Θὰ φύγω σὲ ψηλὸ βουνό, σὲ ριζιμιὸ λιθάρι...*

   Tο ρολόι έδειχνε πέντε το πρωί. Στο σπίτι σήμανε εγερτήριο. Είχαμε αποφασίσει να ανέβουμε στο βουνό, στα 1600 μέτρα, πριν πιάσει η ζέστη.


 Είχα χρόνια να ανέβω ψηλά στην Ολύτσικα και τον τελευταίο καιρό το επιθυμούσα πολύ. Πριν μερικές μέρες το οριστικοποιήσαμε για την Κυριακή το πρωί. Σήμερα.
    Παίρνουμε εφόδια, νερό , μπαστούνια και ξεκινάμε στις έξι την ανάβαση. Ήθελα να προλάβω την ανατολή του ήλιου.
    Πολύ όμορφη η διαδρομή αν και δύσκολη. Οι ρίζες των θάμνων και των δέντρων έχουν κάνει σκαλοπάτια. Τα πόδια σχηματίζουν ορθή γωνία με το σώμα για να ανέβουν.
    Πιο δύσκολη όμως η κατάβαση. Τα μονοπάτια έχουν έντονη κατωφερική κλίση και πολύ εύκολα τα πόδια γλιστρούν.
  
    Ξεκινάμε την ανάβαση από τη μεριά του βουνού που στους πρόποδες του βρίσκεται η Δωδώνη.

Αρχίζει να γλυκοχαράζει

Παίρνουμε το μονοπάτι

Ροδοκόκκινα τα χρώματα της αυγής. Αχνογάλαζα τα απέναντι βουνά

 Ανατολή

Τα τζιτζίκια μας ξεκουφαίνουν. Η μέρα προμηνύεται πολύ ζεστή. Έλατα, βελανιδιές, πεύκα, πουρνάρια δροσίζουν το πρωινό.

Μετά από μιάμιση ώρα ανάβασης φτάνουμε στη θέση " Παναγία ". Ένα εκκλησάκι χτισμένο από το 18ο αι. βρίσκεται εδώ. Πολλές οι παρεμβάσεις του ανθρώπου πάνω του, αλλά εξακολουθεί να είναι σημαντικό για τους κατοίκους των Δωδωνοχωρίων καθώς  γιορτάζει το Δεκαπενταύγουστο και είναι σημείο αναφοράς. Το εκκλησάκι αυτό υπήρξε καταφύγιο των κατοίκων στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής.

Συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε

* Νικηφόρος Βρεττάκος, Πικραμένος αναχωρητής