Στην ποίηση έδωσα την ψυχή μου...

     Πάνε αρκετά χρόνια από τότε που επιστρέφοντας στην πατρίδα μου, στο κλειστό τώρα πατρικό μου σπίτι στην "Πλούμιτσα", δε βρίσκω πια τους πρώτους μου στίχους. Ήμουνα δέκα χρονών όταν τους έγραψα στο βορινό παράθυρο της σάλας, πίσω από το παραθυρόφυλλο, με μαύρο μολύβι.

        Αυτά εγώ τα έγραψα την έκτην Ιουλίου
       ώρα επτά που βράδιαζεν με δύσιν του ηλίου

     Ο χρόνος τούς σκούπισε προσεχτικά, τα ίχνη του μολυβιού χάθηκαν, όπως το νερό που εξατμίζεται. Έμεινε μόνον η χρονολογία, χαραγμένη όπως ήταν μ' ένα μικρό σουγιά: " 1922".
Αυτή η " αρχή" με συγκινούσε όταν έφηβος, και άντρας αργότερα, ξαναγύριζα σ΄αυτό το σπίτι, που πανύψηλες βελανιδιές στις γωνιές του το παραστέκαν, προστατεύοντάς το από τους κεραυνούς των μοναδικών σε βιαιότητα καιρών που μάχονται αυτή την ατίθασα ξανεμισμένη μοναχική κορφή, την εκτεθειμένη στους ουράνιους κινδύνους. Είδα πολλές φορές αυτούς τους πράσινους σωματοφύλακες λαβωμένους με διαμπερή τραύματα, κι έβαλα πολλές φορές το δάχτυλό μου σ΄αυτές τις πληγές, που ποτέ δε στάθηκαν θανάσιμες γι' αυτά τα αιωνόβια δέντρα.

     Αυτοί οι πρώτοι στίχοι που σβήστηκαν κι αυτές οι πληγές που, ακριβώς οι ίδιες, επουλώθηκαν, ήταν πράγματα που συνδέθηκαν με κάτι βαθύτερο μέσα μου. Δεν μπορώ να ειπώ πως δε ξέρω ακριβώς γιατί. Οι απλοϊκοί αυτοί στίχοι αποτελέσανε την απαρχή της μοίρας μου και, σήμερα, ξαναδιαβάζοντας όλα τα ποιήματα που έγραψα στη ζωή μου, προκειμένου να κάνω αυτή την Εκλογή, έζησα μνήμες και μνήμες. Ξανάζησα την οδύνη πολλών επουλωμένων πληγών της ίδιας μου της ύπαρξης, πληγών που επίσης δε στάθηκαν τελικά θανάσιμες....

....Στην ποίηση αυτή, λοιπόν, από σιγά σιγά, και χωρίς να το καταλάβω, έδωσα την ψυχή μου. Και χωρίς να είμαι βέβαιος ότι είμαι ποιητής, ξέρω τώρα πως δεν είμαι τίποτε άλλο. Θα μου ήταν αρκετό αν τουλάχιστον βεβαιωνόμουνα πως με μέσο αυτή την ποίηση έκαμα το χρέος της ζωής μου. Το χρέος μου όχι στη σχέση του με τους άλλους, αλλά στη σχέση του με τον εαυτό μου. Κι αυτό , γιατί χρέος δε θα ειπεί να χτίσεις μόνος σου ένα ολόκληρο σπίτι ή να μεταμορφώσεις μια ολόκληρη περιοχή. 
Χρέος θα ειπεί να προσφέρεις τον οβολό της δύναμής σου , με όλη σου την ειλικρίνεια και με όλη σου την αγάπη, στην υπόθεση της ζωής, που και μετά από σένα δε θα πάψει να συνεχίζεται, και να διατηρήσεις έτσι το σύνδεσμό σου και την αδελφικότητά σου με το μέλλον...(αποσπάσματα)

Νικηφόρος Βρεττάκος, Εξομολόγηση στον αναγνώστη, Ποταμός, Αθήνα 2012