όχι μόνο. Αλλά αν ζηλεύεις εσύ , τότε εγώ πώς να αισθάνομαι όταν βλέπω τις δικές σου αναρτήσεις;

Την καλησπέρα μου

Οικοδόμος είπε...

Καλησπέρα.
Όπως κάποιος -αμήχανα αρχικά- κοιτάζει τις φωτογραφίες σου. Και θα ήθελε να είναι κι αυτός εκεί. Χαίρεται που η καλή του φίλη περπάτησε σ' αυτά τα μονοπάτια. Και απομένει έκθαμβος να ρουφάει άπληστα τα χρώματα της Ανατολής, τη μουσική των τζιτζικιών, την μυρωδιά του δροσερού έλατου και του ζεστού χώματος που, όλα, τόσο του έχουν λείψει. Έτσι νιώθω. Μπράβο Σοφία!
Καλή δύναμη!

sofia είπε...

Στην επόμενη ανάβαση να είσαι εδώ!

Την καλησπέρα μου